ਕਹਿੰਦੇ ਮਹਿੰਗਾਈ ਬਹੁਤ ਵੱਧ ਗਈ।ਪਰ ਮੈਂ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮਹਿੰਗਾਈ ਨਹੀਂ ਵਧੀ ਬਲਕਿ ਸਾਡੇ ਖਰਚੇ ਬਹੁਤ ਵੱਧ ਗਏ ਹਨ। ਪਹਿਲਾ ਟੂਥ ਪੇਸਟ ਬਰੱਸ ਦਾ ਕੋਈ ਖਰਚਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ ।ਨਿੰਮ ਟਾਹਲੀ ਕਿੱਕਰ ਦੀ ਦਾਤੂਨ ਚਲਦੀ ਸੀ। ਸਬੁਣ ਸੈਂਪੂ ਕੰਡੀਸ਼ਨਰ ਹੈਡਵਾਸ਼ ਮਾਊਥਵਾਸ਼ ਹੈਂਡਵਾਸ਼ ਨਹੀ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਕੋਈ ਬਿੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦਾ। ਸਾਡੇ ਘਰੇ ਇੱਕ ਲਾਲਟੈਨ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਲੈਂਪ ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਪੜ੍ਹਨ ਵੇਲੇ ਜਗਾਉਂਦੇ ਸੀ। ਪਾਣੀ ਦਾ ਵੀ ਕੋਈ ਬਿੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦਾ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਵੀਹ ਵੀਹ ਘੜੇ ਖੁਦ ਸਿਰ ਤੇ ਚੁੱਕ ਕੇ ਡਿੱਗੀ ਤੋਂ ਲਿਆਉਂਦੀ ਸੀ। ਪਸ਼ੂਆਂ ਨੂੰ ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਛੱਪੜ ਤੇ ਲਿਜਾਂਦੇ ਸੀ। ਜਿਸ ਦਿਨ ਮਾਤਾ ਜਿਆਦਾ ਬਿਮਾਰ ਹੁੰਦੀ ਝਿਊਰ ਕੋਲੋ ਇੱਕ ਰੁਪਏ ਦੇ ਸੋਲਾਂ ਪੀਪੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਪੁਵਾ ਲੈਂਦੇ। ਗੈਸ ਸਿਲੰਡਰ ਦਾ ਕੋਈ ਖਰਚਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਘਰੇ ਬਾਲਣ ਵਾਧੂ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਲਕੜਾਂ ਛਟੀਆਂ ਗੋਹੇ ਦੀਆਂ ਪਾਥੀਆਂ। ਹਾਂ ਪਿੱਤਲ ਦਾ ਸਟੋਵ ਆਉਣ ਨਾਲ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਤੇਲ ਦੀ ਖਪਤ ਥੋੜੀ ਵੱਧ ਗਈ ਸੀ ਪਰ ਸਟੋਵ ਖਾਸ ਜਰੂਰਤ ਵੇਲੇ ਚਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਕਿਸੇ ਘਰ ਰੇਡੀਓ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਸ ਦੀ ਫੀਸ ਡਾਕਖਾਨੇ ਵਿਚ ਭਰਨੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਥੋੜੇ ਜਿਹੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਈਕਲ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਜੋ ਬਿਨਾਂ ਪੈਟਰੋਲ ਡੀਜ਼ਲ ਦੇ ਚਲਦੇ ਸਨ। ਅੱਜ ਕੱਲ ਵਾਂਗੂ ਘਰੇ ਕਾਰਾਂ ਸਕੂਟਰ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਜੋ ਅੱਜ ਕੱਲ ਹਰ ਘਰ ਵਿਚ ਦੋ ਦੋ ਤਿੰਨ ਤਿੰਨ ਹਨ। ਪੈਟਰੋਲ ਦੇ ਖਰਚੇ ਹੀ ਨਹੀ ਮਾਣ। ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਵਾਂਗੂ ਮੋਬਾਈਲ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਨਾ ਨੈੱਟ ਦੇ ਖਰਚੇ ਨਾ ਵਾਈ ਫਾਈ ਦਾ ਝੰਜਟ। ਡਿਸ਼ ਕੇਬਲ ਦੇ ਖਰਚੇ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਪਾਣੀ ਦੀ ਇੱਕ ਗੜਵੀ ਨਾਲ਼ ਰਫ਼ਾ ਹਾਜ਼ਤ ਦਾ ਕੰਮ ਨਿਪਟ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਹੁਣ ਸੋਲਾਂ ਲੀਟਰ ਪਾਣੀ ਮੂਤਰ ਵਿਸਰਜਨ ਤੇ ਹੀ ਲਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਪਹਿਲਾਂ ਜੁਆਕ ਨਾਲ਼ ਦੇ ਪਿੰਡ ਅੱਠ ਦੱਸ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਪੈਦਲ ਜਾਂਦੇ ਸਨ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
