ਇੱਕ ਅਮਲੀ ਨੇ ਪਿੰਡ ‘ਚ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਕੋਠਾ ਛੱਤਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਇੱਕ ਮੰਜਾ ਸੀ ਕੋਲ਼ ਤੇ ਇੱਕ ਬੱਕਰੀ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਆਲ਼ੇ ਉਹਨੂੰ ਨੰਗ, ਨੰਗ ਕਹਿੰਦੇ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਪਿੰਡ ਆਲਿਆਂ ਦਾ ਇਉਂ ਬੁਲਾਉਣਾ ਚੰਗਾ ਨੀ ਸੀ ਲੱਗਦਾ, ਅਮਲੀ ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਲੱਖ ਕਹਿ ਲੈਂਦਾ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਸਾਉਣ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਮੀਂਹ ਬਾਹਲ਼ਾ ਪੈ ਗਿਆ। ਪਿੰਡ ਨੀਵੇਂ ਥਾਂ ਵਸਿਆ ਹੋਣ ਕਰਕੇ, ਪਾਣੀ ਪਿੰਡ ਵੱਲ ਨੂੰ ਹੋ ਤੁਰਿਆ ਤੇ ਪਿੰਡ ਡੁੱਬਣ ‘ਤੇ ਆ ਗਿਆ। ਅਮਲੀ ਨੇ ਮੰਜਾ ਚੁੱਕਿਆ ਸਿਰ ‘ਤੇ ਉੱਤੇ ਬੈਠਾ ਲਈ ਬੱਕਰੀ ਤੇ ਜਾ ਟਿੱਬੇ ‘ਤੇ ਡੇਰਾ ਲਾ ਲਿਆ। ਬਾਕੀ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਸੁਬਹਾ ਤੋਂ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਸੁੱਕੇ ਥਾਂ ਤਾਈਂ ਆਪਣਾ ਸਮਾਨ ਕੋਈ ਸਿਰ ‘ਤੇ ਤੇ ਕੋਈ ਗੱਡੇ ‘ਤੇ ਢੋਂਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਗਾਲ਼ ‘ਤੇ ਗਾਲ਼ ਵਰ੍ਹਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ।
ਇਹ ਸਾਰਾ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦੇਖ ਕੇ ਅਮਲੀ ਕਹਿੰਦਾ,”ਅੱਜ ਆਇਆ ਨਜ਼ਾਰਾ, ਨੰਗ ਹੋਣ ਦਾ!”
ਮੇਜਰ ਡੱਬੇ ਕਾ ਚਾਚਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਸਾਡਾ, ਛੜਾ-ਛਾਂਟ, ਨਾ ਕੋਈ ਅੱਗੇ ਨਾ ਕੋਈ ਪਿੱਛੇ, ਨਾ ਪੁੱਤ ਵਿਆਹੁਣਾ ਸੀ, ਨਾ ਧੀ ਤੋਰਨੀ ਸੀ, ਡੱਕਾ ਨੀ ਸੀ ਦੂਹਰਾ ਕਰਨ ਨੂੰ, ਸ਼ਕੀਨ ਸੀ, ਸਾਰਾ ਜ਼ੋਰ ਦਾੜ੍ਹੀ-ਮੁੱਛਾਂ ਦੇ ਖ਼ਤ ਕੱਢਣ ‘ਤੇ ਲਾਈ ਰੱਖਦਾ ਸੀ, ਡੱਬੀਆਂ ਆਲ਼ਾ ਪਰਨਾ ਸਿਰ ‘ਤੇ ਵਲ਼ਿਆ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਤੇੜ ਉਸੇ ਕੱਪੜੇ ਦਾ ਚਾਦਰਾ ਲਾਇਆ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਪਤਲਾ ਸਰੀਰ, ਭਾਅ ਮਾਰਦਾ ਮੁਖੜਾ, ਇੱਜਤਾਂ ਦਾ ਸਾਂਝੀਦਾਰ ਸੀ, ਮੁੱਲ ਦਾ ਈ ਹੱਸਦਾ ਸੀ, ਗੱਲ ਘੱਟ ਕਰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਜਦੋਂ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤੱਥਾਂ ਦਾ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
