ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਤੀਜੀ ਬਾਰ ਮਿਲਿਆ
ਇਸ ਬਾਰ ਉਹਦਾ ਤੀਜੀ ਬਾਰੀਂ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਇੰਨੇ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਵਿੱਚ ਮਰੀਜ ਦੀ ਤਰਸ ਤੋ ਤਰਸਯੋਗ ਹਾਲਤ ਦੇਖ ਕੇ ਕਦੇ ਰੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮੇਰਾ ਸਖਤ ਦਿਲ ਆ, ਨਹੀਂ ਅੈਸਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆ ।
ਬਸ ਜ਼ਿਹਨ ਮੰਨ ਚੁੱਕਾ ਹੈ ਮੌਤ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਅਖੀਰ ਹੈ।
ਜਾਂ ਰੋਜ ਜਿੰਦਗੀ ,ਮੌਤ ਦੇਖ ਦੇਖ ਸਖਤ ਜ਼ਿਹਨ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ ਖਬਰੈ ਤਦੇ ਗੱਲ ਗੱਲ ਤੇ ਰੋਣਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਆ । ਮਨ ਦਾ ਬੋਝ ਹਲਕਾ ਕਰਨ ਲਈ।
ਸੋਚਦੀ ਹੁੰਦੀ ਆਂ ਕਿ ਮੌਤ ਭਾਵੇਂ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਹੋਵੇ,ਭਾਵੇਂ ਬਜੁਰਗ ਆਸ਼ਰਮ ਵਿੱਚ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ ਸੜਕ ਦੇ ਕਿਸੇ ਕਿਨਾਰੇ ਜਾਂ ਮੌਤ ਬਹਾਨਾ ਬਣ ਕੇ ਕਿਤੇ ਵੀ ਟੱਕਰੇ ।
ਉਹ ਜਿੱਦੀ ਬੜੀ ਆ ਜਦ ਆਈ ਤੇ ਆਈ ਹੋਵੇ ਫੇਰ ਭਾਵੇਂ ਜਿੰਨਾ ਮਰਜੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਵਾਧੇ ਲਈ ਮੰਤਰ ਪੜ ਲਈਏ ਕੋਈ ਦੇਵ ਲਾਗੇ ਆ ਕੇ ਨਹੀਂ ਸੁਣਦਾ ।
ਮਨੁੱਖ ਅੱਸੀ ਪਚਾਸੀ ਨੱਬੇ ਵਰੇ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਮੰਚ ਉੱਤੇ ਜੋਕਰ ਬਣ ਕੇ ਕਲਾਕਾਰੀ ਖੂਬ ਨਿਭਾਉਂਦਾ ਹੈ ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਇਸ ਜੋਕਰ ਨੇ ਧੜਮ ਮੰਚ ਤੇ ਡਿੱਗਣਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ।
ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਇਹ ਜੋਕਰ ਆਪਣੇ ਹੁਨਰ ਅੱਗੇ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਦੀਆਂ ਤਾੜੀਆਂ ਮਰਵਾ ਮਰਵਾ ਕੇ ਸਭ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਰੁਖ਼ਸਤ ਹੋਣ ਵੇਲੇ ਸਭ ਨੂੰ ਰੁਆ ਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਇਹ ਜੋਕਰ ਕਿਧਰੇ ਛੁੱਪਣ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਆ ।
ਇਹ ਜੋਕਰ ਤੁਸੀਂ ਤੇ ਮੈਂ ਹਾਂ। ਜੋ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਰੁਸਵਾਈਆਂ ਮੂਹਰੇ ਵੀ ਹੱਸ ਪੈਂਦੇ ਨੇ। ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਕਈ ਚਿਹਰੇ ਲਾ ਕੇ ਆਪੋ ਆਪਣਾ ਨਾਟਕ ਖੇਲਦੇ ਹਾਂ ਕਦੇ ਹੱਸਦੇ ਹਾਂ ਕਦੇ ਰੋਂਦੇ ਹਾਂ ਕਦੇ ਰੁਆਉਂਦੇ ਹਾਂ ।
ਅਸੀਂ ਜੋਕਰ ਹੀ ਤਾਂ ਹਾਂ ।
ਜਦ ਇਹ ਜੋਕਰ ਇਸ ਭੀੜ ਚ ਗੁਆਚਦਾ ਹੈ ਫਿਰ ਲੱਭਿਆਂ ਵੀ ਨੀ ਲੱਭਦਾ ।
ਕੁਝ ਚਿਰ ਚੇਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਮਘਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮਸਤਕ ਵਿੱਚ ਸੀਤ ਠੰਡ ਹੋ ਕੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਧਰ ਬਰਫ ਬਣ ਕੇ ਪਿਘਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਆ ਜਦ ਉਹ ਖੂਬਸੂਰਤ ਨੌਜਵਾਨ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਬਾਰ ਮਿਲਿਆ ਸੀ ।
ਟੋਬੀ ਸੀ ਉਸਦਾ ਨਾਂ ,ਪਹਿਲੀ ਬਾਰ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਹੀ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਕੌਫੀ ਹਾਉਸ ਵਿੱਚ ਮਿਲਿਆ ਸੀ ।
ਕਈ ਇਨਸਾਨਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਰੱਬ ਨੇ ਰੂਹ ਨਾਲ ਬਣਾਇਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਮਿਲਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਕਦੇ ਚੇਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਦਾ ।
ਗਿੱਠ ਗਿੱਠ ਲੰਬੇ ਘੁੰਗਰਾਲੇ ਵਾਲ ਸਨ ਉਸਦੇ। ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੱਠੇ ਕਰਕੇ ਉਸਨੇ ਪਿੱਛੇ ਬੰਨਿਆਂ ਸੀ ।
ਚੈੱਕਦਾਰ ਸ਼ਲਟ ਘੁੱਟਵੀਂ ਜਿਹੀ ਪੈਂਟ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਅਮਰੀਕਨ ਕਾਉਬੌਏ ਟੋਪੀ ਤੇ ਕਾਉਬੌਏ ਜੁੱਤੀ ਪਾਈ ਠੱਕ ਠੱਕ ਕਰਦਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆ ਗਿਆ ।
ਸੌਰੀ ,”ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਕੀ ਮੈਂ ਪੁੱਛ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਮਰੀਜ ਬਾਪ ਦੀ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ ?”
ਮੈਂ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਉਸ ਵੱਲ ਉਤਾਂਹ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਜਿਹੜਾ ਮੈਨੂੰ ਬੈਠੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੱਦ ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਅਨੁਸਾਰ ਝੁੱਕ ਕੇ ਹਲੀਮੀ ਨਾਲ ਪੁੱਛ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਰੁੱਖੇ ਜਿਹੇ ਲਿਹਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ,ਸੌਰੀ ਮੈਂ ਨੌਕਰੀ ਦੇ ਅਸੂਲਾਂ ਦੀ ਪਬੰਧ ਆਂ ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ ਅਤੇ ਮਰੀਜ ਬਾਰੇ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਦੱਸ ਸਕਦੀ ਹਾਂ । ਨਾਲੇ ਮੇਰੀ ਅੱਜ ਛੁੱਟੀ ਹੈ ਮੈਂ ਛੁੱਟੀ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਮੇਰਾ ਪਰਿਵਾਰਕ ਦਿਨ ਹੈ।
ਤੁਸੀਂ ਜੋ ਵੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲੈਣੀ ਹੈ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚੋਂ ਲੈ ਸਕਦੇ ਹੋ।
ਉਹਨੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਸੁਣ ਕੇ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਦੀ ਰੋਹਬਦਾਰ ਟੋਪੀ ਉਤਾਰੀ ਤੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਕਿਹਾ,” ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਮੈਂ ਕੱਲ ਨੂੰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਮਿਲਣ ਆਉਂਗਾ ।”
ਜੀ ਜਰੂਰ ਮੈਂ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰੂੰਗੀ ।ਮੈਂ ਖੁਸ਼ਕ ਅਤੇ ਚਲਵਾਂ ਜਿਹਾ ਮੋੜਵਾਂ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਉਹੀ ਸਟਾਈਲ ਉਹ ਹੀ ਤੋਰ ਉਹ ਹੀ ਟੋਪੀ ਲਈ ਇਤਰ ਦੀ ਮਹਿਕ ਖਿਲਾਰਦਾ ਠੱਕ ਠੱਕ ਕਰਦਾ 450 ਨੰਬਰ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਕੁਝ ਦੇਰ ਮਗਰੋਂ ਜਾਣ ਲੱਗਾ ਮੈਨੂੰ ਚੌਕਲੈਟ ਦਾ ਪੈਕਿਟ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ,” ਮੇਰਾ ਬਾਪ ਅਕਸਰ ਤੁਹਾਡੇ ਬਾਰੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਜਿਹਾ ਦੱਸਦਾ ਹੁੰਦੇ ਆ ,ਕੱਲ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਕੌਫੀ ਪੀਂਦੇ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਤੁਹਾਡਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਾਂ ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਨੌਕਰੀ ਦੇ ਅਸੂਲਾਂ ਮੁਤਾਬਕ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ।”
ਮੈਂ ਹੱਸਦੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਮਿਸਟਰ ਬਰਾਉਨ ਕੁਝ ਗੱਲਾਂ ਅਸੀਂ ਹਰ ਥਾਂ ਉੱਤੇ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੁੰਦੇ।
“ਮੈਂ ਸਮਝ ਸਕਦਾ ਹਾਂ , ਆਹ ਚੌਕਲੈਟ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਆ ।”
ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ।
ਉਸ ਦਿਨ ਉਹਦੀ ਦਿਖ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸਮਾ ਗਈ ।
ਮੈਂ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦਾ ਮੁਜਸਮਾ ਹੋਵੇ।
ਦੂਜੀ ਬਾਰ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਇਸੇ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਮਰੀਜ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਖੁਦ ਮਿਲਿਆ ।
ਪੀਲਾ ਭੂਕ ਚਿਹਰਾ ਘੁੰਗਰਾਲੇ ਵਾਲ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕੰਘੀ ਨਾਲ ਰੁੱਸੇ ਹੋਣ।
ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਮਰਿਆ ਵਰਗੀ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਸੀ।
ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਇਲਾਜ ਮਗਰੋਂ ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਹ ਹੱਸ ਹੱਸ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗਾ।
ਉਹਨੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਕਿ ਉਹ ਬਰਲੀਨ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਜਿਥੇ ਲੋਕ ਉਹਦੇ ਚਿੱਤਰਕਲਾ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਕਨਵੈਸ ਉੱਤੇ ਰੰਗ ਭਰਨ ਦੀ ਉਸ ਕੋਲ ਕਲਾ ਸੀ ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਨੂੰ ਹੱਸ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ,”ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਠੀਕ ਹੋ ਕੇ ਘਰ ਪਰਤਿਆ ਸਿਸਟਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਤੁਹਾਡਾ ਚਿੱਤਰ ਬਣਾ ਕੇ ਭੇਜੂੰ ਗਾ।ਉਹ ਮੇਰੇ ਵੱਲੋਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੌਹਫਾ ਹਊ ਗਾ ।”
ਫੇਰ ਅਸੀਂ ਦੋਨੋਂ ਹੱਸ ਪਏ।
“ਕਿੰਨੀ ਉਮਰ ਆ ਤੁਹਾਡੀ ਸਿਸਟਰ?”
ਉਸ ਨੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਨੇ ਅਚਾਨਕ ਪੁੱਛਿਆ !
ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਵਿੱਚੋਂ ਮਰੀਜਾਂ ਦੇ ਨਾਂ ਅਤੇ ਜਨਮ ਮਿਤੀ ਦੀ ਲਿਸਟ ਕੱਢੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਜਨਮ ਮਿਤੀ 1972 ਸੀ।
ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਇੱਕ ਸਾਲ ਵੱਡੀ ਆਂ ਮੈਂ ਹੱਥ ਵਿਚਲੀ ਲਿਸਟ ਦੇਖ ਦੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ।
ਓ ਅੱਛਾ ,ਕਹਿ ਕੇ ਉਹ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਿਆ !
ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਹ ਰਾਜੀ ਹੋ ਕੇ ਘਰ ਜਾਣ ਲੱਗੇ ਨੂੰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਜਾਜ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ,ਮਿਸਟਰ ਬਰਾਊਨ ਹੁਣ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿਣਾ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ