ਹੂ-ਬਹੂ “ਅਰਦਾਸ” ਫਿਲਮ ਵਾਲੀ ਕਹਾਣੀ ਸੀ ਮੇਰੇ ਟੱਬਰ ਦੀ..!
ਦਿਨੇ ਰਾਤ ਬੱਸ ਇਹੋ ਰੱਟ ਲੱਗੀ ਰਹਿੰਦੀ..”ਮੁੰਡਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ”..”ਪਹਿਲੀ ਚੰਗੀ ਚੀਜ ਚਾਹੀਦੀ ਏ”..”ਸਿਆਣੇ ਦੀ ਦਵਾਈ”..”ਝਾੜ ਪੂੰਝ”..ਤੇ ਜਾਂ ਫੇਰ ਕਿਸੇ ਸਾਧ ਦੀਆਂ ਮੁਠੀਆਂ ਭਰੋ..!
ਭਾਵੇਂ ਜੋ ਮਰਜੀ ਕਰੋ ਪਰ ਬਰੂਹਾਂ ਟੱਪਣ ਵਾਲਾ ਸਿਰਫ ਕਰਮਾ ਵਾਲਾ ਹੀ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ..!
ਮੈਂ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਮਹਾਭਾਰਤ ਛਿੜ ਜਾਂਦੀ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਘਰ ਵਾਲਾ ਅਸਲੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਘੁੱਗੀ ਚੁੱਪ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ..!
ਅਖੀਰ ਓਹੀ ਗੱਲ ਹੋਈ..ਉਹ ਹੋ ਪਈ..ਨਰਸਾਂ ਜਦੋਂ ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ..ਸ਼ਾਇਦ ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ..!
ਪਰ ਪੋਤਰੇ ਦੀ ਆਸ ਲਾਈ ਕਦੇ ਦੀ ਹਸਪਤਾਲ ਬੈਠੀ ਦਾਦੀ ਤੇ ਦੁਖਾਂ ਦਾ ਪਹਾੜ ਟੁੱਟ ਪਿਆ..ਢਹਿੰਦੀ ਕਲਾ ਦੇ “ਅੱਤ” ਦੇ ਨੀਵੇਂ ਪੱਧਰ ਤੱਕ ਆਣ ਡਿੱਗੀ..ਮੂੰਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਘਰੇ ਮੁੜ ਗਈ..!
ਮੈਂ ਪਹਾੜ ਜਿੱਡੀਆਂ ਜਣੇਪਾ ਪੀੜਾਂ ਸਹਿ ਕੇ ਵੀ ਸੰਜਮ ਬਣਾਈ ਰਖਿਆ..ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ..ਨਾਲਦਾ ਆਉਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਘੁੱਟ ਦਿਲਾਸੇ ਦੇ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ..!
ਨਾਨੀ ਆਖਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ..”ਘਰਵਾਲੇ ਦਾ ਸਾਥ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਭਾਵੇਂ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਵੀ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹੋ ਜੇ..ਤੀਵੀਂ ਦੇ ਪੈਰ ਨਹੀਂ ਉਖੜਦੇ”!
ਇਸਦੀ ਆਮਦ ਤੇ ਦਾਦੀ ਨੂੰ ਅੱਤ ਤਰਸਯੋਗ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਵੇਖ ਮੇਰੇ ਨਾਲਦੇ ਨੇ ਗੁਰੂ ਘਰ ਜਾ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਹੀ “ਅੱਤਕੋਮਲ ਜੀਤ ਕੌਰ” ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ..!
ਇਸ ਨਾਮ ਦੀ ਹੱਕਦਾਰ ਵੀ ਸੀ..ਕਦੇ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
