ਬੰਤੇ ਦੇ ਘਰੋਂ ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਬੇਬੇ ਦੇ ਰੋਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਉਣ ਲੱਗੀ।ਆਂਢ ਗੁਆਂਢ ਵੀ ਜਲਦੀ ਹੀ ਬੰਤੇ ਦੇ ਘਰ ਇਕੱਠਾ ਹੋ ਗਿਆ,ਜਦ ਜਾ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਬੰਤਾ ਜ਼ਮੀਨ ‘ਤੇ ਡਿੱਗਿਆ ਪਿਆ ਸੀ ‘ਤੇ ਬੇਬੇ ਬੰਤੇ ਦੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਬੈਠੀ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ।
ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਬੰਤੇ ਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਗਿਆ, ਲੋਕ ਆਉਣ ਲੱਗ ਪਏ ‘ਤੇ ਫਿਰ ਬੰਤੇ ਦੀਆਂ ਬੀਤੇ ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੋਣ ਲੱਗੀਆਂ।
“ਬਈ ਬੜਾ ਮਿਹਨਤੀ ਬੰਦਾ ਸੀ ਬੰਤਾ”
ਬਾਪੂ ਦੇ ਮਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਜਿਹਾ ਖੇਤੀ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਪਿਆ, ਬੰਤੇ ਨੇ ਮੁੜ ਸਿਰ ਉਤਾਂਹ ਨਾ ਚੁੱਕਿਆ।
ਕੰਮਕਾਰ ਨੂੰ ਬੜਾ ਸੁਚੱਜਾ ਸੀ ‘ਤੇ ਫੇਰ ਬੰਤੇ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ।ਘਰ ਇੱਕ ਪੁੱਤ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ ‘ਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤਾਂ ਬੰਤਾ ਹੋਰ ਵੀ ਕੋਹਲੂ ਦੇ ਬੈਲ ਵਾਂਗੂੰ ਜੂਝਦਾ ਰਿਹਾ।
ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਲੱਗਦੇ ਮੇਲੇ ‘ਤੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਮੋਢਿਆਂ ‘ਤੇ ਬਿਠਾ ਸਾਰਾ ਮੇਲਾ ਘੁਮਾ ਦੇਣਾ। ਉਹਦਾ ਹਰ ਚਾਅ ਲਾਡ ਪੂਰਾ ਕਰਨਾ।
ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਹੋਇਆ ਬਹੁਤ ਮਾੜਾ ਵਿਚਾਰੇ ਨਾਲ, ਸਾਰਾ ਬੁਢਾਪਾ ਰੁਲ ਖੁਲ ਕੇ ਕੱਢਿਆ ਬੰਤੇ ਨੇ।
ਬੰਦਾ ਕਮਾਉਂਦਾ ਕਿਸ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ।ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੀ ਔਲਾਦ ਲਈ, ਜੇਕਰ ਔਲਾਦ ਹੀ ਮਾੜੀ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਬੰਦਾ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦਾ।
ਕੁਝ ਬੰਦਿਆਂ ਨੇ ਜਾ ਕੇ ਸਿਵਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲੱਕੜਾਂ ਰੱਖ ਆਦੀਆਂ ।
ਪਰ ਬੰਤੇ ਦੀ ਚਿਤਾ ਨੂੰ ਅੱਗ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਤਾਂ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਆਖ਼ਰ ਪਿਉ ਨੂੰ ਅੱਗ ਪੁੱਤ ਨੇ ਹੀ ਦੇਣੀ ਸੀ।
ਸੱਥ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਬਾਬੇ ਸੱਜਣ ਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਬੰਤਾ ਗੁਜ਼ਰ ਗਿਆ।
ਬਾਬਾ ਸੱਜਣ ‘ਤੇ ਬੰਤਾ ਬਚਪਨ ਦੇ ਦੋਸਤ ਸਨ। ਇਕੱਠੇ ਹੀ ਖੇਡੇ ‘ਤੇ ਵੱਡੇ ਹੋਏ।ਛੋਟੀ ਹੀ ਉਮਰੇ ਬਾਪੂ ਦੇ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬੰਤਾ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚੋਂ ਹਟ ਗਿਆ,ਪਰ ਬਾਬਾ ਸੱਜਣ ਪੰਜ ਜਮਾਤਾਂ ਪੜ੍ਹ ਗਿਆ।
ਬਾਬਾ ਸੱਜਣ ‘ਤੇ ਬੰਤਾ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਭਰਾਵਾਂ ਵਾਂਗ ਰਹਿੰਦੇ। ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਬੰਤੇ ਦਾ ਪੁੱਤ ਵਿਦੇਸ਼ ਜਾਣ ਦੀ ਜਿੱਦ ਫੜ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ।ਬੰਤੇ ਨੇ ਬਥੇਰਾ ਸਮਝਾਇਆ, ਘੂਰਿਆ ਕੱਪਿਆ ਪਰ ਉਹ ਨਾ ਸਮਝਿਆ।
ਮੈਂ ਬੰਤੇ ਦੀ ਹਰ ਦਿਲ ਦੀ ਗੱਲ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਸੀ, ਉਸ ਦਾ ਦੁੱਖ ਕਦੇ ਮੈਥੋਂ ਛੁਪਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਉਹ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਸ਼ਾਮ ਢਲੀ ਮੇਰੇ ਘਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ‘ਤੇ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਆਖਦਾ।
ਯਾਰ ਸੱਜਣਾ ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਪਤਾ ਈ ਐ, ਇਕੋ ਤਾਂ ਪੁੱਤ ਆ ਮੇਰਾ ‘ਤੇ ਫਿਰ ਆ ਸਾਰੀ ਜ਼ਮੀਨ ਤਾਂ ਇਹਦੀ ਏ,ਇੱਥੇ ਰਹਿ ਵਾਹੀ ਕਰਲਏ ਜਾਂ ਹੋਰ ਕੰਮ ਕਰ ਲਏ।ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿਹੜਾ ਪੈਸੇ ਦਰੱਖ਼ਤਾਂ ਨੂੰ ਲੱਗਦੇ ਆਂ, ਮਿਹਨਤ ਤਾਂ ਉੱਥੇ ਵੀ ਕਰਨੀ ਹੀ ਪੈਣੀ ਆਂ।
ਮੈਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੰਤੇ ਦਾ ਦੁੱਖ ਸਮਝਦਾ ਸੀ ,ਪਰ ਕੀ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ।
‘ਤੇ ਫਿਰ ਮਜਬੂਰਨ ਬੰਤੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਜ਼ਮੀਨ ਵੇਚ ਆਵਦੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਵਿਦੇਸ਼ ਭੇਜਣਾ ਪਿਆ ‘ਤੇ ਇਹ ਆਖ ਗਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਛੇਤੀ ਆ ਜਾਵਾਂਗਾ ‘ਤੇ ਫਿਰ ਤੈਨੂੰ ‘ਤੇ ਬੇਬੇ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਵਿਦੇਸ਼ ਹੀ ਲੈ ਜਾਵਾਂਗਾ।
ਉਹ ਦਿਨ ‘ਤੇ ਅੱਜ ਦਾ ਦਿਨ ਬੰਤੇ ਦਾ ਪੁੱਤ ਵਾਪਸ ਨਾ ਆਇਆ।
ਪਰ ਬੰਤਾ ਇਸੇ ਆਸ ‘ਤੇ ਦਿਨ ਕਟੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਪੁੱਤ ਜ਼ਰੂਰ ਵਾਪਸ ਆਵੇਗਾ।
ਪੁੱਤ ਤਾਂ ਨਾ ਆਇਆ ,ਪਰ ਇੱਕ ਚਿੱਠੀ ਜ਼ਰੂਰ ਆ ਗਈ ਸੀ।
ਬੰਤੇ ਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪੜ੍ਹਨਾ ਲਿਖਣਾ ਤਾਂ ਆਉਂਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਚਿੱਠੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਲੈ ਆਇਆ ‘ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ। ਓਏ ਸੱਜਣਾਂ ਦੇਖ ਖਾ ਜ਼ਰਾ ਮੇਰੇ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
