ਉਹ ਵੇਲਾ ਯਾਦ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਖਾਸ ਮਹਿਮਾਨ ਦੇ ਆਉਣ ਤੇ ਹੀ ਘਰੇ ਮੰਜਾ ਡਾਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਤੇ ਜਵਾਈ ਭਾਈ ਦੇ ਆਉਣ ਤੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬਿਸਤਰਾ ਯ ਚਾਦਰ ਵਿਛਾਈ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਉਂਜ ਮੰਜੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਖਡ਼ੇ ਹੀ ਰੱਖੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਡਾਹੇ ਤੇ ਬਿਛਾਏ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਤੇ ਬਿਮਾਰਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਦਿਨੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੈਠਦਾ।ਲੇਟਨਾ ਤਾਂ ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਬੰਦੇ ਤੁਰਦੇ ਫਿਰਦੇ ਵਾਣ ਵੱਟਦੇ, ਰੱਸੇ ਵੱਟਦੇ ਸਣ ਕੱਢਦੇ, ਟੀਂਡੇ ਚੁਗਦੇ ਯ ਕੋਈ ਹੋਰ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਯ ਦਰੱਖਤਾਂ ਥੱਲੇ ਬੈਠਕੇ ਕੋਈ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਤੇ ਜਿਆਦਾ ਵੇਹਲੇ ਭੁੰਜੇ ਬੈਠਕੇ ਹੀ ਤਾਸ਼ ਯ ਬਾਰਾਂ ਡੀਟੀ ਖੇਡਦੇ। ਤੇ ਔਰਤਾਂ ਰੋਟੀ ਬਨਾਉਣ ਤੋਂ ਲੈਕੇ ਚਰਖਾ ਕਤਣ, ਦਰੀਆਂ ਖੇਸ ਬੁਣਨ, ਅਟੇਰਨ,ਨਾਲੇ ਪੱਖੀਆਂ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਕੰਮ ਜਮੀਨ ਤੇ ਬੈਠਕੇ ਹੀ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ। ਪਿੰਡਾਂ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਹੱਟੀਆਂ ਵਾਲੇ ਸੇਠ ਵੀ ਭੁੰਜੇ ਹੀ ਬੈਠਦੇ। ਆੜਤੀਆਂ ਦੀਆਂ ਗੱਦੀਆਂ ਵੀ ਥੱਲੇ ਜਮੀਨ ਤੇ ਹੀ ਲੱਗੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਕਪੜੇ ਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ, ਮੁਨੀਆਰੀ ਵਾਲੇ, ਸੁਨਿਆਰੇ ਸਭ ਥੱਲੇ ਜਮੀਨ ਤੇ ਬੈਠਕੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ। ਕੋਈ ਪੁਲਸ ਅਫਸਰ ਯ ਕੋਈ ਵੱਡਾ ਸਰਦਾਰ ਜਦੋ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬੈਠਦਾ ਤੇ ਬਾਕੀ ਲੋਕ ਭੁੰਜੇ ਜਮੀਨ ਤੇ ਬੈਠਦੇ। ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਜੁਆਕ ਜਮੀਨ ਤੇ ਤਪੜਾਂ ਤੇ ਬੈਠਕੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਦੇ। ਲੋਕ ਜਮੀਨ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਸਨ।
ਪਰ ਹੁਣ ਜ਼ਮਾਨਾ ਬਦਲ ਗਿਆ ਹੈ। ਲੋਕ ਜਮੀਨ ਤੋਂ ਕੁਰਸੀਆਂ ਤੇ ਆ ਗਏ ਹਨ। ਹੁਣ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ