ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਆਪ ਜੀ ਨੂੰ ਬੀਬਾ ਨਿਰਮਲ ਕੌਰ ਕੋਟਲਾ ਜੀ ਨਾਲ ਸਾਂਝ ਪੁਆਉਣ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਜਿਨਾ ਦਾ ਜਨਮ ਮਾਤਾ ਹਰਬੰਸ ਕੌਰ ਤੇ ਪਿਤਾ ਸ: ਦਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਰਿਟਾਇਰ ਆਰਮੀ ਅਫਸਰ ਦੇ ਘਰ 4/5/1969 ਨੂੰ ਪਿੰਡ: ਪੰਡੋਰੀ ਮਹਿੰਮਾ (ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ) ਵਿੱਖੇ ਹੋਇਆ ਤੇ ਸ: ਜਗਤਾਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨਾਲ ਪਿੰਡ: ਕੋਟਲਾ ਮੱਝੇਵਾਲ ਮਜੀਠਾ(ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ) ਵਿਖੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਸਾਥ ਬਣਿਆ ! ਬੀਬਾ ਜੀ ਦਾ ਬਚਪਨ ਬੜੇ ਲਾਡਾਂ ਚਾਵਾਂ ਨਾਲ ਬੀਤਿਆ। ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਿੱਖਿਆ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਕੂਲ ਚੋਂ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਮੈਟ੍ਰਿਕ ਸਰਕਾਰੀ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਵਰਪਾਲ ਤੋਂ।
ਨਿਰਮਲ ਕੌਰ ਜੀ ਲਿਖਦੇ ਹਨ ਕਿ ਮੇਰੇ ਮਨ ਚ ਬੜੇ ਅਰਮਾਨ ਸਨ ਜਿੰਦਗੀ ਚ ਕੁਝ ਕਰ ਜਾਣ ਦੇ ਪਰ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਦਹਿਲੀਜ ਤੇ ਸੁਪਨੇ ਟੁੱਟੇ।ਸਭ ਖੇਰੂੰ ਖੇਰੂੰ ਹੋ ਗਿਆ।ਅਸੀਂ ਤਿੰਨ ਭੈਣਾਂ ਇੱਕ ਵੀਰ ਤੇ ਮਾਂ ਇਸ ਭਰੇ ਸੰਸਾਰ ‘ਚ ਇਕੱਲੇ ਰਹਿ ਗਏ।ਮੈਂ ਵੱਡੀ ਸੀ ਬਾਕੀ ਤਿੰਨੋਂ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਛੋਟੇ ਸਨ।ਪਿੰਡ ਦੀ ਗੰਦੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਨੇ ਸਾਡੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਖੋਹ ਲਿਆ।ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਸੰਤ ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਭਿੰਡਰਾਂਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਕਰਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ।ਪਿੰਡ ਦੇ ਉਸਾਰੂ ਕੰਮਾਂ ਚ ਵੱਧ ਚੜ੍ਹਕੇ ਭਾਗ ਲੈਂਦੇ ਸਨ।ਖਾੜਕੂਵਾਦ ਲਹਿਰ ਦੀ ਆੜ ਹੇਠ ਪਿੰਡ ਦੇ ਹੀ ਲੁਟੇਰੇ ਨੇ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ 2 ਨਵੰਬਰ 1986 ਪਿੰਡ ਪੰਡੋਰੀ ਵਿਖੇ ਕਤਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਸਮਾਜ ਸੇਵੀ ਸਨ।ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੇਰੀ ਉਮਰ 16 ਸਾਲ ਸੀ। ਪਿਤਾ ਜੀ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲ ਦੇ ਆਧਾਰ ਤੇ 1988 ‘ਚ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਬਤੌਰ ਐਸ ਐਲ ਏ ਸਰਕਾਰੀ ਸੈਕੰਡਰੀ ਸਕੂਲ ਅਟਾਰੀ ਵਿਖੇ ਮਿਲ ਗਈ।ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਵੱਡੀ ਸੀ ਤੇ ਭਰਾ ਉਦੋਂ ਸਿਰਫ 9 ਸਾਲ ਦਾ ਸੀ।18 ਸਾਲ ਦੀ ਛੋਟੀ ਉਮਰੇ ਹੀ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ।,ਦੋ ਧੀਆਂ ਇੱਕ ਪੁਤਰ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ।ਜਵਾਨੀ ਉਮਰ ‘ਚ ਹੀ ਪਤੀ ਨਸ਼ਿਆਂ ਚ ਪੈ ਗਿਆ। ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸੰਘਰਸ਼ਮਈ ਦੌਰ ਸੀ।ਬਹੁਤਿਆ ਨੇ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਤੂੰ ਇਹਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲੀ ਜਾਹ! ਤੂੰ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦੀ ਕਿਤੇ ਵੀ ਵਧੀਆ ਜਿੰਦਗੀ ਗੁਜਾਰ ਲਵੇਗੀ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਮੇਰੇ ਬਾਬਲ ਦੀ ਪੱਗ ਤੇ ਮਾਂ ਵੱਲੋ ਦਿੱਤੇ ਸੰਸਕਾਰ ਸਨ ਕਿ ਧੀਏ ਸਬਰ ਸਿੱਦਕ ਦੇ ਬੇੜੇ ਸਦਾ ਹੀ ਪਾਰ ਲੱਗਦੇ ਨੇ।ਕੁੱਝ ਨੌਕਰੀ ਦੌਰਾਨ ਚੰਗੇ ਸਹਿਕਰਮੀ ਮਿਲੇ ,ਜਿੰਨਾ ਮੇਰਾ ਹੌਸਲਾ ਕਦੇ ਨਹੀ ਟੁੱਟਣ ਦਿੱਤਾ।ਕਈ ਵਾਰ ਹਾਲਾਤ ਏਨੇ ਮਾੜੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਕਿ ਛੇ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਫੀਸ ਵੀ ਨਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਣੀ।ਘਰੇ ਖਾਣ ਨੂੰ ਆਟਾ ਵੀ ਨਹੀ ਸੀ ਹੁੰਦਾ।ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਰਾਸ਼ਨ ਦੇਕੇ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।ਕੁਝ ਪੈਸਾ ਨਸ਼ੇ ਚ ਬਰਬਾਦ ਹੋਇਆ ਤੇ ਕੁੱਝ ਨਸ਼ਾ ਛਡਾਊ ਸੈਂਟਰਾਂ ‘ਚ। ਰਹਿੰਦਾ ਖੁਹੰਦਾ ਮਾੜੀ ਬਿਮਾਰੀ ਕਾਲਾ ਪੀਲੀਆ ਨੇ ਝੰਭ ਸੁੱਟਿਆ ।ਹਫਤੇ ਬਾਅਦ 10,000 ਹਜਾਰ ਦਾ ਟੀਕਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਾਲੇ ਪੀਲੀਏ ਦਾ।24 ਟੀਕੇ ਲੱਗੇ।ਤੇ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਨੂੰ ਮੌਤ ਮੂੰਹੋ ਮੋੜ ਲਿਆਂਦਾ ਮੇਰੇ ਸਬਰ ਅਤੇ ਸਿੱਦਕ ਨੇ। ਮਾੜੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਚ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੜਾਇਆ ਲਿਖਾਇਆ।ਇਕ ਧੀ ਮੇਰੀ ਡਾਇਟੀਸ਼ਨ ਡਾ:ਹੈ।ਦੂਜੀ ਧੀ ਟੀਚਰ ਹੈ।ਬੇਟਾ ਨੇ 2 ਸਾਲ ਦਾ ਡਿਪਲੋਮਾ ਕੀਤਾ ਹੈ।ਤੇ ਅੱਜਕਲ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਵੀ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋ ਕੁਝ ਬਿਹਤਰ ਹਨ।ਸਭ ਠੀਕ ਠਾਕ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਰੱਬ ਨੇ ਫਿਰ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਸਦਮਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਕੱਲਾ ਕੱਲਾ ਭਰਾ ਆਤਮ ਦੇਵ ਸਿੰਘ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਖੋਹ ਲਿਆ।ਜੋ ਕਦੇ ਨਾ ਭਰਨ ਵਾਲਾ ਜ਼ਖਮ ਹੈ।
ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਰੁੱਝੇ ਰੱਖਣ ਲਈ ਕਲਮ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲੈਂਦੀ ਹਾਂ। ਜੇ ਮੈਂ ਸਹਿਤ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਾਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਪੜਨ ਲਿਖਣ ਦੀ ਚੇਟਕ ਸੀ।ਉਸਦਾ ਕਾਰਣ ਇਹ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਕਿਤਾਬਾਂ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਸੀ।ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮੈਗਜੀਨ ਜਿਵੇਂ ਕੌਮੀ ਸਚਿੱਤਰ,ਇੰਡੀਅਨ ਟਾਈਮਜ,ਅਖਬਾਰ ਅੰਗਰੇਜੀ ਟ੍ਰਿਬਿਊਨ, ਤੇ ਇੰਡੀਅਨ ਐਕਸਪ੍ਰੈਸ ਆਉਂਦੀ ਸੀ।ਗੁਰਮਤਿ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਤਾਂ ਲਾਈਫ ਟਾਈਮ ਹੀ ਲੱਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਅਤੇ ਭਗਤ ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਜੀ ਕਿਤਾਬਚੇ ਵੀ ਅਕਸਰ ਮੈ ਪੜਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ।ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ ਮੈ ਨੌਵੀ ਜਮਾਤ ਚ ਪੜਦਿਆ ਕੁੱਝ ਲਿਖਿਆ ਸੀ।ਪਰ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਪੜ ਕੇ ਉਹ ਕਾਪੀ ਦਾ ਪੇਜ ਪਾੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।ਫਿਰ ਦੁਬਾਰਾ ਕਲਮ ਚੁੱਕਣ ਲਈ ਮੈਨੂੰ 25 ਸਾਲ ਦਾ ਸਮਾਂ ਲੱਗਿਆ।45 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਚ ਲਿਖਣਾ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ