ਜਰਮਨੀ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬਣਾਂ ਦਾ ਆਗਮਨ
ਪਿੰਡ ਦੀ ਕੁੜੀ ਦਾ ਘਮੰਡੀ ਰਵੱਈਆ
ਮੈਂ ਚੁਬਾਰੇ ਚੋਂ ਉੱਤਰ ਕੇ ਸ਼ਦੈਣਾ ਦੀ ਤਰਾਂ ਬੀਹੀ ਦੇ ਮੋੜ ਤੱਕ ਗਈ ਉਹਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲਈ ਗਈ ਕਿ ਖਬਰੈ ਉਹ ਆ ਗਿਆ ਆ !
ਪਰ ਮੇਰਾ ਇਹ ਵਹਿਮ ਸੀ ਭੁਲੇਖਾ ਸੀ ।
ਕਿਸੇ ਕੱਚ ਦੀ ਅੈਸੀ ਕਿਰਚੀ ਜੋ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਧੱਸ ਗਈ ਸੀ । ਜਿਸ ਕਿਰਚੀ ਦੀ ਤਕਲੀਫ਼ ਉਦਾਸੀ ,ਵੈਰਾਗ ਮੈਨੂੰ ਹਰ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ।
ਉਸ ਕਿਰਚ ਦਾ ਲਹੂ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਡੁੱਲਦਾ ,ਵਿਹੜਾ ਰੱਤ ਨਾਲ ਰੰਗਿਆ ਜਾਂਦਾ ਪਰ ਮੇਰੀ ਅੱਖ ਚੋਂ ਇੱਕ ਵੀ ਹੰਝੂ ਨਾ ਕਿਰਦਾ ।
ਯਾਦਸ਼ਤ ਕਾ ਕਮਜੋਰ ਹੋਨਾ ਕੋਈ ਬੁਰੀ ਬਾਤ ਨਹੀਂ
ਬਹੁਤ ਤਕਲੀਫ ਮੇਂ ਰਹਿਤੇਂ ਹੈ ਵੋਹ ਲੋਗ
ਜੋ ਬਹੁਤ ਕੁਛ ਯਾਦ ਰੱਖਤੇ ਹੈਂ ।
ਰੱਬ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੋ ਤਰਾਂ ਦਾ ਹੁਣ ਤੱਕ ਹੁਨਰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਤਕਲੀਫ਼ ਵਿੱਚ ਸੋਹਣਾ ਹੱਸਣ ਅਤੇ ਅੰਦਰਲੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਛੁਪਾਉਣ ਲਈ ਅਤੇ ਹੱਸ ਕੇ ਇਹ ਝੂਠ ਮੂਠ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਕਿ ‘ਮੈ ਠੀਕ ਹਾਂ ।
ਇਹ ਕਲਾ ਤਕਰੀਬਨ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੁੰਦੀ ਹੀ ਹੈ।
ਕੌਣ ਕੇਹਤਾ ਹੈ ਕਿ ਹਮ ਝੂਠ ਨਹੀਂ ਬੋਲਤੇ
ਤੁੰਮ ਮੇਰਾ ਹਾਲ ਤੋਂ ਪੁੱਛੋ
ਹਮ ਮੁਸਕਰਾ ਕਰ ਕਹਿ ਦੇਂਗੇ ਸਭ ਠੀਕ ਹੈ ।
ਇਹ ਝੂਠ ਦੀ ਕਲਾ ਮੇਰੇ ਅੌਖੇ ਤੇ ਉਦਾਸ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਸਹਾਰਾ ਤੇ ਮੇਰਾ ਪਰਦਾ ਬਣ ਕੇ ਨਿੱਤਰੀ ਅਤੇ ਅੱਜ ਵੀ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਨਾਲ -ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਹੈ।
ਉਸ ਅਧੂਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਤਕਲੀਫ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਕਈ ਵਰੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਤੁਰਦੀ ਰਹੀ।ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਤੀਕਰ ਤਕਲੀਫ ਦਿੰਦੀ ਰਹੀ ।
ਮੈਂ ਰੋੰਦੀ ਰਹੀ ਖੁਦ ਉੱਤੇ ਨਰਾਜ ਹੁੰਦੀ ਰਹੀ । ਉਹਨੂੰ ਹੱਦ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨਫਰਤ ਕਰਦੀ ਰਹੀ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਰਹੀ ।
ਫਿਰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਮਨ ਸਮਝਾ ਗਿਆ ,ਜਾਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਸਮਝਾ ਲਿਆ । ਮੈਂ ਦੁਬਾਰਾ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਦੇਹਲੀ ਤੇ ਆ ਗਈ ਸੀ ।
ਮੈਂ ਮੁੜ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਦੇਖਣ ਲੱਗੀ ।ਮੁੜ ਤੋਂ ਬੱਦਲਾਂ ਦੀਆਂ ਫੱਭੀਆਂ ਤੇ ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਲਿਖਣ ਲੱਗੀ ਸੀ।
ਵਕਤ ਰਹਿਤਾ ਨਹੀਂ ਟਿਕ ਕਰ ਕਹੀਂ ਬੀ
ਆਦਤੇਂ ਇਸ ਕੀ ਵੀ ਆਦਮੀ ਜੈਸੀ ਹੈਂ
ਉਸ ਦਿਨ ਨਲਕੇ ਤੇ ਕੱਪੜੇ ਧੋਂਦੀ ਦੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਇਹ ਅੱਧਖੜ ਕੁੜੀ ਜਿਹਨੂੰ ਅਸੀਂ ਭੈਣ ਕਹੀ ਦਾ ਸੀ ਜਿਹੜੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਕਰਾਉੰਦੀ ਸੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਬਹਿ ਗਈ ।
ਕੁਝ ਦੇਰ ਇਧਰ ਉਧਰ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਮਗਰੋ ਕਹਿੰਦੀ ,”ਤੇਰਾ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਦਾ ਚਾਅ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਹਾਲੇ ਵੀ ਆ?”
ਮੈਂ ਹੱਥ ਵਿਚਲੀ ਚਾਦਰ ਨਿਚੋੜਦੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ,ਮੈਂ ਤਾਂ ਹੁਣੇ ਇਸੇ ਵਕਤ ਜਾਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਆਂ । ਭੈਣ ਮੇਰਾ ਜਵਾਬ ਸੁਣ ਕੇ ਹੱਸਦੀ ਨੇ ਕਿਹਾ,ਅੱਛਾ! ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਕੋਲ ਜਾਂਦੀ ਆਂ ਤੇ ਦੱਸਦੀ ਆਂ ,ਇੱਕ ਮੁੰਡਾ 34-35 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਜਰਮਨ ਚੋਂ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣ ਆਇਆ ਆ ।”
ਭੈਣ ਨੇ ਮਾਂ ਕੋਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਮਾਂ ਨੇ ਤਾਂ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਜਦ ਬਾਪ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੁੰਡਾ ਮੇਰੇ ਤੋ ਤੇਰਾਂ ਚੌਦਾਂ ਸਾਲ ਵੱਡਾ ਆ ..ਬਾਪ ਨੇ ਦੋ ਹਰਫਾਂ ਚ .ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਮਨਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਉਮਰ ਵੱਡੀ ਆ ॥
ਮੈਂ ਬਾਪ ਮੂਹਰੇ ਅੜ ਗਈ ਤੇ ਕਿਹਾ, ਮੈਨੂੰ ਉਮਰ ਅਮਰ ਨਾਲ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ,ਬਸ ਬਾਹਰ ਜਾਣਾ ਹੀ ਜਾਣਾ ਆ ।
ਰੱਬ ਜਾਣੇ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਉਸ ਵੇਲੇ ਕਿਥੋਂ ਬਗਾਵਤ ਜਾਗ ਪਈ ਕਿ ਆਪਣੇ ਰੋਹਬਦਾਰ ਬਾਪ ਮੂਹਰੇ ਚੁੰਨੀ ਬਗੈਰ ਖੜੀ ਸੀ ।
ਉਹ ਅੈਸਾ ਸਮਾਂ ਸੀ ਜਦ ਮੇਰਾ ਬਾਪ ਪਹਿਲੀ ਬਾਰ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਤਰਾਂ ਬੇਡਰ ਜਿਹੀ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਬਾਪ ਮੂਹਰੇ ਬੋਲ ਰਹੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ॥
ਮੈਂ ਇਸ ਵਕਤ ਪਿੰਡ ਚੋਂ ਲਾਪਤਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ,ਜਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਵੈਰਾਗ ਤੋਂ ਤੰਗ ਸੀ , ਹਾਰ ਗਈ ਸੀ ।
ਕਿਸੇ ਦੀ ਰੜਕਦੀ ਯਾਦ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨੱਠਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ।
ਬਾਪ ਮੇਰੇ ਬਦਲੇ ਹੋਏ ਰੱਵੀਏ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਵਾਲੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਫਿਰ ਮੈਂ ਬਾਪ ਨੂੰ ਤਰਲਾ ਜਿਹਾ ਪਾ ਕੇ ਕਿਹਾ,ਮੇਰੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਬਾਹਰ ਚਲੇ ਗਈਆਂ ਨੇ ਮੇਰਾ ਇਸ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਦਮ ਘੁੱਟਦਾ ਹੈ।
ਮੇਰਾ ਪੜਾਈ ਵਿੱਚ ਚਿਤ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ,ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਆਂ । ਮੈਂ ਇੱਕੋ ਸਾਹੇ ਬਾਪ ਮੂਹਰੇ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੇ ਖੁਹਾਇਸ਼ ਦੀ ਅਰਜੀ ਪੇਸ਼ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।
ਮਾਂ ਨੇ ਲਾਗੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਪਈ ਚੁੰਨੀ ,ਮੈਨੂੰ ਫੜਾਉਂਦੀ ਨੇ ਕਿਹਾ,”ਚੱਲ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਲੈਂਦੇ ਆਂ,ਪਹਿਲਾਂ ਚੁੰਨੀ ਲੈ।”
ਭੈਣ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਦੱਸ ਪਾ ਕੇ ਘਰ ਪਰਤ ਗਈ ਸੀ ।ਉਹ ਮੇਰੇ ਮਾਂ -ਬਾਪ ਦੇ ਹੁੰਗਾਰੇ ਦੀ ਉਡੀਕ ਵਿੱਚ ਸੀ ।
ਉਧਰ ਵਿਸ਼ੀ ਨੂੰ ਉਹਦੀ ਵਿਧਵਾ ਭਰਜਾਈ ਨੇ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਹੀ ਕੁੜੀ ਹੈ ਪਰ ਹੈ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਦੀ ,”ਹੁਣ ਦੇਖੋ ਬਾਪ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ ” ਮਾਂ ਤਾਂ ਤਕਰੀਬਨ ਮੰਨ ਹੀ ਰਹੀ ਹੈ ।”
ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਬਾਪ ਨੇ ਸਮਝਾਇਆ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
