(ਜ਼ਮੀਰਾਂ ਦੇ ਜੋਖਿਮ)(ਸੱਚ ਦੇ ਆਧਾਰਿਤ, ਕਾਲਪਨਿਕ ਨਾਮ)
ਜ਼ਮੀਰ ਇਕ ਅਜਿਹੀ ਕੁਦਰਤੀ ਜ਼ੰਜੀਰ ਹੈ ਜੋ ਹਰ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਨਾਂ ਕਿਤੇ ਇੱਕ ਸੀਮਾਂ ਤੱਕ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ । ਜਦੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਇਸ ਨੂੰ ਲੰਘਦਾ ਹੈ ਉਹ ਜਾਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਲਾਲਚੀ ਜਾਂ ਫਿਰ ਲਾਚਾਰ ਹੋਇਆ ਹੁੰਦਾ । ਵਜ੍ਹਾ ਕੋਈ ਵੀ ਹੋਵੇ, ਪਰ ਇਸ ਛੱਲ ਦੁਆਰਾ ਰੋੜੀਆਂ ਕਦਰਾਂ -ਕੀਮਤਾਂ ਕਦੇ ਵਾਪਿਸ ਨਹੀਂ ਮੁੜਦੀਆਂ। ਚਮਕੌਰ ਤੇ ਕਰਮੀਂ, ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੋਹਣੀ ਜੋੜੀ ਸੀ। ਚਮਕੌਰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਚੰਗੇ ਬੰਦਿਆਂ ਚੋਂ ਗਿਣਿਆਂ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਸਭ ਕੁਝ ਵਧੀਆਂ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ , ਬੱਸ ਜੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਔਲਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਰਮੀ ਦੇ ਕਰਮ ਔਲਾਦ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਚ ਠੰਢੇ ਪੈ ਗਏ ਸੀ। ਬੇ- ਔਲਾਦ ਕਰਮੀ ਅਰਦਾਸਾਂ ਕਰਦੀ ਕਿ ਰੱਬਾ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਹੀ ਦੇ ਦੇ, ਕੁੱਖ ਤਾਂ ਸੁਲੱਖਣੀ ਹੋਜੇ। ਨਾਂ ਤਾਂ ਕਸੂਰ ਕਰਮੀ ਦਾ ਸੀ, ਨਾਂ ਹੀ ਚਮਕੌਰ ਦਾ, ਬੱਸ ਚਮਕੌਰ ਦੀ ਕੋਈ ਸਰੀਰਕ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਸੀ। ਕੁੱਝ ਪੰਜ ਕੁ ਸਾਲ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰਾਂ ਦੀਆਂ ਸਲਾਹਾਂ ਲੈਂਦੇ ਲੰਘ ਗਏ ਸੀ, ਅੱਜ ਤੋਂ ਪੱਚੀ ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਅੱਜ ਜਿੰਨੀ ਵਿਕਸਿਤ ਤਕਨੀਕ ਵੀ ਕਿੱਥੇ ਸੀ । ਪਰ ਹੁਣ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮਰਦ, ਚਮਕੌਰ ਦੀ ਕਮੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ ਤੇ ਔਰਤਾਂ ਕਰਮੀਂ ਦੀ। ਕਰਨ ਤਾਂ ਦੋਵੇਂ ਜੀਅ ਕੀ ਕਰਨ। ਪਤਾਂ ਨੀ ਉਹਨਾਂ ਉੱਪਰ ਹਰ ਰੋਜ ਕੀ ਬੀਤਦੀ ਹੋਣੀ ਆ।
ਮੈਨੂੰ “ਛਿੰਦਾ” ਕਹਿੰਦੇ ਆ, ਫਰਿੱਜਾਂ ਵਾਲਾ ਛਿੰਦਾ, ਹਰ ਰੋਜ ਦੀ ਤਰਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਟੁੱਟੇ ਜੇ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਫਰਿੱਜਾਂ ਠੀਕ ਕਰਨ ਦੂਰ ਦੂਰ ਪਿੰਡਾਂ ਵੱਲ ਘਰੋਂ ਚੱਲਿਆ, ਮੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਯਾਦ ਚੇਤੇ ਵੀ ਨਹੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਹੜੇ ਇਮਤਿਹਾਨ ਦੇਣ ਨਿੱਕਲ ਚੱਲਿਆਂ । ਚਮਕੌਰ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਚੋ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ “ ਬਾਈ ਜੀ ਸਾਡੀ ਫਰਿੱਜ ਵੀ ਦੇਖ ਜਿਉ”। ਮੈਂ ਅੱਧੇ ਕੁ ਘੰਟੇ ਚ ਫਰਿੱਜ ਠੀਕ ਕਰਤੀ, ਪਰ ਚਮਕੌਰ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਟਿਕਟਿਕੀ ਲਗਾ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਮੁਰੰਮਤ ਦੇ ਪੈਸਾ ਦੇਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਹਿੰਦੇ ਵੀਰ ਕੱਲਨੂੰ ਇਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਚੈੱਕ ਕਰ ਜਾਇਉ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁਝ ਕਹਿੰਦਾ ਅਗਲੀ ਹੀ ਝਪਕੀ ਚ ਥਥਲਾਉਂਦਾ ਜਾ ਕਹਿੰਦਾ “ਉਹ ਕਰਮੀ ਹੈ ਮੇਰੀ ਘਰਵਾਲ਼ੀ। ਸਾਡੇ ਔਲਾਦ ਨੀ ਹੋ ਰਹੀ,” ਝਿਜਕਦਾ ਹੋਇਆ “ਪਤਾ ਨੀ ਮੈਂ ਕੀ ਕਹਿ ਰਿਹਾ, ਪਰ ਕਰ ਦਿਉ ਕਿਰਪਾ”। ਚਮਕੌਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਮ ਅਤੇ ਹੱਥ ਜੁੜ ਗਏ। ਮੇਰੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਤੇ ਦਿਮਾਗ ਦੋਨੋ ਸੁੰਨ ਹੋ ਗਏ, ਸ਼ਬਦ ਨਿਕਲਣਾਂ ਤਾਂ ਦੂਰ ਮੈਥੋਂ ਪੈਸੇ ਫੜਣ ਲਈ ਹੱਥ ਵੀ ਅੱਗੇ ਨਹੀ ਹੋਇਆ । ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਅੱਖਾਂ ਚੁੱਕ ਕੇ ਕਰਮੀ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੋਹਣੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਮਾਲਕਣ ਮੁਰਝਾਈ ਖੜੀ ਸੀ। ਹੋਰ ਤਾਂ ਮੈਥੋ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
