ਲੱਗਭਗ ਇੱਕ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਜਦੋਂ ਸਾਡਾ ਐਨਸੀਸੀ ਦਾ ਕੈਂਪ ਲੁਧਿਆਣੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸੀਟਾਂ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਥੋੜੇ ਹੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਲਿਜਾਉਣਾ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਯੂਨਿਟ ਦੇ ਫੋਜ਼ੀ ਤੋਂ ਸਿਫਾਰਿਸ਼ ਪੁਆਈ। ਸਾਡੇ ਕਾਲਜ ਚ ਬੀ ਏ ਬਲਾਕ ਚ ਸਿਰਫ ਲੜਕੇ ਹੀ ਸਨ ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਕੈਂਪ ਚ ਬੀ ਐੱਸ ਸੀ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਵੀ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਤਿਆਰੀਆਂ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲਗੇਆ ਕਿ ਕਦੋਂ ਕੈਂਪ ਜਾਣ ਦੀ ਤਰੀਕ ਆ ਗਈ। ਐਤਵਾਰ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ ਸਾਨੂੰ ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਕਾਲਜ ਬੁਲਾ ਲਿਆ ਅਸੀ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਮੁੰਡੇ 8 ਵਜੇ ਹੀ ਕਾਲਜ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਕਿਉਂਕਿ ਆਫਿਸ ਵਰਕ ਅਕਸਰ ਸਾਡੇ ਉਸਤਾਦ ਸਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਹੀ ਕਰਾਉਂਦੇ ਸੀ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਦਿੱਤੇ ਟਾਈਮ ਤੇ ਸਾਰੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ ਸਨ ਸਾਡਾ 16 ਜਣਿਆਂ ਦਾ ਗਰੁੱਪ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ 10 ਮੁੰਡੇ ਤੇ 6 ਕੁੜੀਆਂ ਸਨ। ਸਾਡੀ ਬੱਸ ਵੀ ਕਾਲਜ ਆ ਗਈ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਬੈਠ ਗਏ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਸ ਦੇਵਾਂ ਕਿ ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਕਰੀਬ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ 2-3 ਜਣਿਆਂ ਨੂੰ ਛਡ ਕੇ ਬਾਕੀ ਸਾਰੇ ਬਾਗੜੀ (ਰਾਜਸਥਾਨੀ) ਬੱਚੇ ਸਨ ਪਰ ਮੇਰੇ ਨੇਚਰ ਕਾਰਨ ਸਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਦੋਸਤ ਮੰਨਦੇ ਸਨ। ਕਿਉਂਕਿ ਮੈ ਸਾਰਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਛੇਤੀ ਮਿਲ ਜਾਨਾ ਤੇ ਦੂਜੀ ਗੱਲ ਓਹਨਾਂ ਨੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੌਮ ਤੋਂ ਹਾਂ। ਅਬੋਹਰ ਤੋਂ ਲੁਧਿਆਣਾ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਸਾਰੇ ਹੀ ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਥਕ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਸਾਨੂੰ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹੀ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਮਿਲ ਗਏ ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਲੁਧਿਆਣੇ ਆਇਆ ਸੀ ਇਸ ਕਰਕੇ ਘੁੰਮਣ ਦੀ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਜਿਆਦਾ ਤਾਂਘ ਸੀ ਪਰ ਬਾਹਰ ਜਾਨ ਦੀ ਮਨਾਹੀ ਸੀ। ਸਾਨੂੰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਗ੍ਰਾਉੰਡ ਚ ਬੁਲਾਇਆ ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਦਾ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਸਮਝਾਇਆ। ਮੇ ਆਪਣੇ ਗਰੁੱਪ ਚ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਪਰ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਸੰਗ ਲਗਦੀ ਸੀ ਤੇ ਇਸ ਕਰਕੇ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਉਸਤਾਦਾਂ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਗਰਾਊਂਡ ਚ ਬੁਲਾ ਲਿਆ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਤਾਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਫੌਜ਼ੀ ਹੁਣ ਰੱਜ ਕੇ ਤਸੱਲੀਆਂ ਕਰਾਉਣ ਗੇ ਪਰ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਸਾਨੂੰ ਜਯਾਦਾ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਫੌਜ਼ੀ ਵੀ ਓਹਨਾਂ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਹੀ ਤਰਜੀਹ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਜਿਹੜੇ ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਵਾਹ ਲਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੀਨੀਅਰ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਸਾਨੂੰ ਆਦੇਸ਼ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਵਧੀਆ ਤੇ ਸਮਝਦਾਰ ਬੰਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਸਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਗਲਤੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਅਕਸਰ ਸਾਨੂੰ ਸਜਾ ਵਜੋਂ ਕਸਰਤ ਹੀ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਜਿਵੇਂ ਦੌੜ, ਡੰਡ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਕੰਮ। ਮੇਰਾ ਸਰੀਰ ਚੰਗਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁਸ਼- ਅਪ ਕੱਢਣੇ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਲਗਦੇ ਸਨ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਜਾਣ ਬੁੱਝ ਕੇ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਗਲਤੀ ਕਰਦਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਕਸਰਤ ਕਰਵਾਈ ਜਾਵੇ ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸੀਨੀਅਰ ਨੂੰ ਵੀ ਕਿਹਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਸਿਰਫ ਪੁਸ਼- ਅਪ ਹੀ ਕਰਾਉਣੇ ਹਨ। ਤੇ ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਹੀ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਸਜਾ ਮਿਲਦਾ ਹੀ ਵਿਖਦਾ ਤੇ ਇਕ ਵਾਰੀ ਚ 45 -50 ਤਕ ਡੰਡ ਮਾਰਨੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਅਸਾਨੀ ਵਾਲਾ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਮੁੰਡੇ ਮੈਨੂੰ ਪਾਗਲ ਸਮਝਦੇ ਸਨ ਪਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਨ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਦੋ ਫਾਇਦੇ ਹੋਏ।
ਇਕ ਸਾਰੇ ਫੌਜ਼ੀ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਨਣ ਲਗ ਪਏ ਸਨ ਤੇ ਦੂਜੀ ਗੱਲ 800 ਜਣਿਆਂ ਵਿਚ ਕੁੜੀਆਂ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲਗ ਪਈਆਂ ਸਨ। ਮੈਨੂੰ ਹਜੇ ਵੀ ਯਾਦ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਮੇਰਾ ਇਕ ਦਿਨ ਸਿਰ ਦਰਦ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸਤਾਦ ਨੂੰ ਕਿਹਾ । ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਜਦੋਂ ਗੱਲ ਹੋਈ ਤਾਂ ਓਹਨਾਂ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਤੂੰ ਪੈੱਗ ਲਗਾ ਲੇਨਾ ਹੈਂ ਇਹ ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਪਹਿਲਾ ਮੈਂ ਮਨਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਗਲਤੀ ਦਾ ਅਗਾਂ ਜਾ ਕੇ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਪਰ ਓਹਨਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਮੁਸਲਿਮ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਪੀਂਦੇ ਤੇ ਓਹਨਾਂ ਕੋਲ ਅਕਸਰ ਪਈ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਹਾਂਜੀ ਪੀ ਲੇਨੇ ਹਾਂ ਕਦੇ ਕਦੇ। ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਫੌਜ਼ੀ ਅੰਦਰ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਪਿੱਛੋਂ ਅੰਦਰੋਂ ਅਖਬਾਰ ਚ ਲਪੇਟੀ ਰਮ ਦੀ ਬੋਤਲ ਲੇ ਆਏ ਉਹਨਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲਗਣਾ ਚਾਈਦਾ ਅਸੀੰ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਕੀਤਾ ਤੇ ਬੋਤਲ ਲੇ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆ ਗਏ ਸਿਰਫ ਸਾਨੂੰ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਪਤਾ ਸੀ ਤੇ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ