ਕਾਫੀ ਅਰਸਾ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਏ, ਉੜੀਸਾ ਆਂਧਰਾ ਵੱਲ ਟਰੱਕਾਂ ਤੇ ਧੱਕੇ ਧੋੜੇ ਖਾ ਕੇ ਅਖੀਰ ਬੜੇ ਤਰਲਿਆਂ , ਸਿਫਾਰਿਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬ ਰੋਡਵੇਜ਼ ਵਿੱਚ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲ ਗਈ ਸੀ ਸ਼ੁਬੇਗ ਸਿੰਘ ਨੂੰ । ਖ਼ਾਕੀ ਪੈਂਟ ਕਮੀਜ਼ ਤੇ ਪੱਗ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਓਸਤੋ ਚਾਅ ਚੁੱਕਿਆ ਨਹੀ ਸੀ ਜਾਂਦਾ , ਜਿਵੇ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ ਮਿਲ ਗਈ ਹੋਵੇ । ਜਦੋ ਨੇਮ ਪਲੇਟ ਲਾ ਕੇ ਤੁਰਦਾ ਤਾਂ ਓਹਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਜਿਵੇਂ ਹੁਣ ਤੱਕ ਬਿਨਾ ਨਾਮ ਤੋ ਈ ਤੁਰਿਆ ਫਿਰਦਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ । ਜਦੋਂ ਪਹਿਲੀ ਤਨਖ਼ਾਹ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਕਲਰਕ ਨੇ ਪੈਸੇ ਗਿਣਾ ਕੇ ਦਸਤਖ਼ਤ ਕਰਵਾਏ , ਇੰਜ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਜਿੰਦਗੀ ਹੁਣ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਹੋਵੇ , ਇਨਸਾਨਾਂ ਚ ਗਿਣਤੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ । ਬੜੇ ਚਾਈਂ ਤਿਆਰ ਹੋ ਡਿਊਟੀ ਤੇ ਪਹੁੰਚਦਾ ਓਹ । ਸਰਕਾਰੀ ਬੱਸ ਵੀ ਓਹਨੂੰ ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਜਾਪਦੀ , ਘਰ ਦੇ ਜੀਆਂ ਵਾਂਗ । ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ ਖਿਆਲ ਰੱਖਦਾ ਸੀ ਓਹ ਬੱਸ ਦਾ । ਡਿਊਟੀ ਖਤਮ ਹੋਣ ਤੋ ਬਾਅਦ ਓਹਨੇ ਉੱਤਰ ਕੇ ਬੱਸ ਨੂੰ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ ਭਰੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਨਾਲ ਤੱਕਣਾ ।ਪਰਕਰਮਾ ਕਰਕੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣਾ ,ਜਦੋਂ ਉਹਨੇ ਘਰ ਪਰਤਣਾ ਤਾਂ ਸੀਟ ਦੇ ਕਵਰ ਤੋ ਬਣੇ ਹਰੇ ਝੋਲੇ ਵਿੱਚ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਫਲ ਫਰੂਟ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣਾ। ਬੇਸ਼ੱਕ ਜ਼ਮੀਨ ਜਾਇਦਾਦ ਨਾਂਹ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਸੀ ਓਹਦੀ , ਪਰ ਨੌਕਰੀ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਓਹਦਾ ਜੀਵਨ ਨਿਰਬਾਹ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ।ਬੱਚੇ ਪੜ੍ਹ ਰਹੇ ਸਨ , ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਜਿਹਾ ਆ ਗਿਆ ਸੀ ਆਪਣੇ ਆਪ । ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ , ਸਾਫ ਸੁਥਰਾ ਘਰ , ਨੇਕ ਜੀਵਨ ਸਾਥਣ ਤੇ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਪਰਿਵਾਰ , ਹੋਰ ਕੀ ਚਾਹੀਦਾ ਏ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ?
ਤੇ ਫਿਰ ਅਚਾਨਕ ਓਹਦੀ ਡਿਊਟੀ ਬਾਡਰ ਏਰੀਏ ਚ ਲੱਗ ਗਈ । ਰਾਤ ਨੂੰ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਈ ਸੌਣਾ ਪੈਂਦਾ ਤੇ ਸਵੇਰੇ ਸਵਾ ਸੱਤ ਵਜੇ ਪਹਿਲਾ ਗੇੜਾ ਲੈ ਕੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਦੋ ਦਿਨ ਡਿਊਟੀ, ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਰੈਸਟ ਹੁੰਦੀ ।
ਇੱਕ ਰਾਤ ਜਦ ਓਹ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਰਾਤ ਸਾਢੇ ਕੁ ਨੌਂ ਵਜੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਖੜਕਾਇਆ , ਕੋਈ ਮੋਟਰ-ਸਾਈਕਲ ਸਵਾਰ ਸੀ ਤੇ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਓਹਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਓਹ ਡੀਜ਼ਲ ਖਰੀਦਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਏ, ਪਰ ਸ਼ੁਬੇਗ ਸਿੰਘ ਨੇ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ । ਪਰ ਓਹ ਬੰਦਾ ਬਦੋਬਦੀ ਸੌ ਰੁਪਈਆ ਫੜਾ ਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ ਕਿ ਅਗਲੀ ਵਾਰੀ ਆ ਕੇ ਮਿਲੇਗਾ , ਸੋਚ ਕੇ ਦੱਸ ਦਿਓ ।
ਓਦੋਂ ਸੌ ਰੁਪਈਆ ਵੇਖਕੇ ਸ਼ੁਬੇਗ ਸਿੰਘ ਦਾ ਮਨ ਥਿੜਕ ਗਿਆ , ਅਠਾਰਾਂ ਸੌ ਕੁੱਲ ਤਨਖ਼ਾਹ ਸੀ ਓਹਦੀ ਓਸ ਵਕਤ , ਅਗਰ ਚਾਹਵੇ ਤਾਂ ਤਨਖ਼ਾਹ ਜਿੰਨੇ ਪੈਸੇ ਉੱਪਰੋਂ ਵੀ ਬਣਾ ਸਕਦਾ ਸੀ ਓਹ ਹਰ ਮਹੀਨੇ ।
ਅਗਲੀ ਵਾਰੀ ਜਦੋਂ ਓਹ ਡਿਊਟੀ ਲਈ ਰਾਤ ਰੁਕਿਆ ਤਾਂ ਓਹੀ ਮੋਟਰ-ਸਾਈਕਲ ਵਾਲਾ ਵੇਲੇ ਸਿਰ ਈ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
