ਫਰੇਬ ਕਿਸ਼ਤ – 1

ਅਮਰ ਨੇ ਛੱਤ ਦੇ ਪੱਖੇ ਨਾਲ ਰੱਸਾ ਬੰਨਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਰੱਸੇ ਦਾ ਫੰਦਾ ਬਣਾ ਲਿਆ। ਫੇਰ ਓਹ ਰੱਸਾ ਆਪਣੇ ਗਲ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਥੱਲੇ ਰੱਖੇ ਹੋਏ ਮੇਜ ਨੂੰ ਧੱਕਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਓਹ ਪੱਖੇ ਨਾਲ ਲਟਕਣ ਲੱਗਿਆ। ਉਸਦਾ ਸਾਹ ਰੁਕਣ ਹੀ ਵਾਲਾ ਸੀ ਕਿ ਛੱਤ ਦਾ ਪੱਖਾ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਅਤੇ ਅਮਰ ਪੱਖੇ ਸਮੇਤ ਫਰਸ਼ ਤੇ ਆਣ ਡਿੱਗਿਆ। ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਚੋਟ ਆਈ ਸੀ। ਖੂਨ ਵਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ ਇਕ ਰੌਸ਼ਨਦਾਨ ਸੀ ਜਿੱਥੋਂ ਰੌਸ਼ਨੀ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸੇ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਅਮਰ ਦਾ ਖੋਪੜ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਲਹੂ-ਲੁਹਾਣ ਹੋਇਆ ਖੋਪੜ!
ਅਮਰ ਰੇਂਗਦਾ ਹੋਇਆ ਕਮਰੇ ਦੀ ਇਕ ਦੀਵਾਰ ਵੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੀਵਾਰ ਦੇ ਕੋਲ ਇਕ ਪੇਚਕਸ ਪਿਆ ਹੈ। ਅਮਰ ਓਹ ਪੇਚਕਸ ਚੱਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਅੱਖ ਵਿੱਚ ਮਾਰਨ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਇਸ ਤਰਾਂ ਆਤਮਹੱਤਿਆ ਕਰਨ ਦੀ ਉਸਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ।
ਓਹ ਦੀਵਾਰ ਤੇ ਲੱਗੇ ਸਵਿੱਚ ਬਾਕਸ ਨੂੰ ਤੋੜਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਖੋਲਦਾ ਹੈ। ਇਕ ਤਾਰ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਬਿਜਲੀ ਹੈ ਉਸ ਨੂੰ ਓਹ ਜੀਭ ਤੇ ਲਗਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਖੜੇ ਪੈਰ ਬਿਜਲੀ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅਮਰ ਫੇਰ ਨਹੀਂ ਮਰ ਪਾਂਓਦਾ। ਉਸਦੀ ਖੋਪੜੀ ਵਿੱਚੋਂ ਲਗਾਤਾਰ ਖੂਨ ਵਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਖੂਨ ਵਹਿ ਕੇ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਆਈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਵਹਿੰਦੇ ਖੂਨ ਨੂੰ ਅਮਰ ਜੀਭ ਨਾਲ ਚੱਟੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬਾਹਰ ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਸਾਈਰਨ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਅਮਰ ਘਬਰਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪੁਲਿਸ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕੀ ਹੈ।
ਓਹ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਦੀਵਾਰ ਵਿੱਚ ਮਾਰਨ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਓਹ ਕਿਸੇ ਕੀਮਤ ਤੇ ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ। ਨਾਲ ਦੀ ਨਾਲ ਓਹ ਚੀਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਲੱਭ ਲਿਆ ਸੀ। ਬਾਹਰ ਇੰਸਪੈਕਟਰ ਪਠਾਨ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਸੀ। ਓਹ ਆਪਣੀ ਗਨ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲਏ ਹੋਏ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਇਸ ਖੰਡਰ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਇਮਾਰਤ ਅੰਦਰ ਵੜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨਾਲ ਹੋਰ ਪੁਲਿਸ ਫੋਰਸ ਵੀ ਸੀ। ਅੰਦਰ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਯੂਸੁਫ ਪਠਾਨ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਅਮਰ ਬੇਹੋਸ਼ ਪਿਆ ਹੈ। ਜਾਂ ਫੇਰ ਸ਼ਾਇਦ ……..ਓਹ ਮਰ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ।
ਕਹਾਣੀ – ਫਰੇਬ
ਪਾਤਰ – ਸ਼ਿਵਾਨੀ
ਜੈਲਦਾਰ
ਅਮਰ
ਕਾਲੀ
ਯੂਸੁਫ ਪਠਾਨ
ਪੰਮਾ
ਕਿਸ਼ਤ – 1
ਕੁੱਲ ਕਿਸ਼ਤਾਂ – 13
ਲੇਖਕ – ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਭੰਬਰ ਵੱਲੋਂ
1
ਜੈਲਦਾਰ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਹੀ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਲੁਧਿਆਣੇ ਤੋਂ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਪੈਂਦੇ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਸ਼ਹਿਰ ਰਾਏਕੋਟ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਜੈਲੇ ਦੇ ਪਿਤਾ ਕਿਸਾਨ ਸਨ। ਓਨਾ ਦੀ ਵਧੀਆ ਜਮੀਨ ਸੀ, ਉਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਓਹ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਜੈਲਦਾਰ ਨੂੰ ਵੱਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਭੀੜ-ਭਾੜ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਂਓਦੀ। ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਸ਼ਹਿਰ ਹੀ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਪੜਿਆ-ਲਿਖਿਆ ਵੀ ਓਹ ਕੁੱਛ ਜਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਸ਼ੂਗਰ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਕਾਰਨ ਉਸਨੂੰ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਜਲਦੀ ਹੀ ਸੰਭਾਲਣੀ ਪਈ।
ਘਰ ਦੀ, ਖੇਤੀ ਦੀ ਜਿੰਮੇਦਾਰੀ ਚੱਕਦੇ-ਚੱਕਦੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬਿਮਾਰ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦੇ ਹੋਏ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਚੱਲਿਆ ਕਿ ਜੈਲੇ ਉਪਰ ਜਵਾਨੀ ਕਦੋਂ ਆਈ, ਕਦੋਂ ਚਲੀ ਗਈ। ਪੈਸੇ-ਧੇਲੇ ਦੀ ਕਮੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਉਸਦਾ ਵਿਆਹ ਹਜੇ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਸਕਿਆ।
ਇਸਦੀ ਇਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਵਜਾ ਇਹ ਵੀ ਰਹੀ ਕਿ ਜੈਲੇ ਦੀ ਮਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅੱਠ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਨਿਮੋਨੀਆ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਓਹ ਠੀਕ ਹੀ ਨਾ ਹੋ ਸਕੀ। ਮਾਂ ਵੀ ਬੜਾ ਫਿਕਰ ਕਰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਜੈਲੇ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦਾ। ਪਰ ਮਾਂ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜੈਲਦਾਰ ਦਾ ਵਿਆਹ ਦਾ ਸੁਪਨਾ...