ਭਾਗ -1(3)
ਜਗਤਾਰ ਸਿੰਘ, ਕਰਮੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਤੀਜੇ ਪੁੱਤ ਦਾ ਨਾਮ ਬੜੇ ਲਾਡ ਨਾਲ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਉਸਨੂੰ ਬੜੇ ਲਾਡ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪਾਲਿਆ ਗਿਆ। ਸਕੂਲ ਪੜ੍ਹਨ ਵੀ ਲੇਟ ਲਾਇਆ ਤੇ ਅੱਗੋਂ ਉਹ ਵੀ ਪੜ੍ਹਨ ਵਿਚ ਕਾਫੀ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਨਿਕਲਿਆ। ਸਾਰੇ ਉਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਤਾਰੀ ਕਹਿ ਕੇ ਬੁਲਾਉਂਦੇ। ਤਾਰੀ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਮਗਨ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਬਾਹਰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਮਿਲਦਾ। ਹੌਲ਼ੀ ਹੌਲੀ ਤਾਰੀ ਜਵਾਨ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ। 17 ਸਾਲ ਨੂੰ ਢੁਕਣ ਲੱਗਾ। ਮੁੱਛਾਂ ਵੀ ਫੁੱਟਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ ਸਨ। ਤਾਰੀ ਦਾ ਬਾਪੂ ਕਰਮਾ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਤੇ ਸੀ ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਵੱਡੇ ਛੋਟੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿਚ ਬਦਲੀ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਬੱਚੇ ਜਵਾਨ ਹੋ ਗਏ ਤਾਂ ਕਰਮੇ ਨੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਭਵਿੱਖ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ ਲੁਧਿਆਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਬਦਲੀ ਕਰਵਾ ਲਈ। ਕਰਮੇ ਦੇ ਦੋਨੋਂ ਵੱਡੇ ਬੱਚੇ 10 ਵੀਂ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਕਾਰ ਤੇ ਲੱਗ ਗਏ। ਉਨੀ ਦਿਨੀਂ ਹੱਥੀਂ ਕੰਮ ਕਾਰ ਨੂੰ ਜਿਆਦਾ ਪਹਿਲ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।
ਸਮਾਂ ਆਪਣੀ ਚਾਲ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ। ਕਰਮੇ ਨੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਵਧੀਆ ਮੁਹੱਲੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਮਕਾਨ ਖਰੀਦ ਲਿਆ। ਸਮਾਂ ਬਦਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੱਥੀਂ ਕੰਮ ਕਾਰ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਾਈ ਨੂੰ ਵੀ ਜਿਆਦਾ ਤਰਜੀਹ ਮਿਲਣ ਲੱਗੀ।ਇਸ ਕਰਕੇ ਕਰਮੇ ਨੇ ਤਾਰੀ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ।
ਅੱਗੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿਚ ਜਿਆਦਾ ਕੰਪੀਟੀਸ਼ਨ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਕਰਮੇ ਨੇ ਤਾਰੀ ਨੂੰ ਟਿਊਸ਼ਨ ਤੇ ਲਗਵਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਅੱਜ ਤਾਰੀ ਦਾ ਟਿਊਸ਼ਨ ਤੇ ਪਹਿਲਾ ਦਿਨ ਸੀ। ਟਿਊਸ਼ਨ ਵਾਲੇ ਮਾਸਟਰ ਦਾ ਘਰ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਤੋਂ ਦੋ ਗਲੀਆਂ ਛੱਡ ਕੇ ਤੀਜੀ ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਤਾਰੀ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਲੇਟ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਤੇਜ਼ ਕਦਮੀਂ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੇ ਘਰ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਿਆ।
ਗਲੀ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਮੋੜ ਮੁੜਦਿਆਂ ਹੀ ਉਸ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਤੇ ਪਈ। ਕੁੜੀ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਵੀ ਤਾਰੀ ਤੇ ਪੈ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਰਹਿ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਲਈ ਜਿਵੇਂ ਸਮਾਂ ਖੜ੍ਹ ਗਿਆ ਸੀ। ਘੜੀ ਦੀਆਂ ਸੂਈਆਂ ਰੁੱਕ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਅੱਖਾਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਲਈਆਂ ਸਨ।
ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਕੁੜੀ ਦੀ ਸਹੇਲੀ ਨੇ ਉਸਦੇ ਕੂਹਣੀ ਮਾਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ,’ ਕੀ ਗੱਲ ਚੰਨੀ, ਲੇਟ ਹੋਣਾ, ਇਥੇ ਹੀ ਜੰਮ ਕੇ ਖਲੋਅ ਗਈਏਂ।’ ਚੰਨੀ ਨੂੰ ਇੰਜ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਅਸਮਾਨੀਂ ਉਡਦੀ ਹੋਈ ਚਿੜੀ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਗੁਲੇਲ ਮਾਰ ਕੇ ਥੱਲੇ ਗਿਰਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਦੋਨੋਂ ਕਾਹਲੀ ਕਾਹਲੀ ਚਲਦੀਆਂ ਗਲੀ ਦਾ ਅਗਲਾ ਮੋੜ ਮੁੜ ਗਈਆਂ। ਤਾਰੀ ਨੂੰ ਇੰਜ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਦੇ ਸ਼ਰੀਰ ਵਿੱਚੋਂ ਉਸਦੀ ਰੂਹ ਨਿਕਲਦੀ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਉਨੀ ਦੇਰ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ ਜਿੰਨੀ ਦੇਰ ਗਲੀ ਦਾ ਮੋੜ ਮੁੜ ਕੇ ਅੱਖੋਂ ਓਹਲੇ ਨਾ ਹੋ ਗਈ।
ਤਾਰੀ ਵੀ ਮਨ ਮਾਰ ਕੇ ਕਾਹਲੇ ਕਦਮੀਂ ਉਧਰ ਹੀ ਤੁਰ ਚੱਲਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਟਿਊਸ਼ਨ ਵਾਲੇ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦਾ ਘਰ ਵੀ ਉਧਰ ਹੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਟਿਊਸ਼ਨ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਕਿਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਉਸਨੂੰ ਧੋਖਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੀਆਂ। ਸਾਹਮਣੇ ਟੇਬਲ ਤੇ ਚੰਨੀ ਆਪਣੀ ਸਹੇਲੀ ਨਾਲ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਕੋਈ ਟਿਕਾਣਾ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਚੰਨੀ ਨੇ ਵੀ ਤਾਰੀ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਵੜਦੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਲਿਆ ਸੀ। ਤਾਰੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨੀ ਭੁਲੇਖਾ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਜਾਂ ਸੱਚ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਵੀ ਚੰਨੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚਮਕ ਦੇਖ ਲਈ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਤਾਰੀ ਨੂੰ ਸਾਹਮਣੇ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਉੱਭਰ ਆਈ ਸੀ।
ਦੋ ਘੰਟੇ ਦੀ ਟਿਊਸ਼ਨ ਕਲਾਸ ਲਗਾ ਕੇ ਸਾਰੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੇ। ਚੰਨੀ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਸਹੇਲੀ ਵੀ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਈਆਂ ਸਨ ਤੇ ਤਾਰੀ ਵੀ। ਤਾਰੀ ਚੰਨੀ ਤੋਂ ਕੁਝ ਕਦਮ ਪਿੱਛੇ ਹਟਕੇ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ਚੰਨੀ ਨੂੰ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਇਹ ਨਾ ਲੱਗੇ ਕਿ ਤਾਰੀ ਪਿੱਛਾ ਕਰ ਰਿਹਾ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਤਾਰੀ ਦਾ ਰਸਤਾ ਵੀ ਉਹੀ ਸੀ। ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਚੰਨੀ ਤਾਰੀ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲੀ ਗਲੀ ਹੀ ਮੁੜ ਗਈ ਤੇ ਉਸਦੀ ਸਹੇਲੀ ਸਿੱਧੀ ਨਿਕਲ ਗਈ। ਹੁਣ ਚੰਨੀ ਅਤੇ ਤਾਰੀ ਦਾ ਫਾਸਲਾ ਕੁਝ ਘਟ ਗਿਆ ਸੀ। ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਚੰਨੀ ਤਾਰੀ ਦੇ ਘਰ ਤੋਂ ਚਾਰ ਘਰ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸ ਘਰ ਵਿੱਚ ਵੜ ਗਈ ਸੀ ਜੋ ਮੁਹੱਲੇ ਦੇ ਕਹਿੰਦੇ ਕਹਾਉਂਦੇ ਪੰਡਿਤ ਧੰਨੀ ਰਾਮ ਦਾ ਘਰ ਸੀ।
ਘਰ ਆ ਕੇ ਤਾਰੀ ਨੂੰ ਨਾ ਤਾਂ ਪਾਣੀ ਦੀ ਤ੍ਰੇਹ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਭੁੱਖ। ਉਹ ਰਾਤ ਵੀ ਸਾਰੀ ਜਾਗੋ ਮੀਟੀ ਵਿੱਚ ਨਿਕਲੀ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਅੱਖਾਂ ਸੌਣ ਲਈ ਬੰਦ ਕਰਦਾ ਚੰਨੀ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਜਾਂਦਾ।
ਫੇਰ ਇਹ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਵਾਪਰਣ ਲੱਗਾ। ਦੋਵੇਂ ਜਣੇ ਅੱਖਾਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਜਾਂਦੇ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦੇ ਤਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਜੁਬਾਨ ਨੂੰ ਜਿੰਦਰੇ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ, ਜਿਵੇਂ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਦੋਨਾਂ ਕੋਲ ਕੋਈ ਸ਼ਬਦ ਹੀ ਨਾ ਹੋਣ। ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਲਗਭਗ 3-4 ਮਹੀਨੇ ਲੰਘ ਚੁੱਕੇ ਸਨ।
ਉਸ ਦਿਨ ਬਰਸਾਤ ਦਾ ਮੌਸਮ ਸੀ। ਹਲਕੀ ਹਲਕੀ ਬੂੰਦਾ ਬਾਂਦੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਤਾਰੀ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਜਾਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਜੋ ਭਿੱਜਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਟਿਊਸ਼ਨ ਤੇ ਪੰਹੁਚ ਜਾਵੇ। ਤਾਰੀ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਟਿਊਸ਼ਨ ਪੰਹੁਚਿਆ ਤਾਂ ਮੀਂਹ ਪੂਰੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਪੈਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਤਾਰੀ ਕੱਪੜੇ ਝਾੜਦਾ ਕਲਾਸ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਪੰਹੁਚਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਦਿਨ ਕਲਾਸ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ ਚੰਨੀ ਅਤੇ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ