ਕਰਫਿਊ ਲੱਗ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਕਰੋਨਾ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਕਰਕੇ ਹਾਹਾਕਾਰ ਮੱਚੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਲੋਕ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਸਰਕਾਰੀ ਨਿਯਮਾਂ ਦੀਆਂ ਧੱਜੀਆਂ ਉਡਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਕਹਿਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰੋਂ ਆਉਣੇ ਹੱਟਦੇ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਪਿੰਡਾਂ ਦੀਆਂ ਸੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਭਾਵੇਂ ਥੋੜੀ ਚਹਿਲਕਦਮੀ ਘਟੀ ਸੀ ਪਰ ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਗੇੜਾ ਮਾਰਨ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਲੋਕ ਅਕਸਰ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਭਾਂਤ-ਭਾਂਤ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਲੋਕ ਇਸ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਠੀਕਰਾ ਅਖੀਰ ਨੂੰ ਰੱਬ ਸਿਰ ਮੜ੍ਹ ਦਿੰਦੇ ਸਨ। ਕਈ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਕੋਈ ਰੱਬ ਨਹੀਂ, ਐਂਵੇਂ ਸਾਡਾ ਵਹਿਮ ਹੈ। ਫਿਰ ਰੱਬ ਦੀ ਕਰੋਪੀ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਦੂਜਾ ਕਹਿ ਦਿੰਦਾ, ਆਹੀ ਤਾਂ ਗੱਲ ਸਾਨੂੰ ਮਾਰੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਅੱਧਾ ਮੁਲਕ ਨਾਸਤਿਕ ਬਣਿਆ ਫਿਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਦਿਨੇ ਤਾਰੇ ਵਿਖਾਏ ਹਨ। ਜੇ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੇ ਚੰਗੇ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਨਾਲ ਦੇ ਦੂਜੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਹਾਮੀ ਭਰੀ। ਤੀਜਾ ਬੋਲਿਆ ਕਿ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮੈਂ ਮਾਰਦੀ ਹੈ, ਰੱਬ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਮਾਰਦਾ। ਹਰ ਵਕਤ ਮੈਂ-ਮੈਂ ਕਰੀ ਜਾਣੀ ਭਲਾਂ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਸਿਆਣਪ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਆ ਵੇਖ ਲੋ ਤੁਸੀਂ, ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਨੇ ਤੇਰਾ-ਤੇਰਾ ਕਰਕੇ ਸਭ ਕੁੱਝ ਲੁਟਾ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਇੱਥੇ ਹਰ ਕੋਈ ਹਾਉਮੈਂ ਦੀ ਪੰਡ ਚੁੱਕੀ ਫਿਰਦਾ ਹੈ। ਸਾਰਾ ਸੰਸਾਰ ਆਪਣੇ ਹੰਕਾਰ ਵਿੱਚ ਮਸਤ ਸੀ। ਖੁਦ ਨੂੰ ਰੱਬ ਸਮਝਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ ਤਾਂ ਹੀ ਇਹ ਭਾਣਾ ਵਰਤਿਆ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਸੁਆਰਥ ਦੀ ਖਾਤਰ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ ਨਾਲ ਖਿਲਵਾੜ ਕਰੀ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ ਲੋਕ। ਚੌਥਾ ਬੋਲਿਆ, ਕਿਉਂ ਜਬਲੀਆਂ ਮਾਰੀ ਜਾਨਾਂ, ਵੱਡਾ ਰੱਬ ਦਾ ਪੁਜਾਰੀ ਬਣਿਆ ਹੈ। ਨਾ ਜੇ ਐਡਾ ਹੀ ਵੱਡਾ ਹੈ ਤੇਰਾ ਰੱਬ, ਤੇ ਤੂੰ ਜਾ ਕੇ ਕਹਿ ਦੇ ਉਹਨੂੰ, ਕਿਉਂ ਸੂਲੀ ਤੇ ਚਾੜੀ ਜਾਨਾ ਲੋਕ, ਨਾ ਫੇਰ ਕਿਹੜਾ ਤੇਰੇ ਆਖੇ ਲੱਗ ਜੂ, ਵੱਡੇ ਆਸਤਿਕ ਦੇ। ਕੋਈ ਰੱਬ- ਰੁਬ ਨਹੀਂ, ਐਂਵੇਂ ਭਰਮ ਭੁਲੇਖੇ ਨੇ। ਖਾਓ-ਪੀਓ ਤੇ ਐਸ਼ ਕਰੋ। ਸਭ ਕੁਝ ਇੱਥੇ ਹੀ ਨਰਕ-ਸੁਰਗ ਹੈ। ਅੱਗੇ ਕਿਹਨੇ ਲੇਖਾ ਦੇਣਾ ਹੈ, ਦੋ ਪਿਗ ਮਾਰੋ ਰਾਤ ਨੂੰ। ਚੌਥਾ ਬੋਲਿਆ ਕਿ ਵੱਡਾ ਸਿਆਣਾ ਬਣਿਆ ਪਿਗ ਮਾਰਨ ਵਾਲਾ, ਆਹ ਚੀਨ ਵਾਲੇ ਤੇਰੇ ਵਰਗੇ ਨਾਸਤਿਕ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦੇ ਸੀ, ਜਿਉਂਦੇ ਛੋਟੇ-ਵੱਡੇ ਜਾਨਵਰ ਖਾਈ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ਤੇ ਸਾਰੇ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਕਰੋਨਾ-ਕਰੋਨਾ ਕਰਵਾਤੀ ਅਗਲਿਆਂ ਨੇ। ਪੰਜਵਾਂ ਬੋਲਿਆ ਕਿ ਗੱਲ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਸੌ ਆਨੇ ਸੱਚੀ ਹੈ। ਮਨੁੱਖ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ