ਜਾਦੂ ਨੂੰ ਚਪੇੜ
ਸਥਾਨ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਇੱਕ ਸਰਕਾਰੀ ਸਿਵਲ ਹਸਪਤਾਲ ਦਾ। ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ ਰਾਤ ਦੇ ਸਵਾ ਕੂ ਦਸ ਵਜੇ ਹੋਣਗੇ।ਵਾਤਾਵਰਨ ਇਕ ਦਮ ਸ਼ਾਂਤ ਬੱਸ ਕਦੇ ਕੋਈ ਪ੍ਤਾ ਦਰਖ਼ਤ ਤੋ ਡਿੱਗਦਾ ਜਾਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਕੋਚਰੀ ਆਪਣੀ ਚਿਲਕਵੀ ਤਿੱਖੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਬੋਲਦੀ ਤਾਂ ਮਾਹੌਲ ਹੋਰ ਡਰਾਉਣਾ ਬਣਾ ਦਿੰਦੀ। ਬਿੰਡਿਆਂ ਦੀ ਲਗਾਤਾਰ ਟਰੀਂ ਟਰੀ ਅਤੇ ਜੰਗਲੀ ਕਾਨਿਆ ਦੇ ਕਦੀ ਕਦੀ ਹਿਲਦੇ ਪੌਦੇ ਸਰਸਰਾਹਟ ਨਾਲ ਆਲਾ ਦੁਆਲਾ ਹੋਰ ਭਿਆਨਕ ਅਤੇ ਭੇਦ ਭਰਿਆ ਬਣਾ ਰਹੇ ਸਨ।ਅਜਿਹੇ ਸਮੇਂ ਸੜਕਾਂ ਕੰਢੇ ਗਡੀਆ ਬੁਰਜੀਆਂ ਵੀ ਕਿਸੇ ਚੋਰ ਉਚੱਕੇ ਦੇ ਬੈਠੇ ਹੋਣ ਦਾ ਭਰਮ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ।ਹੁੰਮਸ ਅਤੇ ਗਰਮੀ ਦੀ ਸ਼ਾਹ ਕਾਲੀ ਰਾਤ ਵਿਚ ਦੂਰ ਅਸਮਾਨੀ ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਪੇਤਲੀ ਸਪ੍ ਵਰਗੀ ਤਾਰ ਜਿਹੀ ਚਮਕਦੀ ਜੌ ਸਭ ਕੁੱਝ ਪਲ਼ ਭਰ ਲਈ ਰੁਸ਼ਨਾ ਜਾਂਦੀ।ਰਾਤ ਚਾਣਚੱਕ ਚੀਂਅਅ ਖਟਾਕ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਆਈ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਚੰਗਿਆੜ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤੀ। ਭਰੜਾਈ ਕੰਬਦੀ ਪਾਟੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਭਅ ਭੂਤਅ ਭੂਤਤ ਚੀਕਦਾ ਲੋਈ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਸਾਇਆ ਗੋਲੀ ਦੀ ਸਪੀਡ ਨਾਲ਼ ਮੁਰਦਾ ਘਰ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਚੋਂ ਨਿਕਲ਼ ਦਰਜਾ ਚਾਰ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਦੇ ਕੁਆਟਰਾਂ ਵੱਲ ਬਦ ਹਵਾਸ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਭਜਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਕੁੱਝ ਰਾਤ ਵਾਲੇ ਕਰਮਚਾਰੀ ਜੌ ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹੇ ਸਨ ਉਹਦੇ ਪਿੱਛੇ ਦੌੜੇ ਤਾਂ ਉਹ ਜਾਦੂ ਨਿੱਕਲਿਆ।ਜਾਦੂ ਦਰਅਸਲ ਇਕ ਦਰਜਾ ਚਾਰ ਕਰਮਚਾਰੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਮੌਤ ਬਾਅਦ ਤਾਜ਼ੀ ਤਾਜ਼ੀ ਤਰਸ ਅਧਾਰਤ ਸਰਵਿਸ ਮਿਲੀ ਸੀ।ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਕੁਝ ਵੀ ਦਸਣ ਨੂੰ ਰਾਜ਼ੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਅਤਿਅੰਤ ਡਰਿਆ ਹੋਇਆ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਆਖਰ ਗਲ਼ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਤੇ ਪੈ ਗਈ ਅਤੇ ਜਾਦੂ ਨੂੰ ਬੁਖਾਰ ਵੀ ਚੜ ਗਿਆ।ਜਾਦੂ ਦਾ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ