ਮੈਨੂੰ ਨਿੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਤੋਂ ਹੀ ਵਰਦੀ ਪਾ ਕੇ ਪਰੇਡ ਕਰਨ ਦਾ ਬੜਾ ਸ਼ੌਕ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ..
ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਘਰੇ ਪੁੱਛੇ ਬਗੈਰ ਐੱਨ ਸੀ ਸੀ ਵਿਚ ਨਾਮ ਲਿਖਵਾ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਬੜਾ ਮਜਾਕ ਉੱਡਿਆ..ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਹੋਈਆਂ..ਅਖ਼ੇ ਕੁੜੀਆਂ ਛਾਤੀ ਕੱਢ ਕੇ ਆਕੜ ਕੇ ਤੁਰਦੀਆਂ ਚੰਗੀਆਂ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀਆਂ..ਸਬ ਤੋਂ ਵੱਧ ਗੱਲਾਂ ਨਿੱਕੇ ਵੀਰ ਨੇ ਕੀਤੀਆਂ ਅਖ਼ੇ ਨਾਲਦੇ ਮੈਨੂੰ ਮਜਾਕ ਕਰਨਗੇ..ਵਰਦੀ ਕੁੜੀ ਨਹੀਂ ਮੁੰਡੇ ਹੀ ਪਾ ਸਕਦੇ..ਕਿੰਨੇ ਦਿਨ ਕਲੇਸ਼ ਪਾਈ ਰਖਿਆ..!
ਅਖੀਰ ਮਜਬੂਰਨ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਛੱਡਣਾ ਪਿਆ..ਪਰ ਦਿਲ ਵਿਚ ਕਿਧਰੇ ਇਹ ਗੱਲ ਪੱਕੀ ਘਰ ਕਰ ਗਈ ਕੇ ਆਕੜ ਕੇ ਤੁਰਨਾ ਕਿਦਾਂ ਮਾੜਾ ਹੋ ਗਿਆ..!
ਅੱਜ ਏਨੇ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਬਾਅਦ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਓਂ ਇਹ ਪੂਰਾਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਚੇਤੇ ਆ ਰਹੀਆਂ ਸਨ..!
ਨਿੱਕੇ ਵੀਰ ਦੀ ਲੱਕ ਪੀੜ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹਟਦੀ..ਅਖੀਰ ਤੁਰਨਾ ਫਿਰਨਾ ਔਖਾ ਹੋ ਗਿਆ..ਤਾਂ ਸਪੇਸ਼ੀਲਿਸ੍ਟ ਦੇ ਵਿਖਾਉਣਾ ਪੈ ਗਿਆ..!
ਸਾਰੇ ਟੈਸਟਾਂ ਮਗਰੋਂ ਉਸਨੇ ਸਾਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਕੋਲ ਸੱਦ ਕੁਝ ਗੱਲਾਂ ਦੱਸੀਆਂ..
ਸਭ ਤੋਂ ਅਹਿਮ ਗੱਲ ਜਿਸਨੇ ਮੇਰੀ ਸੁਰਤ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਅਤੀਤ ਵੱਲ ਮੋੜ ਦਿੱਤੀ ਉਹ ਇਹ ਸੀ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
