ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਜੀ ਦੀ ਵਰਸੋਈ ਧਰਤੀ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਰੱਜੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਚੇਤੇ ਆ ਗਈਆਂ..!
ਗ੍ਰੀਨ ਐਵੀਨਿਊ ਵਾਲੇ ਬਾਬਾ ਜੀ..ਅਕਸਰ ਸਵੀਮਿੰਗ ਕਰਨ ਹੋਟਲ ਆ ਜਾਇਆ ਕਰਦੇ..ਫੇਰ ਕਿੰਨੇ ਦੇਰ ਗੱਲੀ ਲੱਗੇ ਰਹਿੰਦੇ..ਦੱਸਦੇ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਤਰੱਕੀ ਦੇ ਬਹੁਤ ਮੌਕੇ ਮਿਲੇ ਪਰ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਭੋਂਇੰ ਛੱਡਣ ਦਾ ਹੀਆ ਨਾ ਪਿਆ..!
ਸੰਤਾਲੀ ਵੇਲੇ ਸਿਆਲਕੋਟ ਕੋਲ ਪਸਰੂਰ ਤੋਂ ਇਥੇ ਆ ਵੱਸੇ..ਪਿਛਲੇ ਪੰਜਾਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਨਾਗਾ ਰੋਜ ਤੜਕੇ ਦਰਬਾਰ ਸਾਬ ਆਉਂਦੇ..ਭਾਵੇਂ ਜਿੰਨੀ ਮਰਜੀ ਗੂੜੀ ਨੀਂਦਰ ਪਈ ਹੋਵੇ..ਗੁਰੂ ਮਹਾਰਾਜ ਆਪ ਪੂਰੇ ਢਾਈ ਵਜੇ ਆ ਹਲੂਣਾ ਦੇ ਕੇ ਜਗਾ ਦਿੰਦੇ..ਫੇਰ ਹਰ ਸੁਵੇਰ ਤੜਕੇ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਤਖ਼ਤ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਪਾਲਕੀ ਸਾਬ ਨੂੰ ਮੋਢਾ..!
ਪੰਜ ਜੂਨ ਚੁਰਾਸੀ ਨੂੰ ਭੰਡਾਰੀ ਪੁਲ ਤੇ ਹੀ ਮੱਥਾ ਟੇਕ ਲਿਆ..ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਇਸੇ ਥਾਂ ਇੱਕ ਗਲੀ ਵਿਚ ਫੌਜ ਦੀਆਂ ਗਾਹਲਾਂ ਵੀ ਖਾਦੀਆਂ ਤੇ ਕੁੱਟ ਵੀ..ਇੱਕ ਆਖਣ ਲੱਗਾ..ਭਿੰਡਰਾਂਵਾਲੇ ਦਾ ਚੇਲਾ..ਸਾਡਾ ਕਿੰਨਾ ਨੁਕਸਾਨ ਕੀਤਾ..ਡਿੱਗੇ ਤੇ ਖੋਤੀ ਤੋਂ ਸਨ ਪਰ ਗੁੱਸਾ ਘੁਮਿਆਰ ਤੇ..ਹੁਣ ਵੀ ਰੋਜ ਏਹੀ ਅਰਦਾਸ..ਜੇ ਕਦੀ ਫੇਰ ਮਨੁੱਖੀ ਜਾਮਾ ਨਸੀਬ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਇਸੇ ਧਰਤੀ ਤੇ ਹੀ ਅੱਖੀਆਂ ਖੋਹਲਾਂ..ਕਰਾਮਾਤੀ ਧਰਤੀ..ਵਿਸਮਾਦੀ ਲੈਅ..ਹੁਣ ਤੇ ਆਲਾ ਦਵਾਲਾ ਬਦਲ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਵਰਨਾ..ਕੋਤਵਾਲੀ ਟੱਪਦਿਆਂ ਹੀ ਅੱਗਿਓਂ ਕੰਨੀ ਪੈਂਦੇ ਰਸਭਿੰਨੇ ਕੀਰਤਨ ਦੀਆਂ ਧੁੰਨਾ ਨਾਲ ਲੂ ਕੰਢੇ ਖੜੇ ਹੋ ਜਾਂਦੈ..ਭਰ ਸਿਆਲ ਵੀ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਨਿੱਘ ਅਤੇ ਜੂਨ ਮਹੀਨੇ ਵੀ ਕਾਲਜਾ ਠਾਰਦੀ ਠੰਡਕ..ਰੂਹ ਤੇ ਇੱਕ ਮਦਹੋਸ਼ੀ ਛਾਈ ਰਹਿੰਦੀ..ਕਦੇ ਸਾਕ ਬਰਾਦਰੀ ਜਾਣਾ ਪੈ ਵੀ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਤਾਂਘ ਰਹਿੰਦੀ ਛੇਤੀ ਅਮ੍ਰਿਤਸਰ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
