ਦਾ ਦਿਮਾਗ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਬੰਦ ਕਰ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਿਵਾਨੀ ਜੈਲੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪੰਮੇ ਦੇ ਗਲ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਦੋਵੇਂ ਇਕ-ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦੇ ਹਨ।
ਸ਼ਿਵਾਨੀ ਫੇਰ ਜੈਲੇ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਹੈ।
“ਇਹ ਮੇਰਾ ਅਸਲੀ ਪਤੀ ਹੈ”। ਸ਼ਿਵਾਨੀ ਬੋਲਦੀ ਹੈ, “ਮੇਰਾ ਅਸਲੀ ਪਾਰਟਨਰ! ਇਨੂੰ ਮੈਂ ਈ ਇੰਸਪੈਕਟਰ ਪਠਾਨ ਮਗਰ ਲਾਇਆ ਸੀ! ਤਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਓਦੇ ਤੋਂ ਦੋ ਕਦਮ ਅੱਗੇ ਰਹਿ ਸਕਾਂ! ਸਮਝਿਆ!!”
ਜੈਲਾ ਕੁੱਛ ਬੋਲਣ ਦੇ ਲਾਇਕ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੀ ਰਿਹਾ। ਸ਼ਿਵਾਨੀ ਬੜੀ ਪਹੁੰਚੀ ਹੋਈ ਚੀਜ਼ ਸੀ।
“ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਜਿਓਂਦੇ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਪੰਮੇ ਨੇ ਈ ਦੱਸਿਆ ਸੀ!! ਹੁੱਣ ਤੂੰ ਵੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਨਹੀਂ ਬਚ ਸਕਦਾ! ਮੈਂ ਦਲਦਲ ਦੀ ਤਰਾਂ ਆ! ਜਿੰਨਾ ਸਾਲਿਆ ਨਿਕਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੇਂਗਾ ਓਨਾ ਈ ਫੱਸਦਾ ਜਾਏਂਗਾ!! ਸਮਝਿਆ!!” ਸ਼ਿਵਾਨੀ ਬੋਲੀ।
“ਹੁੱਣ ਵੀ ਜੇ ਤੂੰ ਕੋਈ ਚਲਾਕੀ ਕਰੀ ਨਾ! ਤਾਂ ਇੰਨਾ ਦੋ ਖੂਨਾ ਦਾ ਇਲਜ਼ਾਮ ਤੇਰੇ ਸਿਰ ਲਗਾ ਦੇਣਾ ਮੈਂ!” ਪੰਮਾ ਬੋਲਿਆ, “ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਹ ਪਿਸਤੌਲ ਆ! ਜੀਹਦੇ ਤੇ ਤੇਰੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨੇ ਸਮਝਿਆ! ਮੈਂ ਬੱਸ ਇੰਨਾ ਕਰਨਾ ਕਿ ਇਹ ਪਿਸਤੌਲ ਜਾ ਕੇ ਪਠਾਨ ਨੂੰ ਦੇਣੀ ਆ!! ਓਹ ਮੇਰੇ ਤੇ ਅੱਖ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰਦਾ!!”
“ਦੋ ਦਿਨ ਨੇ ਤੇਰੇ ਕੋਲ!! ਸਿਰਫ ਦੋ ਦਿਨ!! ਸਮਝ ਗਿਆ!!?” ਸ਼ਿਵਾਨੀ ਬੋਲੀ, “ਤੇ ਇਹ ਪਿਸਤੌਲ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਆ!”
ਕਹਿ ਕੇ ਸ਼ਿਵਾਨੀ ਤੇ ਪੰਮਾ ਓਥੋਂ ਚਲੇ ਗਏ। ਜੈਲਾ ਵੀ ਭੱਜ ਗਿਆ। ਓਥੇ ਰੁਕਣਾ ਖਤਰੇ ਤੋਂ ਖਾਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜੈਲਾ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਹੁੱਣ ਚਲਾਕੀ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਫਾਇਦਾ ਨਹੀਂ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਜ਼ਮੀਨਾ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਸ਼ਰੀਕ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਤੋਂ ਤਿਆਰ ਸਨ। ਬੱਸ ਜੈਲਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੰਨ ਰਿਹਾ। ਪਰ ਹੁੱਣ ਜੈਲਾ ਸ਼ਿਵਾਨੀ ਤੋਂ ਪਿੱਛਾ ਛੁਡਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਓਹ ਘਰ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਹੁੱਣ ਤੱਕ ਤਾਂ ਛਿੰਦੇ ਅਤੇ ਘੋਕੀ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਕੋਲ ਪੁਲਿਸ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕੀ ਹੋਏਗੀ। ਉਸਨੇ ਆ ਕੇ ਆਪਣੇ ਇਕ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਨੂੰ ਫੋਨ ਖੜਕਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਓਹ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਜ਼ਮੀਨ ਵੇਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਜੈਲਾ ਫੋਨ ਕਰ ਹਟਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਪਿੱਛੇ ਮੁੱੜ ਕੇ ਦੇਖਿਆ। ਓਥੇ ਕਾਲੀ ਖੜੀ ਸੀ। ਕਾਲੀ ਹਜੇ ਤੱਕ ਪੁਲਸ ਤੋਂ ਫਰਾਰ ਸੀ। ਪਰ ਪੁਲਿਸ ਉਸਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਜਗਾ-ਜਗਾ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਾਲੀ ਜੈਲੇ ਨੂੰ ਲੁਕਦੀ-ਛਿਪਦੀ ਮਿਲਣ ਆਈ ਸੀ।
“ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੈਲੇ? ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਜਮੀਨ ਕਿਓੰ ਵੇਚ ਰਿਹਾ?” ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ।
ਜੈਲਾ ਕੁੱਛ ਦੇਰ ਕਾਲੀ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਸਹਾਰਾ ਮਿਲ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਜੈਲੇ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਸ਼ਾਇਦ ਕਾਲੀ ਉਸਦੀ ਮੱਦਦ ਕਰ ਸਕੇ।
“ਮੈਂ ਬੜਾ ਕਸੂਤਾ ਫਸ ਗਿਆਂ ਕਾਲੀ!” ਜੈਲਾ ਬੋਲਿਆ, “ਇਕ ਕੁੜੀ ਮਿਲੀ ਸੀ ਮੈਨੂੰ! ਦਸ ਕੁ ਦਿਨ ਹੋਏ! ਬੱਸ ਇੰਨਾ ਦਸ ਦਿਨਾ ਚ ਹੀ ਓਨੇ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਹਿਲਾ ਕੇ ਰੱਖ ਤੀ!!”
“ਕੌਣ ਕੁੜੀ?” ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ।
“ਸ਼ਿਵਾਨੀ ਨਾਮ ਹੈ ਓਦਾ! ਠੱਗ ਆ ਇਕ ਨੰਬਰ ਦੀ!!” ਜੈਲਦਾਰ ਬੋਲਿਆ, “ਓਨੇ!……..ਛਿੰਦੇ ਤੇ ਘੋਕੀ ਨੂੰ ਵੀ ਮਾਰਤਾ!”
“ਕੀ!?” ਕਾਲੀ ਹੈਰਾਨ ਹੋਈ।
“ਹਾਂ ਕਾਲੀ! ਸਭ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ!” ਜੈਲਾ ਬੋਲਿਆ, “ਮੈਥੋਂ ਓਨੇ ਪੰਜ ਕਰੋੜ ਮੰਗਿਆ!! ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਓਹ ਸਾਰਾ ਪੈਸਾ ਦੇਣਾ ਈ ਪੈਣਾ! ਨਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਓਦੇ ਬੁਣੇ ਹੋਏ ਜਾਲ ਚ ਫਸਜੂੰ!”
“ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਕੁੱਛ ਨੀ ਹੋਣ ਦੇ ਸਕਦੀ ਜੈਲਿਆ!” ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ।
“ਤੂੰ ਕੁੱਛ ਕਰ ਸਕਦੀ ਆ ਮੈਨੂੰ ਬਚਾਓਣ ਲਈ!?” ਜੈਲਾ ਉਮੀਦ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ।
“ਤੇਰੇ ਲਈ ਈ ਤਾਂ ਜਿਓਨੀ ਆ ਮੈਂ ਕਮਲਿਆ!! ਜੇ ਤੂੰ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕੱਦ ਦੀ ਨੇ ਮਰ ਜਾਣਾ ਸੀ!!” ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ, “ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਲਈ, ਤੇਰਾ ਪਿਆਰ ਪਾਓਣ ਲਈ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਮਾਰ ਤਾ!! ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਇਕ ਓਹ ਕੁੜੀ ਨੀ ਮਾਰ ਸਕਦੀ!!”
“ਤੂੰ ਕਰ ਸਕਦੀ ਆ ਇਹ!?” ਜੈਲਾ ਬੋਲਿਆ।
“ਹਾਂ! ਜੇ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰੇਂਗਾ ਤਾਂ!” ਕਾਲੀ ਨੇ ਸ਼ਰਤ ਰੱਖੀ।
“ਮੈਂ ਕੁੱਛ ਵੀ ਕਰੂੰ ਕਾਲੀ!! ਬੱਸ ਓਦੇ ਇਸ ਚੱਕਰਵਿਊ ਚੋਂ ਮੈਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਲਾ!!” ਜੈਲਾ ਬੋਲਿਆ।
“ਤੂੰ ਘਬਰਾ ਨਾ!” ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ, “ਜੇ ਮੇਰੇ ਜੈਲੇ ਵੱਲ ਕਿਸੇ ਨੇ ਅੱਖ ਵੀ ਚੱਕੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਵਾਹ ਕਰਦੂੰ ਓਨੂੰ!”
“ਇੰਨਾ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਆ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ!?” ਜੈਲਦਾਰ ਬੋਲਿਆ।
“ਤੂੰ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਸਭ ਕੁੱਛ ਆ ਜੈਲੇ! ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ, “ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਕੁੱਛ ਨੀ ਚਾਹੀਦਾ! ਬੱਸ ਤੇਰਾ ਪਿਆਰ ਚਾਹੀਦਾ!!”
“ਤਾਂ ਫੇਰ ਠੀਕ ਆ ਕਾਲੀ! ਮੈਂ ਵੀ ਹੁੱਣ ਪਿੱਛੇ ਨੀ ਹੱਟਦਾ! ਸਾਰੀ ਜਮੀਨ ਵੇਚ-ਵੱਟ ਕੇ, ਜੋ ਵੀ ਪੈਸਾ ਮਿਲਿਆ! ਸਾਰਾ ਆਪਾਂ ਲੈ ਕੇ ਇੱਥੋਂ ਕਿਤੇ ਦੂਰ ਚਲੇ ਜਾਵਾਂਗੇ!!” ਜੈਲਦਾਰ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਭਾਵੇਂ ਇਕ ਵੀ ਪੈਸਾ ਨਾ ਚੱਕ! ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਹਿਨੀ ਆ ਛੱਡ ਸਾਰੀ ਜਮੀਨ-ਜਾਇਦਾਦ!! ਸਾਰੇ ਕਾਗਜ਼ ਓਨੂੰ ਹਰਾਮਦੀ ਨੂੰ ਦੇ ਕੇ ਤੇ ਆਪਣਾ ਖਹਿੜਾ ਛੁਡਾ! ਚੱਲ ਆਪਾਂ ਕਿਤੇ ਦੂਰ ਚੱਲਦੇ ਆ!” ਕਾਲੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਨਹੀਂ ਕਾਲੀ!! ਇਹ ਕਰੋੜਾਂ ਦੀ ਜਾਇਦਾਦ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਨੂੰ ਨੀ ਦਿੱਤੀ!! ਤਾਂ ਓਦੇ ਨਾਮ ਕਿਓਂ ਕਰਾਂ!?” ਜੈਲਾ ਲਾਲਚ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, “ਠੀਕ ਆ ਮੈਂ ਮਜਬੂਰ ਆ ਅੱਜ ਆਪਣੀ ਜਮੀਨ ਵੇਚਣ ਲਈ! ਪਰ ਪੈਸਾ ਇਕ ਵੀ ਓਨੂੰ ਨੀ ਦੇਣਾ ਮੈਂ!! ਮਰ ਜੂੰ!!! ਪਰ ਓਨੂੰ ਨੀ ਦਿੰਦਾ!!”
“ਮਰਨਾ ਤੂੰ ਕਿਓਂ ਆ ਜੈਲੇ!? ਮਰੇਗੀ ਤਾਂ ਓਹ!!” ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ।
ਇੰਸਪੈਕਟਰ ਯੂਸੁਫ ਪਠਾਨ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਘਰ ਗਿਆ। ਓਹ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਠਾਨ ਨੂੰ ਪਤਾ ਚੱਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਓਹ ਠੱਗ ਕੁੜੀ ਜਿਸਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਪਠਾਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਓਹ ਵਿਕਾਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਦੋਸਤ ਬਣੀ ਸੀ।
ਯੁਸਫ ਪਠਾਨ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਵਿਕਾਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਕੋਲੋਂ ਉਸ ਕੁੜੀ ਦੀ ਕੋਈ ਤਸਵੀਰ ਮਿਲ ਸਕੇ। ਖੈਰ ਤਸਵੀਰ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਸਕੀ! ਪਰ ਕੁੱਛ ਹੋਰ ਜਰੂਰ ਪਤਾ ਚੱਲ ਗਿਆ।
ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਭੰਬਰ ਵੱਲੋਂ