2018 ਚ ਮੇਰੇ ਚਾਚਾ ਜੀ ਨੇ ਸ਼ਹੀਦ ਏ ਆਜਮ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਯਾਦ ਚ ਪਿੰਡ ਦੇ ਕੁਝ ਪੜੇ ਲਿਖੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੇ ਸਹਿਯੋਗ ਨਾਲ ਪਿੰਡ ਚ ਖੂਨਦਾਨ ਕੈਂਪ ਲਗਾਇਆ। ਖੂਨ ਦਾਨ ਤੇ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਸੂਝਵਾਨ ਬੁਲਾਰਿਆਂ ਨੇ ਖੂਨ ਦਾਨ ਦਾ ਮਹੱਤਵ ਦੱਸਦੇ ਹੋਏ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜਾਗਰੂਕ ਕੀਤਾ ਤੇ ਲੱਗਪਗ 60 ਯੂਨਿਟ ਖੂਨ ਇਕੱਠਾ ਕਰਕੇ ਹੁਸ਼ਿਆਰਪੁਰ ਦੀ ਇੱਕ ਲੋਕ ਭਲਾਈ ਸੰਸਥਾ ਨੇ ਇਕੱਤਰ ਕਰਕੇ ਲੈ ਗਏ। ਉਸ ਸਮੇੰ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਕੈੰਪ ਸੀ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਚ ਜਿਸ ਚ ਲੱਗਪੱਗ ਸਾਡੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ 20 ਮੈੰਬਰਾਂ ਨੇ ਖੂਨਦਾਨ ਕੀਤਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਮੇਰੇ ਚਾਚਾ ਪੇਸ਼ੇ ਵਜੋਂ ਮਾਸਟਰ ਸਨ ਅਤੇ ਲਾਗਲੇ ਪਿੰਡ ਹੀ ਸਕੂਲ ਚ ਪੜਾਉੰਦੇ ਸੀ। ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਉਹ ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹਨ ਦੇ ਸ਼ੌਕੀਨ ਤੇ ਲੇਖਕ ਵੀ ਸਨ। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਲਈ ਤੱਤਪਰ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ। 2018 ਦੇ ਦਸੰਬਰ ਮਹੀਨੇ ਦੇ ਆਖਰੀ ਦਿਨ ਮੇਰੇ ਤਾਇਆ ਜੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਉਸ ਸਮੇਂ ਵੀ ਉਹ ਲੋਕ ਭਲਾਈ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਚ ਜੁਟੇ ਰਹੇ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਸੇਧ ਦੇਣ ਲਈ ਵਿਆਹ ਤੱਕ ਨੀ ਕਰਾਇਆ ਤੇ ਜਦ ਵੀ ਕੋਈ ਫੌਨ ਆਉਣਾ ਕਿ ਖੂਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਤਾ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਤਿਆਰ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਸਨ ਤੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਨਾ ਲਿਖਣਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਧੀਆ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅੰਧਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਤੋੰ ਹਟਾ ਕੇ ਵਿਗਿਆਨ ਨਾਲ ਜੋੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ।
2019 ਚ ਫੇਰ ਦੂਜਾ ਖੂਨਦਾਨ ਕੈੰਪ ਕਰਾਇਆ ਗਿਆ ਇਸ ਵਾਰ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਚੜ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਖੂਨਦਾਨ ਕੈਂਪ ਚ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ ਤੇ ਖੂਨਦਾਨ ਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਦੱਸੀ ਗਈ। ਖੂਨਦਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਦੀ ਕਮੇਟੀ ਤੇ ਪੰਚਾਇਤ ਵਲੋਂ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆ ਤੇ ਚਾਚਾ ਜੀ ਆਪਣੇ ਸਮਾਜਿਕ ਭਲਾਈ ਦੇ ਕਾਰਜ ਕਰਦੇ ਗਏ। ਦਸੰਬਰ ਮਹੀਨੇ ਵੱਡੇ ਦਿਨ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਦੌਰਾਨ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਿੱਤਰਾਂ ਨਾਲ ਤਲਵਾੜਾ ਡੈਮ ਘੁੰਮਣ ਗਏ। ਫੇਰ ਨਵੇਂ ਸਾਲ ਤੋੰ ਬਾਦ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਫਰਵਰੀ ਦੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਅਚਾਨਕ ਸਕੂਲ ਚ ਉਨਾਂ ਦੀ ਛਾਤੀ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ