ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ ਵਾਲੀ ਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ ਕੇ ਇੱਕ ਪਹਾੜੀ ਤੇ ਘੁੰਮਣ ਜਾਣਾ ਤੂੰ ਵੀ ਆਪਣੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਸਕੂਲੋਂ ਛੁੱਟੀ ਕਰਵਾ ਕੇ ਨਾਲ ਚੱਲ।
ਮੇਰੀ ਤੰਦਰੁਸ਼ਤ ਕੁੜੀ ਤੇ ਉਸਦੀ ਕੁੜੀ ਇੱਕ ਸਕੂਲ ਚ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਆਪਸ ਚ ਵਾਹਵਾ ਲਗਾਵ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਜਵਾਕੜੀ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਪਾਉਣ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਜਾਣ ਦਾ ਸੱਦਾ ਆਇਆ ਸੀ।ਉਂਝ ਉਸ ਗਰੁੱਪ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਕੋਈ ਸਮਝ,ਤਕੀਆ ਕਲਾਮ ਹੈ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਮੈਂ ਜਾਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸਾਂ ਪਰ ਮੇਰੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਉਤਸੁਕਤਾ ਦੇਖ ਕੇ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦੇ ਸਕੀ।
ਜਵਾਕੜੀਆਂ ਦਾ ਖਾਣਾ ਤੇ ਹੋਰ ਜ਼ਰੂਰਤ ਦਾ ਸਮਾਨ ਲੈ ਕੇ ਮਿੱਥੇ ਸਮੇਂ ਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਅੱਪੜ ਗਈ ਤੇ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਈ ਤਿਆਰ ਸਨ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਗੱਡੀ ਤੋਰ ਲਈ ਤੇ ਮੈਂ ਮਗਰ ਲਗਾ ਲਈ।
ਉਹ ਤਿੰਨ ਜ਼ਨਾਨੀਆਂ ਤੇ ਚਾਰ ਜਵਾਕੜੀਆਂ ਇੱਕ ਗੱਡੀ ਚ ਸਨ ਮੈਂ ਮੇਰੀਆਂ ਦੋ ਧੀਆਂ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਗੱਡੀ ਚ ਸਾਂ।
ਉਹ ਗੱਡੀ ਦੀ ਸਨਰੂਫ਼ ਖੋਲ ਕਦੇ ਕੋਈ ਵੀਡੀਉ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ,
ਕਦੇ ਸਰੋਂ ਦੇ ਖੇਤਾਂ ਕੋਲ ਖਲੋ ਤਸਵੀਰਾਂ ਖਿੱਚਦੀਆਂ,
ਕਦੇ ਕੰਗਾਰੂਆਂ ਨਾਲ ਤਸਵੀਰਾਂ ਕਰਾਉਂਦੀਆਂ।
ਜਾਂਦੇ-ਜਾਂਦੇ ਰਾਹ ਚ ਗੱਡੀ ਕਈ ਵਾਰ ਰੁਕੀ ਗੱਡੀ। ਮੈਂ ਮੇਰੀ ਗੱਡੀ ਵੀ ਰੋਕੀ ਪਰ ਮੈਂ ਗੱਡੀਉਂ ਬਾਹਰ ਨਾਂ ਨਿਕਲੀ।
ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਗੱਡੀ ਚ ਗਾਣੇ ਵੱਜ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਉਹ ਸਭ ਖੁਸ਼ ਸਨ ਪਰ ਇੱਧਰ ਮੇਰੀ ਗੱਡੀ ਚ ਜਵਾਕੜੀਆਂ ਦਾ ਚੀਕ-ਚਿਹਾੜਾ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਅਸੀਂ ਦੋ ਕੁ ਘੰਟੇ ਗੱਡੀ ਚਲਾ ਪਹਾੜੀ ਤੇ ਅੱਪੜ ਗਏ।ਪਹਾੜੀ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਬੈਠਣ ਵਾਲੀ ਜਗ੍ਹਾ ਕੋਲ ਗੱਡੀਆਂ ਲਗਾਈਆਂ ਤੇ ਲੰਚ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ।
ਉਹ ਸਾਰੀਆਂ ਸੋਹਣੇ ਕੱਪੜਿਆਂ,
ਮਹਿੰਗੇ ਗਹਿਣਿਆਂ ਨਾਲ ਢਕੀਆਂ ਪਈਆਂ ਸਨ।
ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਖੁੱਲੇ ਵਾਲ ਉੱਡਦੇ ਹਵਾ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜਵਾਕ ਆਪਸ ਚ ਘੁਲੇ ਪਏ ਸਨ ਤੇ ਉਹ ਆਪਸ ਚ।ਲੱਕ ਲਟਕਾ,ਖੜ੍ਹ ਬੈਠ ਉਹ ਤਸਵੀਰਾਂ ਖਿੱਚੀ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।
ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਮੈਂ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਆਮ ਜਿਹਾ ਪਜਾਮਾ ਤੇ ਪੱਫ ਜੈਕਟ ਪਹਿਨ ਰੱਖੀ ਸੀ।ਮੂੰਹ ਤੇ ਕੋਈ ਮੇਕਅੱਪ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਵਾਲ ਬੰਨ ਰੱਖੇ ਸਨ।ਪੂਰੇ ਟਰਿੱਪ ਚ ਇੱਕ ਵੀ ਤਸਵੀਰ ਨਹੀਂ ਲਈ ਸੀ।ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਖੜੀ ਮੇਰੇ ਵਾਲ ਪੁੱਟ ਰਹੀ ਸੀ ਥੱਲੇ ਲਿਟ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਦੂਸਰੀ ਦੂਰ-ਦੂਰ ਨੱਠ ਰਹੀ ਸੀ।ਮੈਂ ਪਹਾੜੀ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਨਣ ਦੀ ਵਜਾਏ ਜਵਾਕੜੀਆਂ ਚ ਵਿਅਸਤ ਸਾਂ ਜਦੋਂ ਦੋਨੋ ਜਵਾਕੜੀਆਂ ਥੋੜਾ ਟਿਕੀਆਂ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਬੀਬੀਆਂ ਕੋਲ ਹੋ ਕੇ ਖਲੋ ਗਈ।ਉਹ ਤਿੰਨੋ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਹਾਸੇ ਮਜਾਕ ਚ ਇੰਨਾ ਵਿਅਸਤ ਸਨ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਉਹਨਾ ਨੂੰ ਹੱਸਦੀਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਮੇਰੇ ਤੇ ਰੋਣਾ ਆ ਗਿਆ ਮੈਂ ਤਾਂ ਹੱਸਣਾ ਈ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸਾਂ।
ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਚ ਉਹਨਾਂ ਚ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਹਾਸੇ ਚ ਬੋਲੀ “ਬਾਹਰ ਘੁੰਮਣ ਆਈਆਂ ਤਾਂ ਸੱਜ ਧੱਜ ਲਿਆ ਕਰੋ! ਉਹੀ ਭੈੜੇ ਜਿਹੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਆ ਜਾਂਦੀਆਂ ਉ “!
ਉਹਨਾਂ ਚ ਭੈੜੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਵਾਲੀ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਮੈਂ ਹੀ ਸੀ।ਗੱਲ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਕਹੀ ਗਈ ਸੀ ਕੇ ਭੋਰਾ ਸੱਜ ਧੱਜ ਕੇ ਆ ਜਾਂਦੀ।ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਖੜੀ ਭੋਰਾ ਨਹੀਂ ਜਚ ਰਹੀ ਤੂੰ …ਮੈਂ ਕੁਝ ਵੀ ਕਹਿਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਈ ਤੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਚਾਹ ਪਿਲਾਉਣ ਲੱਗ ਪਈ।
ਇੰਨੇ ਚ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਦੇ ਡ੍ਰੇਸ ਤੇ ਡਰਿੰਕ ਡੁੱਲ ਗਈ ਤੇ ਉਸਨੇ ਤੁਰੰਤ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲਣ ਦਾ ਰੌਲਾ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਜਾਂਦੀ-ਜਾਂਦੀ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ “ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਸਫ਼ਾਈ ਪਸੰਦ ਆਂ ਮੈਂ ਨੀ ਮੇਰੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੇ ਇੱਕ ਵੀ ਦਾਗ ਜ਼ਰ ਸਕਦੀ”। …
ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਮੇਰੇ ਕੰਨੀ ਕੀ ਪਈ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਭੂਤਕਾਲ ਚ ਲੈ ਗਈ।
ਮੈਂ ਇੰਨੀ ਪਤਲੀ ਸਾਂ ਕੇ ਲੋਕ ਮਜ਼ਾਕ ਚ ਕਹਿੰਦੇ ਵਰੋਲੇ ਨਾਲ ਉੱਡ ਨਾ ਜਾਈਂ।
ਕੋਈ ਟਟੀਰੀ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਵਾਲੀ ਵੀ ਕਹਿ ਦਿੰਦਾ।
ਮੈਂ ਹਰ ਦੋ ਹਫ਼ਤੇ ਸਲੂਨ ਜਾਣਾ ਹੀ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ।
ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਵੈਕਸ ਕਰਵਾ ਕੇ ਰੱਖਦੀ ਤੇ ਜੇ ਕਿਤੇ ਇੱਕ ਵੀ ਵਾਲ ਉੱਗ ਆਉਂਦਾ ਤੁਰੰਤ ਸਲੂਨ ਪੁੱਜ ਜਾਂਦੀ।
ਮੇਰੇ ਵਾਲ ਕੁਦਰਤੀਂ ਸਿਲਕੀ ਸਨ ਤੇ ਨਹੁੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਜਾਏ ਹੁੰਦੇ।ਜੋ ਕੱਪੜਾ ਇੱਕ ਵਾਰ ਪਾ ਲੈਂਦੀ ਉਹ ਅਗਲੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਚ ਰਿਪੀਟ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਸਾਂ।ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਵੱਡੇ ਗਰੁੱਪ ਨਾਲ ਉੱਠਣੀ-ਬੈਠਣੀ ਸੀ ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਪੂਰੇ ਆਨੰਦ ਭਰਪੂਰ ਸੀ।
ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਰੋਲਰਕਾਸਟ ਉਲਟਾ ਚਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਜਦੋਂ ਮੈਂ “ਮਾਂ” ਬਣੀ।ਪਹਿਲੇ ਬੱਚੇ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਪੋਸਟ ਡਿਲੀਵਰੀ ਡਿਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਹਾਲੇ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕੇ ਫਿਰ ਬੱਚਾ ਠਹਿਰ ਗਿਆ।ਇਹ ਬੱਚਾ ਅੱਗੋਂ ਔਟਿਜ਼ਮ ਸਪੈਕਟ੍ਰਮ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਨਿਕਲਿਆ ਜੋ ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ।ਜੋ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੇਰੇ ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹੈ।
ਮੈਂ ਖਿਲਾ ਦੇਵਾਂ ਖਾ ਲਵੇਗਾ ਨਹੀਂ ਭੁੱਖਾ ਰਹੇਗਾ।
ਮੈਂ ਨਿਕਾਸ ਸਾਫ਼ ਕਰ ਦੇਵਾਂ ਠੀਕ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ