ਉਧਾਰ ਲਈਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ
ਨੌਕਰੀ ਦੇ ਸਿਲਸਿਲੇ ਚ ਮੇਰਾ ਤਬਾਦਲਾ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਕਾਫੀ ਦੂਰ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਰੋਜ਼ ਦੇ ਆਉਣ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਸਫਰ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਕੇ ਮੈਂ ਉੱਥੇ ਹੀ ਰਹਿਣ ਦਾ ਮਨ ਬਣਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਹਿਰ ਵੀ ਬੱਸ ਨਾਂ ਦਾ ਹੀ ਸੀ ਉਂਝ ਇੱਕ ਕਸਬਾ ਸੀ। ਕੋਈ ਵਿਰਲੀ ਹੀ ਬੱਸ ਸੜਕ ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਆਉਦੀ ਸੀ। ਹਾਜ਼ਰੀ ਤੋਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਜਾ ਕੇ ਦਫਤਰ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਇੱਕ ਕਮਰਾ ਵੀ ਲੱਭ ਗਿਆ ਅਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਆਪਣੀ ਰਫਤਾਰ ਫੜਣ ਲੱਗ ਪਈ।
ਦਫਤਰ ਤੋਂ ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਤੱਕ ਦਾ ਪੈਦਲ ਰਸਤਾ ਹੀ ਸੀ। ਜਿਸ ਗਲੀ ਦਾ ਅਖੀਰ ਤੇ ਮੇਰਾ ਕਮਰਾ ਸੀ, ਉਸ ਗਲੀ ਦੇ ਨੁੱਕਰ ਤੇ ਹੀ ਇੱਕ ਪੁਰਾਣਾ ਜਿਹਾ ਘਰ ਸੀ। ਆਖਰੀ ਸਾਹ ਗਿਣ ਰਹੀ ਡਿਊਢੀ ਤੇ ਕੁਝ ਕੁ ਫਰਲਾਗਾਂ ਦਾ ਵਿਹੜਾ, ਵਿਹੜੇ ਦੇ ਅਖੀਰ ਤੇ ਕਮਰਾ, ਉਸ ਦੇ ਅੱਗੇ ਬਰਾਂਡਾ ਛੱਤਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਅਕਸਰ ਹੀ ਮੈਂ ਘਰ ਦੀ ਡਿਊਢੀ ਵਿੱਚ ਮਸ਼ੀਨ ਰੱਖ ਕੇ ਬੈਠੀ ਬਜ਼ੁਰਗ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ। ਕੁਝ ਪਿੰਡੋ ਦੂਰ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਮੈਨੂੰ ਮਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਵੀ ਆਉਦੀ ਤਾਂ ਕਈ ਵਾਰੀ ਮੈਂ ਲੰਘਦਾ ਹੋਇਆ ਹੀ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਬੁਲਾ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਮਾਤਾ ਵੀ ਮੇਰਾ ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁੱਛ ਲੈਂਦੀ। ਭਾਂਵੇ ਅਸੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਨਹੀ ਸੀ ਜਾਣਦੇ ਪਰ ਇੱਕ ਨਿੱਕੀ ਜਹੀ ਸਾਂਝ ਬਣ ਗਈ ਸੀ।
ਸਮਾਂ ਆਪਣੀ ਚਾਲੇ ਚੱਲਦਾ ਰਿਹਾ। ਕਈ ਵਾਰ ਡਿਊਢੀ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਬੂਹੇ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਜਾਣ ਲਈ ਰੱਖੀ ਬਾਰੀ ਖੁੱਲੀ ਹੁੰਦੀ। ਮੈਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਵੀ ਹੁੰਦੀ
ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮਾਤਾ ਜੀ ਇਕੱਲੇ ਹੀ ਕਿਉ ਬੈਠੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ? ਇੰਨਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਕੌਣ ਹੈ ? ਕਈ ਸਵਾਲ ਮਨ ਵਿੱਚ ਆਉਦੇ ਪਰ ਕਮਰੇ ਤੱਕ ਜਾਂਦਿਆ, ਦਫਤਰੀ ਕੰਮ ਕਾਜ਼ ਦੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਉਲਝ ਕੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਭੁੱਲ ਜਾਦਾਂ।
ਇੱਕ ਵਾਰ ਦਫਤਰ ਚੋਂ ਅੱਧੇ ਦਿਨ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਖਾਣਾ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਖਾ ਲਵਾਂਗਾ। ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਸੱਜ਼ਰੇ ਲੱਗੇ ਕਰਫਿਊ ਵਾਂਗ ਗਲੀਆਂ ਸੁੰਨੀਆਂ ਸਨ। ਰੋਜ਼ ਦੀ ਤਰਾਂ ਧਿਆਨ ਮਾਤਾ ਜੀ ਦੇ ਘਰ ਨੂੰ ਗਿਆ ਤਾਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹ ਡਿਊਢੀ ਚ ਬੈਠੀ ਮਸ਼ੀਨ ਤੇ ਸੂਟ ਸਿਲਾਈ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਮਸ਼ੀਨ ਦਾ ਹੈਂਡਲ ਇੱਕਦਮ ਰੁੱਕਿਆ। ਮੈਂ ਵੀ ਕਾਹਲੇ ਪਏ ਕਦਮਾਂ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਰੋਕ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ “ਕੀ ਹਾਲ ਐ ਮਾਤਾ ਜੀ, ਠੀਕ ਹੋ?” ਮਾਤਾ ਨੇ ਮੋਟੇ ਸ਼ੀਸੇ ਵਾਲੀ, ਧੁੰਦਲੀ ਜਹੀ ਐੱਨਕ ਸਾਫ ਕਰਦੇ ਕਿਹਾ “ਬੱਸ ਠੀਕ ਐ ਪੁੱਤਰਾ, ਆ ਜਾ ਪੁੱਤ ਲੰਘ ਆ, ਰੋਜ਼ ਹੀ ਕਾਹਲੀ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਐ”। “ਬੱਸ ਬੇਬੇ ਜੀ, ਕੰਮਕਾਰ ਹੀ ਬਹੁਤ ਨੇ” ਮੈ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਮੰਜੇ ਦੀ ਪੁਆਂਦ ਤੇ ਬੈੱਠ ਗਿਆ। ਕੋਲ ਪਏ ਘੜੇ ਚੋਂ ਮਾਤਾ ਨੇ ਪਾਣੀ ਦਾ ਗਿਲਾਸ ਭਰਿਆ ਤੇ ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਫੜਾ ਦਿੱਤਾ। ਸਰਸਰੀ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਜੋ ਸਵਾਲ ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਉਹ ਮੈਂ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਕੀਤਾ “ਬੇਬੇ ਤੁਸੀ ਇਕੱਲੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋ ? ਤੁਹਾਡੇ ਬੱਚੇ ਜਾਂ ਬਾਕੀ ਪਰਿਵਾਰ ਕਿੱਥੇ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ?” ਏਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਸ਼ਾਇਦ ਮੈ ਬੁੱਢੀ ਮਾਤਾ ਦੀ ਕਿਸੇ ਦੁੱਖਦੀ ਰੱਗ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਬੈਠਾ। “ਹਾਂ ਪੁੱਤ, ਮੈਂ ਅਭਾਗਣ ਕੱਲੀ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ” ਮਾਤਾ ਦੇ ਮੂੰਹ ਚੋ ਨਿਕਲੇ ‘ਅਭਾਗਣ’ ਸ਼ਬਦ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬੇਚੈੱਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਮਸ਼ੀਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਰੱਖ ਕੇ ਮਾਤਾ ਨੇ ਗੱਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ “ਪੁੱਤ, ਕਦੇ ਇਸ ਘਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਖੂਬ ਰੌਣਕਾਂ ਸਨ, ਮੇਰੇ ਬਾਪ ਨੇ ਚੰਗਾ ਘਰ ਵੇਖ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਵਿਆਹਿਆ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਦਾ ਸਾਂਈ ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਰੱਬੀ ਰੂਹ ਸੀ, ਨਾਂ ਕਦੇ ਉੱਚਾ ਬੋਲਦਾ, ਆਪ ਔਖਾ ਸੌਖਾ ਰਹਿ ਕੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਰੱਖਦਾ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲੀ ਮੰਨਦੀ ਸਾਂ, ਰੱਬ ਨੇ ਸੋਹਣਾ ਪਰਿਵਾਰ ਦਿੱਤਾ, ਤੇ ਸੁੱਖ ਨਾਲ ਤਿੰਨ ਪੁੱਤਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਬਣ ਗਈ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਇੱਜ਼ਤ ਹੋਰ ਵੀ ਵੱਧ ਗਈ, ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਸੁੱਖ ਦੁੱਖ ਦੋਵੇਂ ਐਸੇ ਜਨਮ ਚ ਹੀ ਦੇਖਣੇ ਪੈਦੇਂ ਨੇਂ, ਖੌਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਹੀ ਲੱਗ ਗਈਆਂ ਸੀ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਪੁੱਤ ਨਿਰਮਲ ਨੂੰ ਕੋਈ ਚੰਦਰੀ ਬਿਮਾਰੀ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ, ਸਾਰਾ ਘਰ ਵੀ ਹੂੰਝ ਕੇ ਲੈ ਗਈ ਤੇ ਅਸੀ ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀ ਬਚਾ ਸਕੇ, ਹਸਪਤਾਲਾਂ ਨੇ ਸਾਡਾ ਵਾਲ ਵਾਲ ਕਰਜ਼ੇ ਚ ਕਰ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
