21 ਜੂਨ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ, ਓਸ ਦਿਨ ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ ਦਾ ਜਨਮਦਿਨ ਮਨਾਉਣ ਲਈ ਅਸੀਂ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਪੱਬਾਂ ਭਾਰ ਹੋਏ ਫਿਰਦੇ ਸੀ।ਸਾਲ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਤੇ ਗਰਮ ਦਿਨ ਇਸ ਸਾਲ ਵੀ ਪਿੰਡੇ ਨੂੰ ਲੂੰਹਦੀ ਗਰਮੀ ਵਰਸਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਧਰੋਂ ਮੇਰਾ ਪੱਕਾ ਰਸੋਈਆ ਬਾਬੂ ਰਾਮ ਵੀ ਆਪਦੀ ਭੈਣ ਦਾ ਮੁਕਲਾਵਾ ਦੇਣ ਯੂ. ਪੀ. ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਸੋ ਮੈ ਅਜਿਹੇ ਵੇਲੇ ਅਕਸਰ ਸਰਕਾਰੀ ਫਾਰਮ ਦੀ ਕਲੋਨੀ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਮਾਲੀ ਅਭੈਰਾਜ ਨੂੰ ਮਦਦ ਲਈ ਸੱਦ ਲੈਂਦੀ।
ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਵਣਜਾਰਾ ਅਭੈਰਾਜ ਸਾਰੇ ਫਾਰਮ ਦੇ ਚੌਗਿਰਦੇ ਨੂੰ ਨਵੀਂ ਨਵੇਲੀ ਵਹੁਟੀ ਵਾਂਗ ਸਜਾ ਕੇ ਰੱਖਦਾ। ਚਾਰੋਂ ਪਾਸਿਓਂ ਗੁਲਾਬ, ਗੇਂਦਾ,ਗੁਲਦਾਉਦੀ ਅਤੇ ਚਮੇਲੀ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਦੀਆਂ ਲਪਟਾਂ ਸਾਹਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿਕਾ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦੀਆਂ। ਬਗੀਚੀਆਂ ਦੇ ਘਾਹ ਨੂੰ ਹਰਾ ਕਚੂਰ ਰੰਗ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕਿਹੜੀ ਹੱਟ ਤੋਂ ਲਿਆਕੇ ਦਿੰਦਾ। ਕੰਮ ਨੂੰ ਇਸ਼ਕ ਮੰਨਣ ਵਾਲੇ ਉਸ ਸ਼ਖ਼ਸ਼ ਦੀ ਹਰ ਜ਼ੁਬਾਨ ‘ਤੇ ਗੱਲ ਹੁੰਦੀl
ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਖੂਬ ਰੰਗਲੇ ਚਾਅ ਲਾਡ ਤੇ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਸੀ। ਦੇਰ ਤੱਕ ਬੱਚੇ ਗੁਬਾਰਿਆਂ,ਚਾਕਲੇਟਾਂ ਤੇ ਰਿਟਰਨ ਗਿਫ਼ਟਾਂ ਦੇ ਚਾਅ ਵਿੱਚ ਦੁੜੰਗੇ ਮਾਰਦੇ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ ਤੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਵੀ ਗੁਫਤਗੂ ਵਿੱਚ ਮਸ਼ਰੂਫ ਰਹੇ। ਸੁਭਾਵਿਕ ਹੀ ਦਿਨ ਲੰਬਾ ਤੇ ਥਕਾਨ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਪਾਰਟੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਤੇ ਕੁਲਦੀਪ ਥੱਕੇ ਟੁੱਟੇ ਏ.ਸੀ. ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਸਾਂ ਤਾਂ ਪਸੀਨੇ ਨਾਲ ਗੜੁੱਚ ਅਭੈਰਾਜ ਨੇ ਕੁੰਡਾ ਖੜਕਾਇਆ ਤੇ ਬਿਨਾਂ ਸੁਆਲ ਦਾ ਜੁਆਬ ਉਡੀਕਦਿਆਂ ਅੰਦਰ ਆ ਕੇ ਬੋਲਿਆ, “ਸਾਰੇ ਪੰਡੇ ਭਾਂਡੇ ਸਾਫ ਕਰ ਦੀਏ, ਅਬ ਮੈਂ ਜਾਊਂ ਬੀਬੀ ਜੀ..?”
ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਵਈ ਬਹੁਤ ਬਹੁਤ, ਸੌ ਦਾ ਨੋਟ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਫੜਾਉਂਦਿਆਂ ਮੈਂ ਕਿਹਾ।
ਆਹ ਥੋਡਾ ਬਾਬੂ ਰਾਮ ਅਬ ਮਨ ਸੇ ਕਾਮ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ ਬੀਬੀ ਜੀ।
“ਕਿਉਂ ? ” ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ।
ਤੌਬਾ ਤੌਬਾ ਤੌਬਾ,ਇਤਨੇ ਗੰਦੇ ਪੰਡੇ। ਕੈਸੇ ਖਾਤੇ ਹੋ ਇਨ ਮੇਂ। ਖੁਦ ਕਰ ਲੀਆ ਕਰੋ,ਵਰਨਾ ਬੀਮਾਰ ਪੜ ਜਾਓਗੇ,” ਮੱਤਾਂ ਦਿੰਦਾ ਅਭੈਰਾਜ ਚੁੱਪ ਹੋਣ ਦਾ ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਲੈ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਤਾਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੇਖੀ। ਤੈਨੂੰ ਉਂਜ ਹੀ ਲੱਗਿਆ। ” ਕੁਲਦੀਪ ਮੂਹਰੇ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ