ਉਸਨੇ ਝਿੜਕਿਆ ਅਤੇ ਫਿਰ ਕਿਹਾ, “ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੇ ਲਈ ਡਰਾਈਵਰ ਨਹੀ ਛੱਡ ਕੇ ਗਏ? ਡਰਾਈਵਰ ਇੱਥੇ ਪੰਜ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਵੇਗਾ…..ਕੀ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਅੱਗੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ? ਵੈਸੇ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਮੈਂ ਸ਼ਿਵਮ ਜੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਸਦੀ ਕੋਈ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ.” ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਲਈ, ਉਸਨੇ ਬਸ ਜ਼ੋਰ ਪਾਇਆ! ”
“ਸਚਮੁੱਚ? ਚਲੋ ਪੰਜ ਮਿੰਟ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਤੇ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀ ਨੇ ਸੱਚ ਬੋਲਿਆ!” ਰਿਪੋਰਟਰ ਉਸ ਨਾਲ ਜਾਣ ਦੀ ਜ਼ਿੱਦ ਕਰਦਿਆਂ ਉਸ ਨੂੰ ਜਾਣ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ।
ਸਨੇਹਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦਹਿਸ਼ਤ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸਮੇਂ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਅਫਸੋਸ ਹੋਇਆ.
ਉਹ ਸਿਰਫ ਪੰਜ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿਚ ਇਕ ਕਾਰ ਕਿਵੇਂ ਲੱਭ ਸਕਦੀ ਸੀ?
ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ, ਉਸਨੇ ਇਹ ਬਹਾਨਾ ਬਣਾ ਲਿਆ ਕਿ ਉਸਨੇ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਜਾਣਾ ਹੈ ਅਤੇ ਤਦੀ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਕਿਸੀ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕਰਦੀ ਹੈਂ ਤੇ ਉਸ ਤੋ ਉਸਦੀ ਕਾਰ ਮੰਗਵਾਉਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਦੀ ਹੈਂ…
ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਇਹ ਸੀ ਕਿ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਟਾਇਲਟ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਈ, ਤਾਂ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ‘ਤੇ ਇਕ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੀ ਰੇਂਜ ਰੋਵਰ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਆਦਮੀ,ਜੋ ਸ਼ਾਇਦ ਡਰਾਇਵਰ ਸੀ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ….
ਉਹ ਸਨੇਹਾ ਵੱਲ ਥੋੜ੍ਹਾ ਝੁਕਿਆ, ਫਿਰ ਪਿਛਲੀ ਸੀਟ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਅਤੇ ਬੋਲਿਆ, “ਮਿਸ ਸਨੇਹਾ, ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਅੰਦਰ ਆ ਜਾਓ….ਮਿਸਟਰ ਮੇਹਤਾ ਤੁਹਾਡੀ ਫਾਰਮ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਉਡੀਕ ਰਹੇ ਹਨ.”
ਸਨੇਹਾ ਇਹ ਵੇਖ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਈ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ, ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਜਾਣ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇੱਥੇ ਕੀ ਹੋਇਆ ਸੀ?
ਫਿਰ ਵੀ ਉਸ ਕੋਲ ਸੰਕੋਚ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਕਾਹਲੀ ਕਾਰ ਵਿਚ ਚਲੀ ਗਈ.
ਉਹ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕਿਸੇ ਤਕਲੀਫ਼ ਤੋ ਬਸ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾ ਇਸ ਜਗ੍ਹਾ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਬੇਤਾਬ ਸੀ!
ਜਿਵੇ ਹੀ ਕਾਰ ਚਾਲੂ ਹੋਈ,ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਥੱਪੜ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਸਾਹ ਵਿੱਚ ਸਾਹ ਲਿਆ…..
ਇਸ ਵਕਤ, ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਕਾਰ ਵਿਚ, ਡਰਾਈਵਰ ਨੇ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਕਿਹਾ, “ਸਰ, ਮੈਨੂੰ ਮਿਸ ਸਨੇਹਾ ਦੇ ਇੰਨੇ ਚੁਸਤ ਹੋਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਬੇਲੋੜੀਆਂ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੱਲ ਕਰ ਲਈਆਂ ਹਨ। ਮੈਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਪੱਤਰਕਾਰਾਂ ਨਾਲ ਤੁਰੰਤ ਨਜਿੱਠਾਂਗਾ, ਅਤੇ ਦੁਬਾਰੇੇ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਦਿਆਂਗਾ। ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੀ ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਹਨ.
“ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀ,ਕਿ ਦੁਬਾਰੇ ਨਾ ਆਉਣ.”
ਉਸ ਆਦਮੀ ਨੇ ਡਰਾਈਵਰ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ, ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ਦੇ ਕੋਨੇ ਤੋਂ ਇਕ ਅਰਥਪੂਰਨ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਆਈ.
ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ, ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ, ਬਾਜ਼ਾਂ ਵਾਂਗ, ਹਮਲਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਹਮਲਾਵਰਤਾ ਦੀ ਇੱਕ ਛੂਹ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀ…
ਜਦੋਂ ਉਸ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ