ਚਾਹਤ : ਪੰਪ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਉਏ।
ਕਮਲ : ਜੋ ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।

ਚਾਹਤ : ਅੱਛਾ ਮੈਂ ਸੋਹਣੀ ਨਹੀਂ,
ਕਮਲ : ਓ ਨਹੀਂ ਜੀ , ਤੇਰੇ ਹੁਸਨ ਦੀ ਕੋਈ ਮਿਸਾਲ ਹੀ ਨਹੀਂ।

ਚਾਹਤ : ਓ ਬਸ ਕਰ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਹੀ ਠੀਕ ਆ ,ਪੰਪ ਨਾ ਦੇ। ਇੱਕ ਗੱਲ ਕਹਾ।
ਕਮਲ : ਹਾਜ਼ੀ।

ਚਾਹਤ : ਬੁਰਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ ਜੇ ਮੈਂ ਕੁੱਝ ਕਹਾ,,
ਕਮਲ : ਮੈਂ ਮਰਨਾ ਬੁਰਾ ਮੰਨਕੇ, ਯਰ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਕੁੱਟ ਦੇਵੇਗੀ।

ਚਾਹਤ : ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਕਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ।
ਚਾਹਤ ਹੱਸਕੇ ਬੋਲੀ,,,
ਕਮਲ : ਚੱਲ ਗੱਲ ਤਾਂ ਦੱਸ।
ਚਾਹਤ : ਜੇ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਅਲਫਾਜ਼ ਕਮਲਾ ਕਹਿ ਦਿਆ ਕਰਾ, ਪਲੀਜ਼।

ਕਮਲ ਸਾਈਡ ਤੇ ਜਾਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਹੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਚਾਹਤ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਏ ਸੱਚੀ ਕਮਲਾ ਹੋ ਗਿਆ।
ਕਮਲ : ਯਰ ਤੂੰ ਵੀ ਰੱਬ ਨੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਹੜੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਬਣਾਈ। ਕੁੱਝ ਮਰਜ਼ੀ ਕਹਿ ਲਿਆ ਕਰ। ਪਰ ਬੁਲਾਂ ਦੀ ਮੁਸਕਾਨ ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਤੇ ਵੀ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਆ।

ਚਾਹਤ : ਠੀਕ ਆ ਵੇ ਅਲਫਾਜ਼ ਕਮਲਿਆ।

ਦੋਵੇਂ ਹੱਸਦੇ ਹੋਏ ਭੁੱਖੇ ਹੀ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਇਦਾਂ ਹੀ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ ਕਦੇ ਕਮਲ ਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਦੇ ਨਹੀਂ। ਚਾਹਤ ਦੀ ਸਿਹਤ ਬਿਲਕੁਲ ਠੀਕ ਹੋਗੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਕੈਦ ਕਰਕੇ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਸ਼ਾਮ ਦੇ ਵੇਲੇ ਨੇ ਝਾਤੀ ਮਾਰੀ ਤੇ ਰੌਬਨ ਚਾਹਤ ਤੇ ਕਮਲ ਦੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਆ ਖੜ੍ਹਾ। ਕਮਲ ਇਕੋ ਦਮ ਡਰਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਰੌਬਨ ਕਮਲ ਨੂੰ ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁੱਛਦਾ, ਕਮਲ ਵੀ ਡਰਦਾ ਡਰਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ। ਰੌਬਨ ਕਮਲ ਨੂੰ ਅਤਾ ਪਤਾ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ। ਉਹਨੂੰ ਸਮਜ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਵੀ ਉਹ ਕੀ ਕਹੇ। ਕਮਲ ਇੱਕ ਪੁਤਲਾ ਬਣਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਰਿਹਾ। ਰੌਬਨ ਵਿੱਚ ਦੀ ਚਾਹਤ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ।

ਰੌਬਨ : ਬੇਟਾ ਤੁਸੀਂ ਕਦੇ ਇਸ ਦੋਸਤ ਬਾਰੇ ਨਾ ਦੱਸਿਆ ਨਾ ਕੋਈ ਕਦੇ ਗੱਲ ਕਰੀ।

ਕਮਲ ਡਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿਤੇ ਚਾਹਤ ਸਭ ਕੁਝ ਸੱਚ ਨਾ ਦੱਸਦੇ ਵੀ ਇਹ ਏਸੇ ਹਸਪਤਾਲ਼ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਇਨ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਚਾਹਤ ਨੇ ਕਿਹਾ।

ਚਾਹਤ : ਡੈਡ ਇਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸੀ ਤੇ ਫ਼ਿਰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਈ ਦਿੱਲੀ ਚਲੇ ਗਏ ਸੀ।

ਕਮਲ ਨੂੰ ਸੌਖਾ ਸਾਹ ਆਇਆ ਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜ਼ਾ ਚਾਹਤ ਵੱਲ ਹੱਸਿਆ ਤੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ । ਕਮਲ ਸਿਆ ਕੁੜੀਆਂ ਸੱਚੀ ਤੇਜ਼ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ, ਪਰ ਉਹ ਹਲੇ ਵੀ ਡਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਚਾਹਤ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ। ਉਹ ਕਿੱਥੋਂ ਹੈ ਤਾਂ ਕੀ ਕਹੇਗਾ। ਕਮਲ ,

ਕਮਲ : ਮੈਂ ਜੀ ਕੁੱਝ ਖਾਣ ਲਈ ਲੈਕੇ ਓਨਾਂ ।

ਕਮਲ ਬਹਾਨਾ ਲਾ ਜਾਨ ਛੁਡਾਕੇ ਬਹਾਰ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਮਗਰ ਹੀ ਰੌਬਨ ਆ ਗਿਆ। ਰੌਬਨ ਨੇ ਕਮਲ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ੍ਹਕੇ ਕਿਹਾ।

ਰੌਬਨ : ਵੇਖ ਪੁੱਤ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ, ਤੂੰ ਕੌਣ ਆ ਨਾ ਹੀ ਮੈਂ ਜਾਨਣਾ। ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਤੇਰਾ ਆਸਾਨ ਕਿਦਾਂ ਲਾਵਾਂਗਾ। ਜਿਸ ਦਿਨ ਦਾ ਤੂੰ ਆਇਆ ਉਸ ਦਿਨ ਦੀ ਚਾਹਤ ਬਦਲ ਗਈ ਤੇ ਪੂਰੀ ਖੁਸ ਹੈ। ਜੋ ਕੰਮ ਦਿਵਾਈ ਨੀ ਕਰ ਸਕੀ ਓ ਤੂੰ ਥੋੜ੍ਹੇ ਟੈਮ ਵਿੱਚ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਪੁੱਤ ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਚਾਹਤ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੇਰੇ ਹੱਥ ਹੈ। ਤੂੰ ਵੀ ਵੇਖਿਆ ਤੇਰੇ ਹੋਣ ਨਾਲ਼ ਚਾਹਤ ਦੇ ਚਹਿਰੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ। ਜੋ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਚਾਹੀਦਾ ਮੈਂ ਓਹੀ ਦੇਵਾਂਗਾ, ਬਸ ਤੂੰ ਚਾਹਤ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਬਣਾ ਲੈ। ਇੱਕ ਚਾਹਤ ਦੇ ਜ਼ਹਿਨ ਵਿੱਚੋ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚੋਂ ਅਲਫਾਜ਼ ਨਾਂਵ ਨੂੰ ਮੁਕਤ ਕਰਦੇ।

ਕਮਲ ਨੂੰ ਰੌਬਨ ਦੀ ਏ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸਾ ਆਇਆ।ਪਰ ਉਹ ਕਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ।

ਕਮਲ : ਅਕਲ ਜੀ ਏ ਕਿਦਾਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਅਲਫਾਜ਼ ਨੂੰ ਕਿਦਾਂ ਭੁਲਾ ਸਕਦਾ ਮੈਂ। ਚਾਹਤ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਵੀ ਅਲਫਾਜ਼ ਹੀ ਅਲਫਾਜ਼ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਆ।

ਰੌਬਨ : ਪੁੱਤ ਮੈਨੂੰ ਗ਼ਲਤ ਨਾ ਸਮਝੀ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਚਾਹਤ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚਾਹੀਦੀ ਆ, ਅੱਲਾ ਤੈਨੂੰ ਮੂੰਹ ਮੰਗਿਆ ਦੇਵੇ। ਰੌਬਨ ਏ ਗੱਲਾਂ ਕਮਲ ਨੂੰ ਪੂਰੇ ਦੁੱਖ ਨਾਲ਼ ਰੋਂ ਕੇ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਏ ਕਹਿ ਕੇ ਰੌਬਨ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ। ਕਮਲ ਰੌਬਨ ਦੇ ਹੰਝੂ ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚ ਅਸੀਰ (ਕੈਦ) ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ਼ ਲੈ ਕੇ ਚਾਹਤ ਕੋਲ਼ ਖ਼ਾਲੀ ਹੱਥ ਹੀ ਆ ਜਾਂਦਾ।
ਚਾਹਤ : ਲੈ ਕੁੱਝ ਲੈਕੇ ਤਾਂ ਆਏ ਨੀ, ਮੈਂ ਭੁੱਖ ਨਾਲ਼ ਮਰੀ ਜਾਨੀ ਆ।
ਕਮਲ : ਚਾਹਤ ਜੀ ਜੋ ਮੈਂ ਲੈਕੇ ਆਇਆ ਤੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਵੇਖ ਤੇ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ।
ਚਾਹਤ : ਕੀ ਮਤਲਬ।

ਕਮਲ ਮੁੱਠੀ ਖੋਲ ਕੇ ਚਾਹਤ ਨੂੰ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਕਹਿੰਦਾ।

ਕਮਲ : ਆ ਵੇਖ ਕੁੱਝ ਦਿਸਦਾ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਤੇਰੇ ਡੈਡ ਦੇ ਹੰਝੂ ਨੇ ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਹੰਝੂਆਂ ਵਿੱਚ ਤੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ। ਹੁਣ ਤੂੰ ਦਸ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ। ਮੇਥੋਂ ਤੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੰਗ ਰਹੇ ਨੇ ਤੇਰੇ ਡੈਡ। ਤੂੰ ਅਲਫਾਜ਼ ਨੂੰ ਭੁੱਲਜਾ।

ਚਾਹਤ : ਕਮਲ ਤੂੰ ਦੱਸ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ। ਕੋਈ ਆਪਣੀ ਪਹਿਚਾਣ ਭੁੱਲ ਸਕਦਾ। ਉਹਨੇ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਆ ਅਲਫਾਜ਼ ਮੇਰਾ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰੂ।

ਕਮਲ : ਸੱਚੀ ਯਰ ਤੂੰ ਪਾਗ਼ਲ ਏ ਪਰ ਪਾਗ਼ਲ ਦੇ ਅਰਥ ਮੇਰੇ ਲਈ ਤੇ ਹੋਰ ਲਈ ਵੱਖੋ ਵੱਖ ਨੇ। ਚਾਹਤ ਜਿਵੇਂ ਤੈਨੂੰ ਠੀਕ ਲੱਗਦਾ ਉਵੇਂ ਕਰ। ਮੈਂ ਚੱਲਦੇ ਸਾਹ ਤੱਕ ਤੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਹਾਂ। ਤੇਰਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਬਣਕੇ ਰਹੁ।

ਚਾਹਤ ਨੇ ਕਮਲ ਨੂੰ ਕੋਲ਼ ਬੁਲਾਕੇ ਗਲਵੱਕੜੀ ਪਾਈ ਤੇ ਕਿਹਾ।ਉਸ ਵਕ਼ਤ ਕਮਲ ਨੂੰ ਚਾਹਤ ਗ਼ਲਤ ਲੱਗੀ ਕਿ ਉਹ ਅਲਫਾਜ਼ ਨੂੰ ਵੀ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਨਲੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਏ ਸਭ ਕਰੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਚਾਹਤ : ਕਮਲ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਮਹੁੱਬਤ ਨਾਲ਼ ਮਿਲਾ ਦੇ। ਮੈਂਨੂੰ ਮੇਰਾ ਅਲਫਾਜ਼ ਝੋਲ਼ੀ ਪਾਦੇ, ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਉਸ ਬਿਨਾਂ ਬਚਦੀ ਨਹੀਂ। ਜੇ ਤੂੰ ਜਾਨ ਵੀ ਮੰਗੇਗਾ ਓ ਵੀ ਦੇਦੁ।

ਕਮਲ ਰੋਂਦਾ ਹੋਇਆ। ਆਪਣੀ ਗ਼ਲਤ ਸੋਚ ਲਈ ਚਾਹਤ ਨੂੰ ਸੌਰੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਦਾ।

ਕਮਲ : ਜੇ ਜਾਨ ਹੀ ਮੈਂ ਮੰਗ ਲਈ ਫ਼ਿਰ ਤੇਰਾ ਅਲਫਾਜ਼ ਕੀ ਕਰੂ।

ਚਾਹਤ : ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਮਿਲ਼ ਜਾਵੇ, ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸੁਪਨੇ, ਮੇਰੀ ਚਾਹਤ ਸਭ ਪੂਰੀ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ।

ਰੌਬਨ ਜਦੋਂ ਖਾਣਾ ਲਾਕੇ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੋਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ ਵੇਖ ਲੈਂਦਾ ਤਾਂ ਰੌਬਨ ਤੋਂ ਚਾਅ ਨਾ ਚੁੱਕਿਆ ਗਿਆ।

ਰੌਬਨ : ਓ ਬਸ ਕਰੋ ਹੁਣ, ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਚਿਰਾਂ ਦੇ ਮੇਲ ਹੋਏ ਨੇ ਤਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਅੱਜ ਹੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀਆਂ।

ਕਮਲ : ਆਉ ਜੀ।

ਚਾਹਤ : ਡੈਡ ਤੁਸੀਂ ਅਲਫਾਜ਼ ਨੂੰ ਲੱਭਣ ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਕਮਲ ਹੁਣ ਆ ਗਿਆ। ਆਪੇ ਲੱਭ ਦਿਉ।

ਰੌਬਨ : ਹਾਂ ਪੁੱਤ ਕੋਈ ਨਾ ਜੇ ਮੇਰੀ ਵੀ ਲੋੜ ਹੋਈ ਤਾਂ ਦੱਸ ਦਿਉ।ਪਰ ਹੁਣ ਆਪਾਂ ਤਿੰਨਾਂ ਨੇ ਰਲ਼ਕੇ ਅਲਫਾਜ਼ ਲੱਭਣਾ। ਹੋਰ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ।

ਕਮਲ ਤੇ ਚਾਹਤ ਦੋਨੋ ਹੈਰਾਨ ਸੀ, ਏ ਰੌਬਨ ਜੀ ਕੀ ਕਹਿ ਰਹੇ ਨੇ, ਚਾਹਤ ਨੂੰ ਕਮਲ ਦੀ ਓ ਗੱਲ ਝੂਠੀ ਲੱਗੀ ਤੇ ਕਮਲ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਅਲਫਾਜ਼ ਨੂੰ ਭੁਲਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸੀ। ਆਪ ਲੱਭੀ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਚਾਹਤ ਤੇ ਕਮਲ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਵੇਖ ਰਹੇ ਨੇ, ਚਾਹਤ ਪੂਰੇ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ਼ ਤੇ ਕਮਲ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਰੌਬਨ : ਕਮਲ ਪੁੱਤ ਆ ਲੈ ਗੱਡੀ ਦੀ ਚਾਬੀ ਲੋੜ ਪੈ ਸਕਦੀ ਹੈ।

ਰੌਬਨ ਰੋਟੀ ਫੜਾਕੇ ਬਾਹਰ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਚਾਹਤ ਕਮਲ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ,,

ਚਾਹਤ : ਅਲਫਾਜ਼ ਕਮਲਿਆ ਆਪਾ ਮੇਰੇ ਅਲਫਾਜ਼ ਕੋਲ ਚਲੀਏ, ਪਰ ਚੋਰੀਓ ਜਾਣਾ ਪੈਣਾ। ਡੈਡ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ।

ਕਮਲ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਿਆ, ਉਹ ਜਾਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਨਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਨਾ ਨਾ ਕਰਦਾ ਬੋਲਿਆ,,

ਕਮਲ : ਪਰ ਓ ਰਹਿੰਦੇ ਕਿੱਥੇ ਨੇ, ਕਿੰਨੀ ਕ ਦੂਰ ਉਹ।
ਚਾਹਤ ਪੂਰੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਕੋਲ਼ ਆਕੇ ਬੋਲਦੀ।
ਚਾਹਤ : ਬਸ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜੀ ਦੂਰ ਆ, ਕਬਰਸਤਾਨ ਵਿੱਚ। ਪਰ ਆਪਾ ਰਾਤ ਨੂੰ ਚੱਲਾ ਗੇ।

ਕਮਲ : ਤੂੰ ਪਾਗ਼ਲ ਆ, ਕਬਰਸਤਾਨ ਓ ਵੀ ਰਾਤ ਨੂੰ।
ਚਾਹਤ : ਡਰ ਨਾ ਮੇਰਾ ਅਲਫਾਜ਼ ਆ, ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੰਦਾ।
ਕਮਲ : ਉਹ ਉਥੇ ਕਿਉਂ ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਰਹਿੰਦਾ।

ਚਾਹਤ : ਅਲਫਾਜ਼ ਇੱਕ ਮੁਰਦਾ ਹੈ।
ਕਮਲ ਪਿੱਛੇ ਵੱਲ ਜਾਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਚਾਹਤ ਵਾਲੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਸਿਰ ਫੜ੍ਹਕੇ ਬਹਿ ਜਾਂਦਾ। ਚਾਹਤ

ਚਾਹਤ : ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਦੋਸਤੀ ਨਿਭਾਏ ਗਾ ਜ਼ਾ ਨਹੀਂ।
ਕਮਲ :ਯਰ ਮੁਰਦੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ। ਉਏ ਹੋਸ਼ ਕਰ। ਦਿਮਾਗ਼ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕਰਵਾਲਾ।

ਚਾਹਤ ਰੋਂਦੀ ਹੋਈ ਕਮਲ ਨਾਲ਼ ਬਹਿਕੇ ਬੋਲੀ।

ਚਾਹਤ : ਹਾਂ ਮੈਂ ਪਾਗ਼ਲ ਆ, ਅੰਮਾ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ ਛੱਡਕੇ ਚਲੀ ਗਈ। ਫ਼ਿਰ ਅਲਫਾਜ਼ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਰਤੀ। ਤੂੰ ਮਿਲਿਆ ਮੈਨੂੰ ਤੂੰ ਵੀ ਪਾਗ਼ਲ ਦੱਸਤਾ।

ਚਾਹਤ ਪੂਰੇ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ਼ ਬੋਲੀ ਤੂੰ ਨਾ ਜਾਈ ਪਰ ਮੈਂ ਇੱਕਲੀ ਹੀ ਜਾਉ ਤੇ ਮੁੜਕੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ। ਕਮਲ ਡਰ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦਾ। ਚਾਹਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੋਢਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਲਾਉਂਦਾ ਬੋਲਿਆ ਅੱਜ ਰਾਤ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਰਹਿ। ਚਾਹਤ ਨੇ ਖੁਸ਼ੀ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਕਮਲ ਗਲ਼ ਤੇ ਪਾਰੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਕਮਲ ਭੱਜ ਕੇ ਉਠਿਆ ਤੇ ਕਿਹਾ।

ਕਮਲ : ਗ਼ਲਤ ਗੱਲ ਆ ਏ ਤੇਰੀ ਚਾਹਤ।
ਚਾਹਤ : ਯਰ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਅੱਲਾ ਸਮਾਨ ਆ।
ਕਮਲ : ਪਰ ਮੇਰੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਰੱਖੋ, ਮੈਂ ਮਰਦ ਹਾਂ।

ਚਾਹਤ : ਉਕੇ ਬਾਬਾ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਤੇਰੇ ਮੈਂ ਥਪੜ ਜੜ੍ਹ ਦਿਆ ਕਰੂ।
ਕਮਲ : ਚੰਗਾ ਕੰਮ ਆ ਤੇਰਾ।

ਦੋਵੇਂ ਹੱਸਦੇ ਹਸਾਉਂਦੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਬੜੀਆਂ ਹੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲਾਂ ਨਾਲ਼ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਕਬਰਸਤਾਨ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਚਾਹਤ ਅਲਫਾਜ਼ ਨੂੰ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਮਾਰਦੀ ਹੈ। ਡਰ ਤੋਂ ਵਗ਼ੈਰ ਹੋਰ ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਰਾਤ ਦਾ ਹਨ੍ਹੇਰਾ ਵੀ ਹੂ-ਹੂ ਕਰ ਚੁਬੜਦਾ ਸੀ। ਕਮਲ ਤੇ ਚਾਹਤ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜਕੇ ਮੋਢੇ ਨਾਲ਼ ਮੋਢੇ ਦੇ ਆਪਸੀ ਇਕਰਾਰ ਕਰਵਾਉਦੇ ਹੋਏ। ਅਲਫਾਜ਼ ਦੀ ਕਬਰ ਕੋਲ਼ ਜ਼ਾ ਖੜ੍ਹਦੇ ਹਨ। ਕਮਲ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਚਾਹਤ ਤੇ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਚਾਹਤ ਅਲਫਾਜ਼ ਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਨਵੇਂ ਬਣੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਅੱਜ ਆਪਣਾ ਮੇਲ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਚਾਹਤ ਅਲਫਾਜ਼ ਦੀ ਕਬਰ ਤੇ ਕਮਲ ਦਾ ਹੱਥ ਧਰਕੇ ਹਰ ਦੋ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕਰਵਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਕਮਲ ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਗਰੇਵਰ ਪਾਉਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਕਮਲ ਉਹਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ (ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ) ਚਾਹਤ ਤੋਂ ਕਾਫ਼ੀ ਦੂਰ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਫ਼ਿਰ ਕੁੱਝ ਮੁਦਤ ਪਿੱਛੋਂ ਅਲਫਾਜ਼ ਦੀ ਸੈੱਡ ਆਵਾਜ਼ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।

ਅਲਫਾਜ਼ : ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਭੁੱਲ ਹੀ ਗਏ ਸੀ,ਪਾਗਲਾਂ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ।
ਚਾਹਤ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਤੇ ਮਜ਼ਾਕ ਵਿੱਚ
ਚਾਹਤ : ਮੈਂ ਮਰਕੇ ਤੇਰੇ ਕੋਲ਼ ਦੁਬਾਰੇ ਆਈ ਹਾਂ ਤੇ ਤੈਨੂੰ ਡਾਇਲੋਗ ਓੜਦੇ ਨੇ। ਤੂੰ ਸ਼ੁਕਰ ਕਰ ਅਲਫਾਜ਼ ਕਮਲੇ ਦਾ ਜਿਸਨੇ ਤੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਮਿਲਾ ਦਿੱਤਾ।
ਅਲਫਾਜ਼ : ਏ ਕੌਣ ਹੈ।
ਚਾਹਤ : ਜਿਸ ਨਾਲ਼ ਤੈਨੂੰ ਹੁਣ ਮਿਲਾਇਆ।
ਅਲਫਾਜ਼ : ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਾ ਤੇਰਾ ਪਿਆਰ ਹੈ।
ਚਾਹਤ : ਸਿਰਫ਼ ਦੋਸਤ ਹੈ, ਪਿਆਰ ਕੋਈ ਹੋਰ ਆ। ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਮਿਲਣਾ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਹੁਣੀ ਮੈਨੂੰ ਨੀ ਪਤਾ ਤੇ ਕੁੱਝ ਕਹਿਣਾ ਵੀ ਹੈ,

ਕਲਪਨਾ ਮੇਰੀ ਜਿਉਂਦੀ,
ਹਕੀਕਤ ਮੇਰੀ ਖ਼ਾਸ ਹੋਵੇ।

ਸੁਪਨੇ ਤੋਂ ਆਗਾਜ਼ ਤੇਰਾ,
ਖ਼ਤਮ ਮੇਰੀ ਮ੍ਰਿਤੂ ਤੱਕ,
ਨੀਦਾਂ ਚ’ ਨਾ ਗੁਆਚ ਹੋਵੇ।

ਨ੍ਹੇਰੇ ਨੂੰ ਨਸੀਬ ਰੌਸ਼ਨੀ ਹੋਈ,
ਰੁੱਝਿਆ ਪਰਾਈ ਵਿੱਚ ਕੋਈ,
ਸੁਪਨਾ ਸੱਚ ਸਮਾਜ ਹੋਵੇ।

“ਫੁਰਸਿਤ ਮਿਲੇ ਮੇਰੀ
ਤੇਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੋਵੇ”

ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਦਾ ਵਹਾਅ ਹੋਵੇ,
ਟਿਮ ਟਿਮਾਉਂਦੇ ਤਾਰੇ ਹੋਣ,
ਚੰਨ ਚਾਨਣੀ ਰਾਤ ਹੋਵੇ।

ਮੈਂ ਤੇਰੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ,
ਤੂੰ ਮੇਰੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ,
ਬਾਕੀ ਸਭ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਵੇ।

“ਸਿਰ ਪੈਰੋਂ ਤੀਕ ਮੇਰੇ ਤੇ
ਤੇਰਾ ਰਾਜ ਹੋਵੇ”

ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਵਾ ਨਹੀਂ,
ਸੱਜਣਾ ਦੇ ਹਾਸੇ ਬਦਲੇ,
ਹੰਝੂ ਤੇ ਨਾਜ਼ ਹੋਵੇ।

ਕੋਈ ਡਰ ਭੈ ਨਹੀਂ,
ਤੂੰ ਰੂਹ ਮੈਂ ਜਿਸਮ,
ਇੰਨੀ ਸਾਡੀ ਸਾਂਝ ਹੋਵੇ।

“ਤੈਨੂੰ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਗ਼ੁਲਾਮੀ ਦੀ
ਨਾ ਤੋੜ ਪਵੇ”

ਨਾਜ਼ੁਕ ਮੇਰੀ ਮਹੁੱਬਤ,
ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋ ਵਾਂਗ,
ਨਾ ਮੇਰੀ ਥੋੜ ਪਵੇ।

ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ,
ਇੰਝ ਹੋ ਜਾਈਏ ਕਿ,
ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਨਾ ਲੋੜ ਪਵੇ।

“ਜੇ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਜਨਮ
ਮੌਤ ਮੇਰੀ ਕੀ ਹੋਵੇ”

ਤੇਰੇ ਦੁੱਖ ਮੇਰੇ ਸੁੱਖ ਹੋਣ,
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਏਨੀ ਆਸ ਬਣੇ,
ਕਿ ਮੌਤ ਵੀ ਹੱਸ ਜੀਅ ਹੋਵੇ,

ਤੇਰੀ ਪੂਜਾ ਖੁਦਾ ਦੀ ਪੂਜਾ,
ਲੱਗੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ
ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਵੰਸ਼ ਦੀ ਨੀਂਹ ਹੋਵੇ।

ਫਿਰ ਮੇਰਾ ਮੇਥੋਂ ਨਾ ਸੰਭਲ ਹੋਵੇ।

ਫ਼ਿਰ ਮੇਰਾ ਜਨਮ ਮੁਕੱਬਲ ਹੋਵੇ।
ਫ਼ਿਰ ਮੇਰਾ ਜਨਮ ਮੁਕੱਬਲ ਹੋਵੇ।

ਅਲਫਾਜ਼ : ਸਾਹ ਲੈ ਲਵੋ ਹੁਸਨਾਂ ਦੀ ਰਾਣੀਏ,ਐਵੇਂ ਕਬਰਸਤਾਨ ਦੀਵਾਨਾ ਹੋ ਜਾਉ।

ਚਾਹਤ ਹੱਸਕੇ ਬੋਲੀ,,
ਚਾਹਤ : ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਦੀਵਾਨੀ ਆ ਕਬਰਸਤਾਨ ਦੇ ਰਾਜਿਆਂ। ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹਾਂ, ਤੇਰੇ ਲਈ ਮਰ ਵੀ ਜਾਵਾਂਗੀ।
ਅਲਫਾਜ਼ : ਚਾਹਤ ਏ ਤੂੰ ਕੀ ਕਹਿ ਰਹੀ ਏ।
ਚਾਹਤ : ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸੱਚ ਹੋਰ ਕੀ ਹੋਣਾ।

ਅਲਫਾਜ਼ : ਪਰ ਏ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ।
ਚਾਹਤ : ਕਿਉਂ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਮਰਨ ਜੀਣ ਏ।

ਅਲਫਾਜ਼ : ਚਾਹਤ ਆਪਾ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਵੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਮਹੁੱਬਤ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।
ਚਾਹਤ ਮਜ਼ਾਕ ਵਿੱਚ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਚਾਹਤ : ਹਾਂ ਪਤਾ ਮੈਨੂੰ ਮੈਂ ਵੀ ਇਹੀ ਕਿਹਾ ਹੈ।
ਅਲਫਾਜ਼ : ਓ ਮੇਰੀ ਮਹੁੱਬਤ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਇਸ਼ਕ ਹੈ। ਹਾਂ ਸੱਚ ਤੂੰ ਏ ਵਹਿਮ ਵਿੱਚੋ ਬਹਾਰ ਆ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਮਹੁੱਬਤ ਬਣੂ। ਤੂੰ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਲਈ ਆਪਣੀ ਅੰਮਾ ਨੂੰ ਵੀ ਭੁੱਲ ਗਈ।

ਚਾਹਤ : ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਆ, ਮਰ ਜਾਉ ਐਵੇਂ ਨਾ ਕਹਿ।
ਅਲਫਾਜ਼ : ਤੂੰ ਜ਼ਾ ਇਥੋਂ।

ਇੱਕ ਖੜਕਾ ਜ਼ਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਅਲਫਾਜ਼ ਬੋਲਦਾ,,
ਅਲਫਾਜ਼ : ਤੇਰਾ ਦੋਸਤ ਆ ਰਿਹਾ ਤੇ ਮੈਂ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਮੁਆਫ਼ ਕਰੀ । ਤੂੰ ਤਾਂ ਰਿਸ਼ਤੇ ਹੀ ਰੁੱਤਾਂ ਵਾਂਗ ਬਦਲ ਲਏ।

ਚਾਹਤ ਉੱਚੀ ਰੋਂ ਰੋਂ ਕੇ ਅਲਫਾਜ਼ ਨੂੰ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਕਮਲ ਵੀ ਦੂਰੋਂ ਭੱਜਿਆ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ

ਕਮਲ : ਚਾਹਤ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ। ਤੂੰ ਠੀਕ ਤਾਂ ਹੈ। ਦਸ ਕੀ ਹੋਇਆ?

ਕਮਲ ਚਾਹਤ ਨੂੰ ਗਲ ਨਾਲ਼ ਲਾਕੇ ਹਾਲ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ ਚਾਹਤ ਤੇ ਦੱਸਣ ਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਲਫਾਜ਼ ਉਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਤੇ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਸਮਝਦਾ ਹੈ। ਅਲਫਾਜ਼ ਨਾਲ਼ ਮੈਂ ਗੱਲ ਕਰੂ ਕਮਲ ਚਾਹਤ ਨੂੰ ਲਾਰਾ ਲਾਕੇ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਲੈ ਆਉਂਦਾ। ਚਾਹਤ ਆਪਣੇ ਬੈਡ ਤੇ ਪੈਦੀ ਹੀ ਹੈ ਕਿ ਰੌਬਨ ਕਮਲ ਨੂੰ ਚਾਹਤ ਦਾ ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁੱਛਦਾ ਪੁੱਛਦਾ। ਰੌਬਨ ਕਮਲ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਲੈ ਗਿਆ ਤੇ ਗੇਟ ਕੋਲ ਖੜ ਗਏ, ਮਗਰ ਹੀ ਚਾਹਤ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਉੱਠਕੇ ਗੱਲ ਸੁਣਨ ਲਈ ਆ ਗਈ।

ਰੌਬਨ : ਪੁੱਤਰ ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਦਸਾਂ, ਡਾ. ਨੇ ਕਿਹਾ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਹੋ ਸਕੇ ਚਾਹਤ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਰੱਖਣਾ, ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਦੀ ਟੈਂਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਲੈਣ ਦੇਣੀ। ਇਸ ਨੂੰ ਸਦਮਾ ਬਹੁਤ ਡੂੰਘਾ ਲੱਗਿਆ। ਰਹੀ ਗੱਲ ਅਲਫਾਜ਼ ਦੀ ਜੇ ਪੁੱਤ ਉਹ ਸੱਚੀ ਹੁੰਦਾ ਮੈਂ ਹੁਣ ਨੂੰ ਚਾਹਤ ਦੀ ਝੋਲੀ ਪਾ ਦਿੰਦਾ। ਉਹ ਅਲਫਾਜ਼ ਇਸਦਾ ਦਾ ਬਹਿਮ-ਭਰਮ ਹੈ। ਚਾਹਤ ਦੀ ਦਿਮਾਗ਼ੀ ਹਾਲਤ ਠੀਕ ਨਹੀਂ। ਰਿਪੋਟਾ ਚੈੱਕ ਕਰ ਤੂੰ ਜਾਕੇ ਸਭ ਸੱਚ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਤੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਕਬਰਸਤਾਨ ਕਿਉਂ ਲੈਕੇ ਗਿਆ। ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਘਰ ਨਹੀਂ ਲੈਕੇ ਜਾਂਦੇ। ਇਹ ਕਬਰਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਕੇ ਫ਼ਿਰ ਆਪਣੀ ਹਾਲਤ ਖ਼ਰਾਬ ਕਰ ਲਵੇਗੀ।

ਕਮਲ : ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਹੈ?
ਰੌਬਨ : ਪੁੱਤ ਕਮਰੇ ਲੱਗੇ ਆ। ਮੈਨੂੰ ਐਵੇਂ ਸੀ, ਤੂੰ ਸਭ ਕੁੱਝ ਠੀਕ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ। ਤੂੰ ਆਪ ਹੀ ਪਾਗ਼ਲ ਪਿੱਛੇ ਪਾਗ਼ਲ ਹੋ ਗਿਆ।

ਕਮਲ : ਚਾਹਤ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਬਦ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਰੌਬਨ : ਪੁੱਤ ਚਾਹਤ ਅਲਫਾਜ਼ ਨੂੰ ਮੁਰਦਾ ਦੱਸ ਰਹੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਤੂੰ ਦੱਸ ਇੱਕ ਮੁਰਦਾ ਕੁੱਝ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿੱਟੀ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਕਾਲਾ ਸੱਚ ਹੈ।

ਕਮਲ : ਹਾਜ਼ੀ ਏ ਤਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਸੱਚ ਹੈ, ਮੁਰਦੇ ਤਾਂ ਪਲਾਂ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ਼ ਮਿੱਟੀ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।

ਰੌਬਨ : ਚੱਲ ਪੁੱਤ ਵਾਲ਼ੀ ਮਿੱਟੀ ਫਰੋਲਣ ਦਾ ਕੀ ਫ਼ਾਇਦਾ, ਆਪਾ ਨੂੰ ਤਾਂ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਆਪਣੀ ਚਾਹਤ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।

ਰੌਬਨ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਦ ਕਮਲ ਅੰਦਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਚਾਹਤ ਗੇਟ ਦੇ ਅੰਦਰਲੇ ਪਾਸੇ ਕੰਧ ਨਾਲ ਕੰਨ ਲਈ ਖੜੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਸਰੀਰ ਪੂਰਾ ਕੰਬ ਰਿਹਾ ਤੇ ਚਾਹਤ ਸੁਨ ਹੋ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਚਾਹਤ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਕੱਬਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।

ਚਾਹਤ : ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ ਝੂਠ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਭਰਮ ਹੈ।

ਕਮਲ ਦੇ ਉੱਪਰ ਡਿੱਗ ਪੈਦੀ ਹੈ। ਕਮਲ ਰੌਲਾ ਪਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਚਾਹਤ ਨੂੰ ਬੈਡ ਉਤੇ ਪਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਚਾਹਤ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸੁਰਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਸਾਰੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਰੌਬਨ ਦੇ ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੇ ਨੇ ਸਾਰਿਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਲਈਆਂ ਤੇ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਗਈ। ਡਾ. ਨਰਸਾਂ ਵੀ ਚਾਹਤ ਦੁਆਲੇ ਭੱਜ ਦੌੜ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸੀ, ਰੌਬਨ ਤੇ ਕਮਲ ਨੂੰ ਰੂਮ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਚਾਹਤ ਨੂੰ ਐਵਰਜੈਂਸੀ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਸਿਫ਼ਟ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਹੁਣ ਸਾਰੇ ਸਵਾਲ ਪਤਾਲਾ ਵਾਂਗ ਡੂੰਘੇ ਹੀ ਡੂੰਘੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਡਾ. ਦੀ ਰਿਪੋਟ ਅਨੁਸਾਰ ਚਾਹਤ ਦੀ ਦਿਮਾਗ਼ੀ ਹਾਲਤ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਚਾਹਤ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇੱਕ ਪਾਗ਼ਲ ਕੁੜੀ ਬਣ ਗਈ ਹੈ।
ਚਾਹਤ ਦੇ ਲਈ ਉਹ ਅਲਫਾਜ਼ (ਮੁਰਦਾ) ਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ।
ਰੌਬਨ ਲਈ ਅਲਫਾਜ਼ ਚਾਹਤ ਦਾ ਇੱਕ ਭਰਮ ,ਪਾਗਲਪਨ ਹੈ। ਕਮਲ ਦੇ ਲਈ ਸਭ ਕੁੱਝ ਸਮਝੋ ਬਾਹਰ ਹੈ। ਕਮਲ ਬਾਰੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਹ ਕੌਣ ਹੈ, ਕਿੱਥੋਂ ਆਇਆ ਹੈ। ਕੀ ਕਰਨ ਆਇਆ ਹੈ। ਕਮਲ ਦਾ ਅਸਲ ਸੱਚ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ। ਕਮਲ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ, ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਖ਼ੁਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਉਹ ਕੌਣ ਹੈ ਕਿੱਥੋਂ ਹੈ।

ਮੁਰਦੇ ਨੂੰ ਇਸ਼ਕ – ਇਹ ਇੱਕ ਸਿੱਕੇ ਦੇ ਦੋ ਪਹਿਲੂ ਹਨ। ਇੱਕ ਜੋ ਕਿ ਚਾਹਤ ਨੂੰ ਮੁਰਦੇ ਨਾਲ਼ ਹੋਇਆ ਇਸ਼ਕ ਹੈ, ਦੂਜਾ ਮੁਰਦੇ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾਲ਼ ਇਸ਼ਕ। ਭਾਵ ਮੁਰਦੇ ਦੀ ਹੋਰ ਕਿਹੜੀ ਮੁਹੱਬਤ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।।

ਚਾਹਤ ਨਾਲ਼ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਉਸ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮਿਲੀ ਜ਼ਾ ਮੌਤ ਅਗਲੇ ਭਾਗ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲਦੇ ਹਾਂ।

ਸੋ ਲੈਕੇ ਮਿਲਦੇ ਆਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਵਾਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਅਗਲੇ ਭਾਗ ਵਿੱਚ। ਆਪਾਂ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਕਿਦਾਂ ਕਿਵੇਂ ਮੋੜ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਚਾਹਤ ਅਲਫਾਜ਼ ਦੀ , ਕਮਲ ਦੀ ਜਾਂ ਉਸ ਅੱਲਾ ਦੀ ਪਿਆਰੀ ਬਣੇਗੀ।

( ਇਹ ਸੁਭਾਵਕ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀਕਾਰ ਕਲਪਨਿਕ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਸਹਿਜ ਸੁਭਾਅ ਰੂਪ ਵਿਚ ਹੀ ਪੇਸ਼ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ,ਪਰ ਇੱਕ ਕਲਪਨਾ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰਨਾ,ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਗੂੜ੍ਹੇ ਤਾਰੇ‌ ਦੀ ਮੁਕੰਮਲ ਦੂਰੀ ਨਾਪਣਾ ਹੈ, ਪਰਮਾਤਮਾ ਕੇ.ਜੇ ਦੀ ਕ਼ਲਮ ਨੂੰ ਏਦਾਂ ਹੀ ਵਾਂਗ ਸਿੱਪੀਆਂ ਵਿਚਲੇ ਨਿਵੇਕਲੇ ਰੰਗ ਝੋਲ਼ੀ ਪਾਉਂਦੇ ਰਹਿਣ, ਤੇ ਪਾਠਕ ਪਿਆਰ ਭਰਮਾਉਂਦੇ ਰਹਿਣ, ਸੁਖਦੀਪ ਸਿੰਘ ਰਾਏਪੁਰ)

ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਜੀ ਪਿਆਰ ਬਖਸ਼ਣ ਲਈ।

ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਪ੍ਰਤੀ ਕੋਈ ਸੁਝਾਉ ਜਾ ਵਿਚਾਰ ਸਾਂਝੇ ਕਰਨ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਨੰਬਰਾਂ ਰਾਹੀਂ ਸਾਡੇ ਨਾਲ਼ ਸਾਂਝ ਪਾ ਸਕਦੇ ਹੋ।

ਕੇ.ਜੇ. ਸਿੰਘ

ਫ਼ੋਨ ਨੰਬਰ — 8288888268

ਇੰਨਸਟਾਗ੍ਰਾਮ — kjsingh_8888

Gmail. — kjsingh268@gmail.com