ਸ਼ਾਮ ਦੇ ਕਰੀਬ 5 ਵੱਜ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਬਾਹਰ ਬਹੁਤ ਮੀਂਹ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਹਨ੍ਹੇਰਾ ਵੱਧ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਇੱਕ ਮਕਾਨ ਵਿੱਚ ਰੇਹਾਨ, ਅਕਾਸ਼ ਤੇ ਸਮਰ ਆਪਣਾ ਸਮਾਨ ਬੰਨ੍ਹ ਰਹੇ ਸਨ, ਇਹ ਮਕਾਨ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਹੋਸਟਲ ‘ਚ ਰਹਿਣ ਨਾਲੋਂ ਆਪਣੀ ਕਿਰਾਏ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਤੇ ਰਹਿਣਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਧੀਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਆਪਣੀ ਮਨਪਸੰਦ ਦਾ ਖਾਣਾ, ਘੁੰਮਣਾ ਫਿਰਨਾ ਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਕੋਈ ਰੋਕ-ਟੋਕ ਨਹੀਂ। ਸਰਦੀਆਂ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਤਿੰਨੋਂ ਆਪਣੇ-ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣ ਕੇ ਜਾਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਏਧਰ-ਓਧਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਦੀ ਗੱਲ ਚੱਲ ਪਈ ਜੋ ਕਿ ਹਰ ਕਿਸੇ ਲਈ ਚਰਚਾ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਬਣੀ ਪਈ ਸੀ।
“ਯਾਰ ਉਸ ਕੁੜੀ ਬਾਰੇ ਸੁਣਿਆ, ਲੋਕ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਉਹ ਅੱਤ ਦੀ ਹਸੀਨ ਏ। ਉਂਝ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਘੱਟ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਏ ਪਰ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਇੱਛਾ ਜਰੂਰ ਏ ਉਸਨੂੰ ਇਕ ਵਾਰ ਦੇਖਣ ਦੀ”, ਆਕਾਸ਼ ਨੇ ਬੋਤਲ ਵਿਚੋਂ ਪਾਣੀ ਪੀਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
“ਪਰ ਤੇਰੀ ਇੱਛਾ ਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਕੁਝ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੀ ਹੋਵੇਗੀ”, ਰੇਹਾਨ ਨੇ ਆਕਾਸ਼ ਨੂੰ ਮਖੋਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, “ਸਹੀ ਕਿਹਾ ਨਾ ਮੈਂ!”
ਤਿੰਨੋ ਹੱਸ ਪਏ। ਕੰਮ ਖ਼ਤਮ ਕਰਦੇ-ਕਰਦੇ ਕਦ 7 ਵੱਜ ਗਏ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਚੱਲਿਆ। ਰੇਹਾਨ ਅਤੇ ਆਕਾਸ਼ ਦੀ 8 ਵਜੇ ਦੀ ਗੱਡੀ ਸੀ ਜਦਕਿ ਸਮਰ ਕੱਲ ਸਵੇਰੇ 11 ਵਜੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਮਾਨ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਥੱਲੇ ਖੜੀ ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਮੀਂਹ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋਇਆ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਚੱਲਣ ਦੀ ਸਲਾਹ ਬਣ ਗਈ। ਕਾਰ ਉਂਝ ਤੇ ਪੁਰਾਣੀ ਸੀ ਪਰ ਸਮਰ ਨੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੰਭਾਲੀ ਸੀ ਕਿ ਦੇਖਣ ‘ਚ ਜ਼ਮਾ ਨਵੀਂ ਲੱਗਦੀ ਸੀ। ਸਾਂਭਦਾ ਵੀ ਕਿਉਂ ਨਾ, ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਜਨਮਦਿਨ ਤੇ ਤੋਹਫੇ ਵਿੱਚ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਗੱਡੀ ਦੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਹ ਸਟੇਸ਼ਨ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਪਰ ਵਾਪਿਸ ਆਉਂਦੇ ਹੋਏ ਸਮਰ ਨੂੰ ਸੜਕ ਤੇ ਕਾਫ਼ੀ ਰਸ਼ ਮਿਲਿਆ। ਰਸ਼ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਉਸਨੇ ਕਾਰ ਦੂਜੇ ਰਸਤੇ ਪਾ ਲਈ। ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਰੇਡਿਓ ਤੇ ਮੌਸਮ ਦੀ ਨਿਯਾਕਤ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਅਜ਼ਨਬੀ ਫਿਲਮ ਦਾ ਕਿਸ਼ੋਰ ਕੁਮਾਰ ਅਤੇ ਲਤਾ ਮੰਗੇਸ਼ਕਰ ਦਾ ਗਾਣਾ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਠੰਡ ਵਿਚ ਅੱਗ ਦਾ ਕੰਮ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਸਮਰ ਵੀ ਨਾਲ ਗਾਣਾ ਗੁਣਗੁਣਾ ਕੇ ਮੀਂਹ ਦਾ ਅੰਨਦ ਲੈ ਰਿਹਾ ਸੀ…

ਭੀਗੀ-ਭੀਗੀ ਰਾਤੋਂ ਮੇਂ, ਮੀਠੀ-ਮੀਠੀ ਬਾਤੋਂ ਮੇਂ
ਐਸੀ ਬਰਸਾਤੋਂ ਮੇਂ ਕੈਸਾ ਲਗਤਾ ਹੈ? ਹਾਂ
ਐਸਾ ਲਗਤਾ ਹੈ ਤੁਮ ਬਨਕੇ ਬਾਦਲ
ਮੇਰੇ ਬਦਨ ਕੋ ਭੀਗੋ ਕੇ ਮੁਝੇ
ਛੇੜ ਰਹੇ ਹੋ, ਛੇੜ ਰਹੇ ਹੋ

ਰਸ਼ ਤੋਂ ਬੱਚਣ ਲਈ ਜੋ ਰਸਤਾ ਸਮਰ ਨੇ ਲਿਆ ਸੀ ਉਹ ਰਸਤਾ ਕੱਚਾ ਸੀ ਅਤੇ ਆਸੇ ਪਾਸਿਓ ਜੰਗਲੀ ਬੂਟੀ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਏਧਰ ਘੱਟ-ਵੱਧ ਹੀ ਗੱਡੀ ਆਉਂਦੀ ਸੀ। ਸੁੰਨ-ਸਾਨ ਰਸਤਾ ਤੇ ਉਪਰੋਂ ਜ਼ੋਰਾਂ ਦਾ ਮੀਂਹ, ਇਕ ਅਲੱਗ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਡਰਾਉਣਾ ਉਜਾੜ ਜਿਹਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਬਣਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਰੇਡੀਓ ਤੇ ਵੱਜ ਰਿਹਾ ਗਾਣਾ ਤੇ ਇਹ ਰਸਤਾ ਦੋਨੋਂ ਹੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਵਿਪਰੀਤ ਸਨ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਸਮਰ ਆਪਣੀ ਹੀ ਧੁੰਨ ਵਿਚ ਸੀ।
ਥੋੜ੍ਹਾ ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਕਾਰ ਦੀ ਬੱਤੀ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਸਮਰ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸੜਕ ਦੇ ਕੰਡੇ ਖੜਾ ਦਿਖਿਆ। ਜਦ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਸੀ, ਬੇਹਦ ਖੂਬਸੂਰਤ। ਸਮਰ ਨੇ ਥੋੜੀ ਦੂਰੀ ਤੇ ਕਾਰ ਰੋਕੀ ਤੇ ਉੱਤਰ ਕੇ ਉਸ ਵੱਲ ਜਾਣ ਲੱਗਾ। ਬੱਤੀ ਦੀ ਮੱਠੀ-ਮੱਠੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਇੱਕ ਪਾਸਿਓ ਉਸ ਕੁੜੀ ਤੇ ਪੈ ਰਹੀ ਸੀ ਜੋ ਕਾਲੇ ਪਰਨੇ ਵਿਚ ਲਿਪਟੀ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਤਨ ਨੂੰ ਕੇਵਲ ਢੱਕਣ ਲਈ ਹੀ ਲਪੇਟਿਆ ਹੋਵੇ। ਇਕ ਦਮ ਬਿਜਲੀ ਗਰਜ਼ੀ, ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿਚ ਸਮਰ ਉਸ ਕੁੜੀ ਦੀ ਝਲਕ ਪਾ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਿਆ। ਕੁੜੀ ਦੁੱਧ ਵਰਗੀ ਚਿੱਟੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਕਾਲਾ ਪਰਨਾ ਉਸਦਾ ਰੰਗ ਹੋਰ ਵੀ ਉਭਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਵਾਲਾਂ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਬਰੀਕ-ਬਰੀਕ ਮੀਢੀਆਂ ਬਣੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ ਇੰਝ ਜਾਪ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਤਾਜ ਰੱਖਿਆ ਹੋਵੇ। ਅੱਖਾਂ ਝੁਕੀਆਂ ਹੋਈਆਂ, ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਮੂੰਹ, ਉਸਦੇ ਹੋਂਠਾਂ ਤੇ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਛਿੱਟਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਗੁਲਾਬ ਦੀ ਕਲੀ ਤੇ ਤ੍ਰੇਲ ਦੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ ਹੋਣ। ਉਸਦੀ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਫਿਸਲਦਾ ਹੋਇਆ ਪਰਨੇ ਵਿਚ ਸਮਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਸ ਦੋ ਪਲਾਂ ਦੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ਨੇ ਸਮਰ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਗਰਮੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਦਵਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ।
ਇਸ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਦੇਖ ਸਮਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਲੋਈ ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਰੱਖਦੇ ਉਸਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ..
“ਇੰਨੀ ਠੰਡ ਵਿਚ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ.. ਤੁਸੀਂ ਠੀਕ ਤੇ ਹੋ? ਕਿਸੇ ਦੇ ਨਾਲ ਹੋ? ਕੀ ਕੁਝ ਹੋਇਆ ਹੈ ਤੁਹਾਨੂੰ?”
ਕੁੜੀ ਓਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੁੱਤ ਬਣਕੇ ਖੜੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਜਦ ਸਮਰ ਉਸਨੂੰ ਹੱਥ ਲਗਾ ਕੇ ਦੁਬਾਰਾ ਬੁਲਾਉਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਠੰਡੀ ਜਾਪੀ। ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਛੱਡਕੇ ਜਾਣਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਿਸੇ ਅਨਜਾਣ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਵੀ ਥੋੜ੍ਹਾ ਕਤਰਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅੰਤ ਸਮਰ ਨੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਬਠਾਇਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਲੈ ਗਿਆ। ਸਾਰੀ ਵਾਟ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਚੁੱਪ ਹੀ ਸਾਧੀ ਰੱਖੀ। ਸਮਰ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਆਹੀ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਆਖਿਰ ਇਸ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਕੀ ਹੈ?
ਘਰੇ ਪਹੁੰਚਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਸਮਰ ਨੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬਿਠਾ ਕੇ ਕੰਬਲ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਹਾਲਤ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਗੁਸਲਖਾਨੇ ਵਿੱਚ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਆਇਆ। ਕੁੜੀ ਇੰਝ ਬੈਠੀ ਹੋਈ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਜਾਨ-ਪ੍ਰਾਣ ਹੀ ਨਾ ਹੋਣ, ਜਿਸਨੂੰ ਵੇਖ ਸਮਰ ਦੀ ਘਬਰਾਹਟ ਹੋਰ ਵੀ ਵੱਧ ਰਹੀ ਸੀ। ਨਹਾਉਣ ਵਾਲਾ ਟੱਬ ਵੀ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਭਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ, ਸਮਰ ਉਸਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਗੁਸਲਖਾਨੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸਦਾ ਤਾਪਮਾਨ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਏ ਇਸ ਲਈ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਥੋੜਾ ਸਮਾਂ ਬੈਠਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਸਮਰ ਪਰਦਾ ਕਰਕੇ ਗੁਸਲਖਾਨੇ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ। ਕੁੜੀ ਨੇ ਲੋਈ ਤੇ ਪਰਨਾ ਉਤਾਰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਰੱਖਿਆ ਤੇ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਬੈਠ ਗਈ, ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਅੱਥਰੂ ਤੇ ਵਹਿ ਰਹੇ ਸੀ ਪਰ ਗਲਾ ਰੋਣ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਸ਼ਾਇਦ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇ ਰਿਹਾ। ਮੀਂਹ ਕਾਰਨ ਸਮਰ ਵੀ ਕਾਫੀ ਭਿੱਜ ਚੁੱਕਾ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲੇ ਤੇ ਕੁੜੀ ਲਈ ਆਪਣਾ ਕੁੜਤਾ ਅਤੇ ਇਕ ਸਵੈਟਰ ਕੱਢ ਲਿਆ। ਜਦ ਉਹ ਕੱਪੜੇ ਫੜਾਉਣ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਧਿਆਨ ਕੁੜੀ ਦੀ ਪਰਛਾਈ ਤੇ ਗਿਆ ਜੋ ਪਰਦੇ ਤੇ ਦਿਖ ਰਹੀ ਸੀ, ਅਚਾਨਕ ਦੇਖਣ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਇੰਝ ਲਗਾ ਜਿਵੇਂ ਕੁੜੀ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸੱਪ ਫੰਨ ਫੈਲਾਏ ਝੂਮ ਰਹੇ ਹੋਣ। ਤੇ ਜਦ ਅੱਖਾਂ ਝਮਕ ਕੇ ਦੁਬਾਰਾ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਬਾਹਰੋਂ ਦਰਖਤ ਦੇ ਪੱਤਿਆਂ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਜਾਪਿਆ।
ਸਮਰ ਕੱਪੜੇ ਰੱਖ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਕੁਝ ਹਲਕਾ-ਫੁਲਕਾ ਖਾਣ ਲਈ ਬਣਾਇਆ ਤੱਦ ਤੱਕ ਉਹ ਕੁੜੀ ਵੀ ਬਾਹਰ ਆ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਉਹ ਕੁੜਤਾ ਗੋਢਿਆਂ ਤੀਕਰ ਸੀ ਤੇ ਸਵੈਟਰ ਵੀ ਕਾਫੀ ਵੱਡਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕੁੜੀ ਨੇ ਇਸ ਸਾਰੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੁਣ ਅੱਖਾਂ ਉਤਾਂਹ ਚੱਕੀਆਂ ਸਨ।
“ਇਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਕਿੰਨੀ ਗਹਿਰਾਈ ਹੈ ਕਿ ਡੁੱਬ ਜਾਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ!”
ਸਮਰ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੀਆਂ ਗੂੜੇ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਗਵਾਚਦਾ ਹੋਇਆ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਬਿਜਲੀ ਗਰਜਣ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਧਿਆਨ ਭੰਗ ਹੋ ਗਿਆ।
ਸਮਰ ਨੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਬੈਠਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਸਦੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਕੋਲ ਹੀਟਰ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ। ਦੇਖਣ ਤੋਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਹੀਟਰ ਦੀ ਗਰਮਾਹਟ ਉਸਨੂੰ ਕਾਫੀ ਆਰਾਮ ਦੇ ਰਹੀ ਹੈ। ਸਮਰ ਨੇ ਖਾਣਾ ਪਰੋਸਿਆ ਤੇ ਕੁੜੀ ਵੱਲ ਥਾਲੀ ਵਧਾਈ। ਉਸਨੇ ਥਾਲੀ ਫੜਨ ਲਈ ਜਦ ਹੱਥ ਅੱਗੇ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਸਮਰ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਕਲਾਈਆਂ ਤੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਕੋਈ ਵੀ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਕਾਫੀ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸਵੈਟਰ ਨਾਲ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਢੱਕ ਲਿਆ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਖਾਣੇ ਵੱਲ ਗੱਢਾ ਲਈਆਂ। ਉਸਦੀਆਂ ਪੈਰਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਡੀਆਂ ਤੇ ਵੀ ਕਾਫੀ ਕੱਟ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਸੀ ਅਤੇ ਲੱਗਦਾ ਲੱਤਾਂ ਤੇ ਨੌਕੀਲੇ ਕੰਡਿਆਂ ਦੀਆਂ ਖਰੋਚਾਂ ਹੋਣ, ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਲੰਬਾ ਪੈਂਡਾ ਤਹਿ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਨਾ ਮਿਲੀ ਹੋਵੇ, ਸਮਰ ਉਸ ਦੇ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਅਨੁਭਵ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਮਨ ਇਸ ਜੱਦੋ-ਜਿਹਤ ਵਿਚ ਸੀ ਕਿ ਆਖਿਰ ਕੀ ਵਾਪਰਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਇਸ ਨਾਲ!
ਉਸ ਲਈ ਸਮਝਣਾ ਔਖਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਹੁਸਨ ਦੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਕਰੇ ਜਾਂ ਉਸਦੇ ਨਾਸੂਰ ਬਣ ਚੁਕੇ ਜ਼ਖਮਾਂ ਦੀ ਗੱਲ..

“ਕੀ ਤਾਰੀਫ ਕਰਾ ਇਸ ਚਹਿਰੇ ਦੀ ਮੈਥੋਂ ਹ਼ਰਫ ਮੁਕਦੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਸੱਟਾਂ ਗਹਿਰੀਆਂ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ ਢੱਕਦੀ ਦੇਖ
ਮੇਰੇ ਸਾਹ ਜਿਹੇ ਸੁੱਕਦੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਅੱਖਾਂ ਤੇਰੀਆ ਕੁਝ-ਕੁਝ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਨੇ
ਸਭ ਤਾਹਨੇ-ਮੇਹਣੇ ਸਹਿੰਦੀਆਂ ਨੇ
ਕਿਉਂ ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਤੇਰੀ ਮੰਜ਼ੀਲ ਦੇ
ਸਾਰੇ ਰਾਹ ਜਿਹੇ ਮੁੱਕਦੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ”

ਉਹਨਾਂ ਵਿਚ ਹਾਲੇ ਤੱਕ ਇੱਕ ਵੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤੀ। ਸਮਰ ਨੇ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦੇ ਹੋਏ ਉਸ ਤੋਂ ਨਾਮ ਪੁੱਛਿਆ, ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦਿੱਤਾ। ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਏਦਾਂ ਹੀ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕੁਝ ਬੋਲੇ ਰੋਟੀ ਖਾਧੀ ਤੇ ਸੌਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਕੁੜੀ ਦਾ ਮੰਜਾ ਹੀਟਰ ਦੇ ਕੋਲ ਡਾਹ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਖੁਦ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ..
“ਜੇ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਹੋਈ ਤਾਂ ਸਮਰ ਕਹਿਕੇ ਆਵਾਜ਼ ਲਗਾ ਦੇਣਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਹੀ ਹੈ।”
ਹਾਲੇ ਲੰਮੇ ਪਏ ਨੂੰ 5-10 ਮਿੰਟ ਹੀ ਹੋਏ ਸੀ, ਹਾਲੇ ਨੀਂਦਰ ਵੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਕੱਚੀ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਬਿਸਤਰ ਤੇ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸਾਇਆ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਸਾਇਆ ਉੱਠਕੇ ਉਸਦੇ ਉੱਪਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਸਦੇ ਲੰਬੇ-ਲੰਬੇ ਨਹੁੰ, ਕਾਲੀਆਂ ਪੁਤਲੀਆਂ ‘ਚ ਲਾਲ ਰੰਗ ਦੀਆਂ ਲਕੀਰਾਂ ਅਤੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਬਰੀਕ ਸੱਪਾਂ ਦਾ ਲੰਮਕਦੇ ਹੋਏ ਉਸਦੇ ਗਲ ਦੁਆਲੇ ਲਪੇਟ ਹੁੰਦੇ ਜਾਣਾ ਤੇ ਅਚਾਨਕ ਜਦ ਸੁੱਤ ਨਿੰਦੇ ਸਮਰ ਨੇ ਪਾਸਾ ਬਦਲਿਆ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹੇ ਦੇਖਕੇ ਡਰ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਹੜਬੜਾ ਕੇ ਬੱਤੀ ਜਲਾਈ ਤਾਂ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਕੋਲ ਉਹੀ ਕੁੜੀ ਸੀ। ਬੱਤੀ ਜਗਦੇ ਸਾਰ ਉਸਨੇ ਸਮਰ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ ਤੇ ਬਹੁਤ ਮੱਧਮ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਦੱਸਿਆ,
“ਲੀਲਿਥ” ਤੇ ਆਪਣੇ ਬਿਸਤਰੇ ਤੇ ਵਾਪਿਸ ਚੱਲੀ ਗਈ।
ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਸੁਣਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਸਮਰ ਦੇ ਲਬਾਂ ਤੇ ਮੁਸਕਾਨ ਆ ਗਈ ਹੋਵੇ ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਦੀ ਏਨੀ ਦਰਦ ਭਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਕੇ ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਪਸੀਜ ਗਿਆ। ਉਹ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਪਾਸੇ ਬਦਲਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਧਿਆਨ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵੱਲ ਗੱਡੀ ਰੱਖਿਆ। ਰਾਤ ਬਸ ਲੀਲਿਥ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਿਆਂ ਕਦੋਂ ਨਿਕਲ ਗਈ, ਸਮਰ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਚੱਲਿਆ।
ਰਾਤ ਦੇ ਤੂਫ਼ਾਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਵੇਰ ਦਾ ਸੂਰਜ ਪੂਰੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਲੀਲਿਥ ਖਿੜਕੀ ਕੋਲ ਧੁੱਪ ਵਿਚ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ