ਪੰਜਾਬੀ ਦੀਆਂ ਯੱਭਲੀਆਂ**–ਜਸਵਿੰਦਰ ਪੰਜਾਬੀ
———————————————–
ਮੇਰੇ ਚਾਚੀ ਜੀ ਸਨ,ਸਵਿੱਤਰੀ ਦੇਵੀ । ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਮਰਗਤ ‘ਤੇ ਰੋਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦਾ । ਆਮ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਮਰਗ ਵੇਲੇ ਬੁੜ੍ਹੀਆਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਗਲ਼ ਲੱਗ ਕੇ ਰੋਣ ਦੀ ਰੀਤ ਜਿਹੀ ਹੈ । ਮੇਰੇ ਚਾਚੀ ਜੀ ਨੂੰ ਸਾਰੀਆਂ ਈ ਬੁੜ੍ਹੀਆਂ ਝਿੜ੍ਹਕਦੀਆਂ ਕਿ, ‘ਮਾੜਾ ਮੋਟਾ ਬੋਲ ਕੱਢ ਲਿਆ ਕਰ,ਭਾਵ ਵੈਣ ਪਾ ਲਿਆ ਕਰ ।‘ ਪਰ ਉਹ ਹਰ ਵਾਰ ਇਹੀ ਆਖਦੇ,”ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ,ਜੈ ਵੱਢੇ ਦਾ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਬੋਲ ਕੱਢਣਾ ਈ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ !”
ਸਾਡੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕਾਫੀ ਬਜੁਰਗ ਮਾਤਾ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ । ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਪਰਵਾਰ । ਪੁੱਤ,ਪੋਤੇ-ਪੋਤੀਆਂ,ਪੜੋਤੇ-ਪੜੋਤੀਆਂ,ਪੋਤ ਨੂੰਹਾਂ,ਦੋਹਤੇ ਦੋਹਤੀਆਂ ਵਿਆਹੀਆਂ ਵਰੀਆਂ ਤੇ ਅੱਗੋਂ ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਵਿਆਹੇ ਹੋਏ । ਮਰਨ ਵਾਲੀ ਮਾਤਾ,ਸਾਡੀ ਦਾਦੀ ਦੀ ਥਾਂ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ