ਪੂਰਾਣੀ ਗੱਲ ਏ..
ਬਟਾਲੇ ਕਰਫਿਊ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਸੀ..
ਮੈਂ ਤੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਬਾਹਰ ਪੈਲੀਆਂ ਵਿਚ ਡੰਗਰਾਂ ਜੋਗੇ ਪੱਠੇ ਵੱਡ ਰਹੇ ਸਾਂ..
ਇੱਕ ਹਿੰਦੂ ਵੀਰ ਕੋਲ ਆਇਆ..ਕੁੱਛੜ ਪਿਆਰੀ ਜਿਹੀ ਕੁੜੀ ਚੁੱਕੀ ਹੋਈ ਸੀ..!
ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਨਿਆਣਿਆਂ ਜੋਗਾ ਗੋਕਾ ਦੁੱਧ ਚਾਹੀਦਾ..ਕਿਸੇ ਆਖਿਆ ਕੇ ਉਹ ਦੂਰ ਜਿਹੜੇ ਸਰਦਾਰ ਹੂਰੀ ਪੱਠੇ ਵੱਢ ਰਹੇ ਨੇ..ਓਹਨਾ ਕੋਲ ਦੋ ਵਲੈਤੀ ਗਾਵਾਂ ਨੇ..!
ਕੁੱਛੜ ਚੁਕੀ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੇ ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਜੀ ਇਹ ਮੇਰੀ ਵੱਡੀ ਧੀ ਏ ਤੇ ਘਰੇ ਪਿਛਲੇ ਹਫਤੇ ਹੀ ਦੂਜੀ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ ਏ..
ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਲਗਾਤਰ ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਵੇਖੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ..!

ਨਿਆਣਿਆਂ ਨੂੰ ਹੱਦੋਂ ਵੱਧ ਮੋਹ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਕੋਲੋਂ ਨਾਂਹ ਨਾ ਹੋਈ..
ਜਸਬੀਰ ਸ਼ਰਮਾ ਨਾਮ ਦਾ ਉਹ ਸ਼ਖਸ ਉਸ ਦਿਨ ਮਗਰੋਂ ਲਗਾਤਾਰ ਦੋ ਸਾਲ ਸਾਥੋਂ ਦੁੱਧ ਲੈਂਦਾ ਰਿਹਾ..!

ਫੇਰ ਕੁਝ ਵਰੇ ਮਗਰੋਂ ਅਸੀਂ ਬਟਾਲੇ ਟੇਸ਼ਨ ਸ਼ਿਫਟ ਹੋ ਗਏ…
ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਲੰਧਰ-ਪਠਾਨਕੋਟ ਸੈਕਸ਼ਨ ਤੇ ਹੋਏ ਰੇਲ ਹਾਦਸੇ ਕਾਰਨ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਡੀਆਂ ਵਾਇਆ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਹੋ ਕੇ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ..
ਇਸੇ ਕਾਰਨ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਨੂੰ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਗੱਡੀ ਵਾਹਵਾ ਲੇਟ ਹੋ ਗਈ..ਮੁਸਾਫ਼ਰ ਯੂਨੀਅਨ ਮੌਕੇ ਦੇ ਟੇਸ਼ਨ ਮਾਸਟਰ ਯਾਨੀ ਕੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਦਵਾਲੇ ਹੋ ਗਈ..
ਗੱਲ ਨਾਹਰੇਬਾਜੀ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਵੱਧ ਹੱਥੋਂ-ਪਾਈ ਤੱਕ ਜਾ ਅੱਪੜੀ..
ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਏਨੀ ਵੱਡੀ ਭੀੜ ਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਕੱਲੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਤੇ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਰੇਲਵੇ ਦਾ ਸਹਾਇਕ ਸਟਾਫ..!
ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਵੀਰ ਭੀੜ ਵਿਚੋਂ ਨਿੱਕਲ ਪਿਤਾ ਜੀ ਅੱਗੇ ਢਾਲ ਬਣ ਖਲੋ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਕੁਝ ਕੂ ਮਿੰਟ ਲਈ ਭੀੜ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਤੋਂ ਰੋਕੀ ਰਖਿਆ..
ਮਗਰੋਂ ਪੁਲਸ ਅੱਪੜ ਗਈ ਤੇ ਮਾਮਲਾ ਠੰਡਾ ਹੋ ਗਿਆ..
ਢਾਲ ਬਣ ਖੜੋ ਗਿਆ ਇਨਸਾਨ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਕਿੰਨੇ ਵਰੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲਾ ਓਹੀ “ਜਸਬੀਰ ਸ਼ਰਮਾ” ਸੀ..!

ਇੰਝ ਹੀ ਜਾਣਕਾਰਾਂ ਚੋ ਇਕ ਬੀਬੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਧੀ ਵੱਡੇ ਘਰ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ