ਗੱਲ1981-82 ਵੇਲੇ ਦੀ ਹੈ..
ਸਕੂਲੋਂ ਪੜਾ ਕੇ ਮੁੜੇ ਨੇ ਸਾਈਕਲ ਅਜੇ ਸਟੈਂਡ ਤੇ ਲਾਇਆ ਹੀ ਹੋਣਾ ਕੇ ਦਾਰ ਜੀ ਰੁੱਕੇ ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਇੱਕ ਐਡਰੈੱਸ ਫੜਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਆਖਣ ਲੱਗੇ ਕਾਕਾ ਹੁਣੇ ਬੱਸੇ ਚੜ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਨਿੱਕਲ ਜਾ..ਮੇਰਾ ਦੋਸਤ ਫੌਜ ਦਾ ਸੂਬੇਦਾਰ..ਛੁੱਟੀ ਆਇਆ ਏ..ਉਸਦੀ ਨਿੱਕੀ ਧੀ ਸਾਊ ਜਿਹੀ..ਬੀ.ਐੱਡ ਕੀਤੀ ਏ..ਓਹਨਾ ਸਾਰਿਆ ਤੈਨੂੰ ਝਾਤੀ ਮਾਰਨੀ ਏ..!
ਘੜੀ ਕੂ ਮਗਰੋਂ ਅਮ੍ਰਿਤਸਰ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਆਣ ਪਹੁੰਚਿਆ..
ਓਹਨੀ ਦਿੰਨੀ ਰੋਡਵੇਜ ਦੀਆਂ ਬੱਸਾਂ ਦਾ ਹੀ ਬੋਲਬਾਲਾ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਘੰਟੇ ਦੇ ਵਖਵੇ ਨਾਲ ਹੀ ਚੱਲਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ..!
ਅੱਡੇ ਤੇ ਬੱਸ ਲੱਗਦਿਆਂ ਹੀ ਸੀਟਾਂ ਮੱਲੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ..ਕੁਦਰਤੀ ਹੀ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਪਿਛਲੇ ਡੰਡੇ ਨੂੰ ਪੈ ਗਿਆ..ਕੰਡਕਟਰ ਬੱਸ ਤੋਰਨ ਲਈ ਸੀਟੀ ਮਾਰਨ ਹੀ ਲੱਗਾ ਕੇ ਪਿੱਛੋਂ ਕਿਸੇ ਹੁੱਝ ਜਿਹੀ ਮਾਰੀ..ਪਰਤ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਇੱਕ ਅੱਲੜ ਜਿਹੀ ਉਮਰ ਦੀ ਕੁੜੀ..ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਅਪਣੱਤ ਜਿਤਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਕੇ ਏਦਾਂ ਲਮਕ ਕੇ ਸਫ਼ਰ ਕਰਨਾ ਖਤਰੇ ਤੋਂ ਖਾਲੀ ਨਹੀਂ..ਅਗਲੀ ਉਡੀਕ ਲਵੋ..ਆਉਣ ਹੀ ਵਾਲੀ ਏ!
ਮੈਂ ਹੇਠਾਂ ਉੱਤਰ ਆਇਆ ਪਰ ਹੈਰਾਨ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਸਾਂ ਕੇ ਨਾ ਜਾਣ ਤੇ ਨਾ ਪਹਿਚਾਣ..ਫੇਰ ਵੀ ਪਾਬੰਦੀਆਂ ਅਤੇ ਬੰਦਸ਼ਾਂ ਵਾਲੇ ਉਸ ਜਮਾਨੇ ਵਿਚ ਬਿਨਾ ਝਿਜਕ ਗੱਲ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਏਡੀ ਦਲੇਰ ਕੁੜੀ ਕੌਣ ਹੋ ਸਕਦੀ ਏ?
ਦੂਰ ਬੈਠੀ ਹੋਈ ਨੂੰ ਚੋਰ ਜਿਹੀ ਅੱਖ ਨਾਲ ਦੇਖ ਲੈਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਅੱਗੋਂ ਨਿੰਮਾ ਜਿਹਾ ਮੁਸਕੁਰਾ ਪਿਆ ਕਰਦੀ..ਫੇਰ ਅਗਲੀ ਬੱਸ ਆਈ..ਓਨੀ ਹੀ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਫੇਰ ਭਰ ਵੀ ਗਈ..ਕਿਸੇ ਤਰਾਂ ਅੰਦਰ ਵੜ ਹੀ ਗਿਆ..ਡਰਾਈਵਰ ਦੇ ਬਰੋਬਰ ਵਾਲੀ ਸੀਟ ਤੇ ਬੈਠੀ ਨੇ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰ ਕੋਲ ਸੱਦ ਲਿਆ..ਹੈਰਾਨ ਸਾਂ ਕੇ ਉਸਨੇ ਏਡੀ ਛੇਤੀ ਅੰਦਰ ਵੜ ਸੀਟ ਕਿਦਾਂ ਮੱਲ ਲਈ..!
ਆਸੇ ਪਾਸੇ ਦੇਖਿਆ..ਫੇਰ ਸੁੰਗੜ ਕੇ ਉਸ ਨਾਲੋਂ ਵਿੱਥ ਜਿਹੀ ਬਣਾਕੇ ਕੋਲ ਬੈਠ ਗਿਆ..
ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਰਹੀ..ਵੇਰਕੇ ਕੋਲ ਅੱਪੜ ਉਸਨੇ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਪੁੱਛਿਆ..ਮੈਂ ਵੀ ਅਗਿਓਂ ਉਸਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਪੁੱਛਿਆ..ਨਵਜੋਤ ਕੌਰ ਨਾਮ ਦੀ ਉਹ ਕੁੜੀ ਵੀ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ ਦੀ ਹੀ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਨਿੱਕਲੀ..ਫੇਰ ਨੌਕਰੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕਿੰਨੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਹੋਈਆਂ..!
ਬੱਸ ਅਜੇ ਨੌਸ਼ੇਹਰਿਓਂ ਕੁਝ ਹੀ ਦੂਰ ਗਈ ਹੋਣੀ ਕੇ ਰੌਲਾ ਪੈ ਗਿਆ..
ਬਿਧੀ ਪੁਰ ਰੇਲਵੇ ਫਾਟਕ ਤੇ ਇੱਕ ਬੱਸ ਦੀ ਰੇਲ ਗੱਡੀ ਨਾਲ ਟੱਕਰ ਹੋ ਗਈ..
ਕਾਫੀ ਬੰਦੇ ਮਰ ਗਏ..ਗਹੁ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਓਹੀ ਬੱਸ ਸੀ ਜਿਸਤੋਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਆਖੇ ਮੈਂ ਹੇਠਾਂ ਉੱਤਰ ਆਇਆ ਸਾਂ..ਮੇਰੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਆਪਮੁਹਾਰੇ ਹੀ ਨਵਜੋਤ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ