ਭਲੇ ਵੇਲਿਆਂ ਚ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਹੁੰਦਾ ਸੀ , ਜਿਸਦੀ ਆਬਾਦੀ ਲਗਭਗ 10,000 ਸੀ । ਜਿਹਦੇ ਵਿਚੋਂ ਲਗਭੱਗ 7000 ਇੱਕ ਧਰਮ ਦੇ ਸੀ । ਬਾਕੀ ਦੇ 3000 ਅੱਲਗ ਅਲੱਗ ਧਰਮਾਂ ਚੋਂ । ਉਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੋਹਤਬਰ ਬੰਦੇ ਇੱਕ ਸਕੀਮ ਬਣਾਉਂਦੇ ਨੇ , ਕਹਿੰਦੇ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਚ 70% ਲੋਗ ਸਾਡੇ ਧਰਮ ਦੇ ਨੇ ,ਕਿਉਂ ਨਾ ਆਪਾਂ ਧਰਮ ਨੂੰ represent ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਰਾਜਨਤੀਕ ਪਾਰਟੀ ਬਣਾਈਏ । ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਦੇ ਬੰਦੇ ਦਾ ਮੋਹ ਜਿਆਦਾ ਆਉਂਦਾ ਉਹ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਵੋਟ ਪਾਉਣਗੇ ।

ਉਹ ਪਾਰਟੀ ਬਣਾ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਤੇ ਆਪਣੀ ਰਣਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਤੇ ਆਪਣਾ ਸਰਪੰਚ ਬਣਾ ਲੈਂਦੇ ਨੇ । ਹੁਣ ਉਹ ਪਿੰਡ ਦੇ ਕੱਮ ਕਰਨ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਜੋਰ ਧਾਰਮਿਕ ਲਾਲੀਪਾਪ ਵੰਡਣ ਤੇ ਲਗਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਜਦੋਂ ਵੀ ਪਿੰਡ ਦੇ ਕੋਇ ਮੁਸੀਬਤ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਉਹ ਮੁਸੀਬਤ ਨੂੰ ਹੱਲ ਨਾ ਕਰ ਪਾਉਣ ਦੀ ਆਪਣੀ ਨਾਕਾਮਯਾਬੀ ਨੂੰ ਲੁਕੋਣ ਲਇ ਕੋਈ ਧਾਰਮਿਕ ਰਵਾਇਤ ਚਲਾ ਦਿੰਦੇ ਨੇ , ਲੋਕ ਧਰਮ ਦੇ ਮੋਹ ਚ ਮੁਸੀਬਤ ਨੂੰ ਅੱਖੋਂ ਉਹਲੇ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ।

ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਜਾਗਰੂਕ ਲੋਕ , ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਜਾਗਰੂਕ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਨੇ , ਲੋਕ ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਸਮਝਣ ਵੀ ਲਗਦੇ ਨੇ । ਪਰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਤੇ ਧਰਮ ਦਾ ਮੋਹ ਜਿਆਦਾ ਹਾਵੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਮੁਹਿੰਮ ਨੂੰ ਜਿਆਦਾ ਤਵੱਜੋ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ । ਕੁੱਝ ਲੋਗ ਸਰਪੰਚ ਦੀਆਂ ਚਾਲਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਹੋਏ ਧਰਮ ਨਾਲੋਂ ਟੁੱਟ ਕੇ ਜਾਗਰੂਕ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜਨ ਵੀ ਲਗਦੇ ਨੇ । ਜਦੋਂ ਵੀ ਪਿੰਡ ਤੇ ਕੋਈ ਆਪਦਾ ਆਉਂਦੀ ਹੈ , ਸਰਪੰਚ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਧਾਰਮਿਕ ਸਮਾਗਮ ਰੱਖ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਲੋਕ ਉਧਰ ਉਲਝ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਹੁਣ ਜਾਗਰੂਕ ਲੋਕ ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਲਾਹਨਤਾਂ ਪਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮੂਰਖ ਲੋਗ ਹੋ ਸਰਪੰਚ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੇਵਕੂਫ ਬਣਾ ਰਿਹਾ ਹੈ । ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜਾਗਰੂਕ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਖੁਦ ਨੂੰ ਮੂਰਖ ਕਹਿਣਾ ਚੁਭਦਾ ਹੈ । ਲੋਕ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜਨੋ ਹਟ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਇਹ ਸਿਲਸਿਲਾ ਨਿਰੰਤਰ ਚਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ । ਉਧਰ ਜਾਗਰੂਕ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਖਿਝ ਵਧਦੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ।

ਜਦੋਂ ਵੀ ਸਰਪੰਚ ਕਿਸੇ ਧਾਰਮਿਕ ਸਮਾਗਮ ਦਾ ਹਉਕਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ , ਜਾਗਰੂਕ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਤਖ਼ਤੀ ਲਾ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਕਿ ” ਮੈਂ ਮੂਰਖ ਨਹੀਂ ਹਾਂ , ਮੈਂ ਸਰਪੰਚ ਦੀ ਇਸ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ