“ਕੀ ਲੋੜ ਸੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਨਿਆਣਾ ਜੰਮਣ ਦੀ? ਅੱਗੇ ਹੈ ਗੇ ਤਾਂ ਸੀ ਦੋ ਮੁੰਡੇ! ਰੱਬ ਕੋਈ ਚੰਗੀ ਚੀਜ਼ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਫੇਰ ਵੀ ਠੀਕ ਸੀ, ਪੱਥਰ ਚੁੱਕ ਮਾਰਿਆ ਮੱਥੇ ਤੇਰੇ! ਜਮਾਨਾ ਬੜਾ ਮਾੜਾ ਏ, ਭਾਈ! ਘਰੇ ਕੁੜੀ ਦਾ ਜੰਮਣਾ ਗ੍ਰਹਿਣ ਲੱਗਣ ਸਮਾਨ ਏ! ਦਸਾਂ-ਬਾਰਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਨੂੰ ਲੋਕ ਡੇਲੇ ਪਾੜ-ਪਾੜ ਦੇਖਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਘਰੇ ਧੀ-ਭੈਣ ਨਾ ਦੇਖੀ ਹੋਵੇ! ਫੇਰ ਮਗਰੋਂ ਪੜ੍ਹਾਈਆਂ ਦੇ ਖਰਚ, ਵਿਆਹ ਲਈ ਬਣਦੇ-ਤਣਦੇ ਘਰ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਭਾਲ, ਦਾਜ਼ ਤੇ ਹੋਰ ਕੀ ਕੁਝ! ਸੌ ਹੋਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਫ਼ਿਕਰ” ਨਿੱਕੀ ਦੇ ਜਨਮ ‘ਤੇ ਬੇਬੇ ਦੀਆਂ ਇਹਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਨੇ ਨਾਲ਼ਦੀ ਦੇ ਮੰਜੇ ‘ਤੇ ਪਈ ਦੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਸਾਹ ਈ ਸੁਕਾ ਦਿੱਤੇ ਸਨ।
ਨਾਲ਼ ਦੀ ਦਾ ਨਾਂ ਪਿਆਰ ਕੌਰ ਸੀ, ਵੱਡਾ ਮੁੰਡਾ ਉਦੋਂ ਗਿਆਰਾਂ ਦਾ ਤੇ ਛੋਟਾ ਸਾਢੇ ਨੌਂਆਂ ਸਾਲਾਂ ਦਾ, ਨਿੱਕੀ ਅਜੇ ਪੰਜਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਬਾਰ੍ਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਸਾਥ ਨਿਭਾ ਕੇ ਜਾਂ ਕਹਿ ਲਵੋ ਅੱਧ ਵਿਚਾਲੇ ਤੋੜ ਕੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਪਿਆਰੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਦਾ ਕਿਹੜਾ ਜੀ ਕਰਦਾ ਸੀ?
ਵੱਡਾ ਮੁੰਡਾ ਵੱਡਾ ਹੋ ਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਪੜ੍ਹਣ ਲੱਗਿਆ, ਓਥੇ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਨਾਲ਼ ਵਿਆਹ ਕਰਾ ਕੇ ਓਥੋਂ ਜੋਗਾ ਈ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ, ਅਗਲਿਆਂ ਨੇ ਘਰ ਜਵਾਈ ਬਣਾਕੇ ਰੱਖ ਲਿਆ। ਫੇਰ ਉਹਨੇ ਪਿੰਡ ਵੱਲ ਭੌਂ ਕੇ ਨੀਂ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਛੋਟਾ ਮਢੀਰਵਾਧੇ ‘ਚ ਪਿਆ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਹੋਸਟਲ ‘ਚ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਨਾ ਘਰ ਦੀਆਂ ਸਿਉਂਖ ਖਾਧੀਆਂ ਡਿੱਗਣ ਕਿਨਾਰੇ ਪਈਆਂ ਛੱਤਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਪ੍ਰਵਾਹ ਕੀਤੀ, ਨਾ ਕੋਠੇ ਜਿੱਡੀ ਹੋਈ ਜਾਂਦੀ ਭੈਣ ਦਾ ਕੋਈ ਫ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ।
ਨਿੱਕੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਵਰਗੀ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
