ਕੱਲ ਆਹ ਪਰਚੀ ਫੜਾ ਤੀ! ਜੇ ਮੇਰੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤਾਂ ਓਨਾ ਨੇ ਮੇਰੀ ਪੜਾਈ ਬੰਦ ਕਰਾ ਦੇਣੀ ਆ!”
ਰੂਹੀ ਨੇ ਉਸ ਡਰੀ-ਸਹਿਮੀ ਲੜਕੀ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣੀ ਅਤੇ ਉਸ ਸ਼ਾਮ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਚੜ ਗਈ। ਓਹ ਲੜਕਾ ਫੇਰ ਆਇਆ। ਉਸਨੇ ਫੇਰ ਇਕ ਪਰਚੀ ਫੜਾਓਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਰੂਹੀ ਨੇ ਹਾੱਕੀ ਮਾਰ-ਮਾਰ ਕੇ ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਹੀ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ। ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕੁੱਟਿਆ। ਚੱਲਦੀ ਬੱਸ ਵਿੱਚ!
ਕਾੱਲਜ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਨਵੀਂ ਪ੍ਰਧਾਨ ਬਣ ਗਈ ਸੀ ਰੂਹੀ। ਆਲੀਆ ਤਾਂ ਹਜੇ ਤੱਕ ਹੱਸਪਤਾਲ ਤੋਂ ਹੀ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ। ਮਹੀਨਾ ਹੋਣ ਨੂੰ ਆਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਰੂਹੀ ਖਿਲਾਫ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਦਰਜ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।
“ਸੁੱਖਾ ਕਾਹਲੋਂ ਨੂੰ ਜਾਣਦੀ ਆ ਕੁੜੀਏ ਤੂੰ?” ਤੇਜਬੀਰ ਸਿੰਘ ਵਿਰਕ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਹਾਂ। ਗੈਂਗਸਟਰ ਹੈ। ਨਾਮ ਸੁਣਿਆ ਹੈ”। ਰੂਹੀ ਬੋਲੀ, “ਕਾਫੀ ਹੈਂਡਸਮ ਹੈ”।
“ਮਿਲੀ ਆ ਤੂੰ ਓਨੂੰ?” ਵਿਰਕ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਹਾਂ। ਮਿਲੀ ਆਂ”। ਰੂਹੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਤਾਂ ਹੀ ਕਾੱਲਜ ਚ ਬਦਮਾਸ਼ੀ ਕਰੀ ਜਾਨੀ ਆ ਤੂੰ! ਸੁੱਖੇ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਤੂੰ ……”
“ਬਦਮਾਸ਼ੀ ਕਿਸੇ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਨੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਵਿਰਕ ਸਾਹਿਬ। ਦੂਸਰਿਆਂ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਚਮਚੇ ਬਣਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਪਿੱਠੂ ਬਣਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਪਰ ਬਦਮਾਸ਼ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਤੇ ਈ ਬਣਨਾ ਪੈਂਦਾ। ਮੈਂ ਕਾੱਲਜ ਚ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਸਟੂਡੈਂਟ ਇਲੈਟਸ਼ਨਜ਼ ਚ ਖੜੀ ਹੋ ਰਹੀ ਆ। ਆਲੀਆ ਨੂੰ ਡਰ ਆ ਕਿ ਮੈਂ ਜਿੱਤ ਜਾਣਾ। ਇਸੇ ਲਈ ਓਹ ਮੇਰੇ ਖਿਲਾਫ ਰਿਪੋਰਟ ਲਿਖਵਾ ਰਹੀ ਆ”। ਰੂਹੀ ਬੋਲੀ।
“ਤੂੰ ਓਦਾ ਸਿਰ ਪਾੜਿਆ ਦੋ ਵਾਰੀ”। ਵਿਰਕ ਬੋਲਿਆ।
“ਸੈਲਫ ਡਿਫੈਂਸ ਚ। ਜੇ ਮੈਂ ਓਨੂੰ ਨਾ ਮਾਰਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੰਦੀ”। ਰੂਹੀ ਬੋਲੀ।
“ਸ਼ਰਨ ਕੌਰ ਦੀ ਧੀ ਹੈ ਨਾ ਤੂੰ? ਓਹ ਵੀ ਬਿਲਕੁੱਲ ਤੇਰੀ ਤਰਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਬੇਬਾਕ! ਦਲੇਰ!!” ਤੇਜਬੀਰ ਵਿਰਕ ਬੋਲਿਆ।
“ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦਾ ਹੀ ਖੂਨ ਹੈ”। ਰੂਹੀ ਬੋਲੀ।
ਵਿਰਕ ਅੱਜ ਸੁਰਜਣ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਸੁੱਖਾ ਕਾਹਲੋਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸੁੱਖੇ ਅਤੇ ਜੱਗੀ ਰੰਧਾਵਾ ਨੂੰ ਮਿਲਾਉਣ ਲਈ ਇਹ ਸੁਰਜਣ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਵਿਰਕ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਸੀ। ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਵਿਰਕ ਰੂਹੀ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਉਸ ਦਿਨ ਹੋਈ ਮੁਲਾਕਾਤ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸ਼ਰਨ ਕੌਰ ਦੀ ਹੀ ਕਾੱਪੀ ਸੀ ਰੂਹੀ। ਉਸਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਵਿਰਕ ਨੂੰ ਸ਼ਰਨ ਕੌਰ ਹੀ ਚੇਤੇ ਆਂਓਦੀ ਸੀ।
“ਸ਼ਰਨੀ ਯਾਦ ਆ ਤੈਨੂੰ ਸੁਰਜਣ ਸਿੰਘ? ਕਾੱਲਜ ਵਿੱਚ ਓਦੀ ਪੂਰੀ ਅੱਤ ਚੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ!” ਵਿਰਕ ਬੋਲਿਆ।
“ਇਸੇ ਲਈ ਤਾਂ ਸਾਲੀ ਨੂੰ ਮੌਤ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਆਈ। ਅੱਤ ਦਾ ਅੰਤ ਮਾੜਾ ਈ ਹੁੰਦਾ ਤੇਜਬੀਰ”। ਸੁਰਜਣ ਸਿੰਘ ਬੋਲਿਆ, “ਦੇਖ ਲਾ! ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦਾ ਗੰਦ ਸਹੇੜਿਆ ਸੀ ਤੂੰ! ਤੇ ਪੈ ਗੇ ਨਾ ਮੂੰਹ ਤੇ ਛਿੱਟੇ! ਕਿੱਡਾ ਨੁਕਸਾਨ ਕਰ ਜਾਣਾ ਤੇਰਾ ਜੋਸ਼ ਨੇ ਜੇ ਓਹ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ!” ਸੁਰਜਣ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਜੇ ਤੇਰਾ ਆਵਦਾ ਜੰਮਿਆ ਮੁੰਡਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਇੱਦਾਂ ਕਰਦਾ?”
“ਇਸੇ ਲਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਮਾਰਨਾ ਓਨੂੰ ਸਾਲੇ ਨੂੰ!!” ਤੇਜਬੀਰ ਵਿਰਕ ਬੋਲਿਆ।
ਕਾਰ ਇੱਕ ਖੰਡਰ ਦੇ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਰੁਕੀ। ਇਸੇ ਖੰਡਰ ਵਿੱਚ ਸੁੱਖਾ ਆਪਣਾ ਜਿਆਦਾਤਰ ਵਪਾਰ ਕਰਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਸੋਨੀ ਮਠਾੜੂ ਉਸ ਦਿਨ ਸੁੱਖੇ ਦੇ ਨਾਲ ਸੀ। ਸੁੱਖਾ ਕਾਹਲੋਂ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੀ ਡਲੀਵਰੀ ਲੈਣ ਉਸ ਖੰਡਰ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਸੀ।
“ਸਾਲੀ ਨੇ ਆਲੀਆ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਹੱਸਪਤਾਲ ਪਾਈ ਹੋਈ ਆ। ਮੇਰੇ ਤਾਂ ਮਠਾੜੂ ਦਿਲ ਚ ਘਰ ਕਲਗੀ ਯਾਰ ਕੁੜੀ!” ਸੁੱਖਾ ਬੋਲਿਆ।
“ਸੁੱਖੇ ਐਵੇਂ ਨਾ ਦਿਮਾਗ ਖਰਾਬ ਕਰ! ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਕੁੱਛ ਨੀ ਪਤਾ ਓਹ ਕੁੜੀ ਕੌਣ ਆ! ਆਪਣੀ ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਲੀ ਕਾਲੀ ਆ! ਪੌਲੀਟੀਸ਼ਨਾ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਚੱਲਦੇ ਆ। ਛੱਤੀ ਪੰਗੇ ਪਏ ਹੁੰਦੇ ਆ। ਦੇਖ ਭਰਾਵਾ! ਆਪਣੇ ਲਈ ਰਾਤ ਨੂੰ ਬਿਸਤਰੇ ਗਰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਤਾਂ ਮਿਲ ਸਕਦੀਆਂ ਨੇ ਪਰ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਕੋਈ ਜਗਾ ਨੀ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਚ! ਕੀ ਪਤਾ!? ਕਿਹੜੀ ਗੋਲੀ ਤੇ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਲਿਖਿਆ!”
ਸੋਨੀ ਇੰਨੀ ਗੱਲ ਬੋਲਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਧੜਾਧੜ ਗੋਲੀਆਂ ਚੱਲੀਆਂ। ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਠਾਹ! ਠਾਹ!! ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਉਣ ਲੱਗੀ। ਸੋਨੀ ਦੇ ਪੱਟ ਤੇ ਇਕ ਗੋਲੀ ਵੱਜੀ।
“ਸੋਨੀ!!!” ਸੁੱਖਾ ਚੀਕਿਆ।
“ਗੋਲੀ ਮਾਰ ਸਾਲਿਆਂ ਦੇ ਜੱਗੀ ਦੇ ਬੰਦੇ ਆ ਸੁੱਖੇ!!” ਸੋਨੀ ਮਠਾੜੂ ਬੋਲਿਆ।
ਸੁੱਖੇ ਨੇ ਵੀ ਗੋਲੀਆਂ ਚਲਾਓਣੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਬੰਟੀ ਰੰਧਾਵਾ ਵੀ ਸੀ ਜੋ ਸੁੱਖੇ ਤੇ ਗੋਲੀਆਂ ਚਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
“ਸੁੱਖਿਆ!! ਅੱਜ ਨੀ ਬੱਚਦਾ ਤੂੰ ਪੱਟੂਆ!!!” ਬੰਟੀ ਗੋਲੀਆਂ ਚਲਾਂਓਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ।
“ਤੇਰੀ ਕਤੀੜ ਦੇ ਬੱਸ ਚ ਨੀ ਸੁੱਖੇ ਨੂੰ ਮਾਰਨਾ ਬੰਟੀ ਰੰਧਾਵਾ!!!” ਸੁੱਖੇ ਨੇ ਇੰਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਪੰਜ ਛੇ ਫਾਇਰ ਲਗਾਤਾਰ ਕੀਤੇ।
ਓਨਾ ਗੋਲੀਆਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਅੱਜ ਵੀ ਸੁੱਖੇ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਸੀ। ਅੱਜ ਬੰਟੀ ਉਸਦੇ ਕਬਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਹਜੇ ਤੱਕ ਉਸਨੇ ਬੰਟੀ ਨੂੰ ਛੱਡਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅੱਜ ਓਹ ਇੱਥੇ ਸੁਰਜਣ ਸਿੰਘ ਦੇ ਬੁਲਾਓਣ ਤੇ ਆਇਆ ਸੀ। ਤੇਜਬੀਰ ਸਿੰਘ ਵਿਰਕ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ।
“ਸੁੱਖੇ ਇਹ ਮੌਕਾ ਆਪਣੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋਣ ਦਾ ਹੈ! ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਫਸਾਂਗੇ! ਜੇ ਜੋਸ਼ ਤੇ ਰੂਹੀ ਨਾ ਫੜੇ ਗਏ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਸਾਰੇ ਫਸਾਂਗੇ!” ਤੇਜਬੀਰ ਵਿਰਕ ਨੇ ਸੁੱਖੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
“ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਰੂਹੀ ਚਾਹੀਦੀ ਆ ਬੱਸ! ਜੇ ਓਹ ਮੈਨੂੰ ਨਾ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇਗੀ!” ਸੁੱਖਾ ਕਾਹਲੋਂ ਬੋਲਿਆ।
“ਤਾਂ ਫੇਰ ਜੱਗੀ ਨਾਲ ਹੱਥ ਮਿਲਾ ਲੈ!” ਵਿਰਕ ਬੋਲਿਆ।
“ਓਹਦਾ ਤਾਂ ਆਵਦਾ ਹੱਥ ਆ ਸਾਲੇ ਮੇਰੇ ਦਾ!!! ਰੂਹੀ ਨੂੰ ਗੈਬ ਕਰਨ ਚ!!” ਸੁੱਖਾ ਬੋਲਿਆ।
“ਨਹੀਂ ਸੁੱਖੇ! ਜੱਗੀ ਤਾਂ ਆਪ ਲੱਭਦਾ ਫਿਰਦਾ ਓਨੂੰ! ਰੂਹੀ ਨੂੰ ਓਹ ਤਾਂ ਆਪ ਲੱਭਦਾ ਫਿਰਦਾ!! ਸਾਰੇ ਰਲ ਜੋ! ਇਕ ਵਾਰ ਓਹ ਭਗੌੜੇ ਮਿਲ ਜਾਣ! ਫੇਰ ਲੜ ਲਵਾਂਗੇ ਜਿਹੜਾ ਲੜਨਾ! ਤਦ ਤੱਕ ਨਾਲ ਰਹੋ!” ਵਿਰਕ ਬੋਲਿਆ।
“ਠੀਕ ਆ। ਬਲਾ ਲਵੋ ਓਨੂੰ!” ਸੁੱਖਾ ਬੋਲਿਆ।
ਵਿਰਕ ਨੇ ਸੁਰਜਣ ਸਿੰਘ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ। ਸੁਰਜਣ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਪਣਾ ਮੋਬਾਈਲ ਕੱਢਿਆ ਅਤੇ ਫੋਨ ਮਿਲਾਇਆ।
“ਹੈਲੋ! ਜੱਗੀ!!” ਸੁਰਜਣ ਸਿੰਘ ਬੋਲਿਆ।
ਬਾਕੀ ਅਗਲੀ ਕਿਸ਼ਤ ਵਿੱਚ ਜੀ
ਲੇਖਕ – ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਭੰਬਰ ਵੱਲੋਂ