ਅੱਜ Friendsip Day ਤੇ ‘ਬੱਲੀ’ ਦੇ ਮਾਧਿਅਮ ਰਾਹੀਂ ਇਹ ਪੋਸਟ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਮਿਹਨਤੀ NURSES ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪਿਛਲੇ 37 ਸਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ ਮੇਰੇ ਮੋਢੇ ਨਾਲ ਮੋਢਾ ਜੋੜ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਸਫਲ ਡਾਕਟਰਾਂ ਦੀ ਕਤਾਰ ਵਿੱਚ ਖੜਾ ਕਰਨ ਚ ਭਰਪੂਰ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ।🙏💐
“ਬੱਲੀ”
ਕੱਲ੍ਹ ਪੋਤਰੀ ਨੂੰ ਕੁੱਛੜ ਚੁੱਕ ਮੈਂ ਕਾਲੋਨੀ ਦੇ ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਤੀਆਂ ਦਿਖਾਉਣ ਲੈ ਗਿਆ,…. ਮਿੱਠੀ ਮਿੱਠੀ ਪੈਂਦੀ ਭੂਰ ਚ ਹੱਸਦੀ ਤੇ ਨੱਚਦੀ ਟੱਪਦੀ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਤੱਕ ਬੱਲੀ ਚੇਤੇ ਆ ਗਈ…, ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਧਾਗਿਆਂ ਚ ਉਲਝੀਆਂ ਵਕਤ ਦੀਆਂ ਸੂਈਆਂ 36 ਵਰ੍ਹੇ ਪਿਛਾਂਹ ਨੂੰ ਘੁੰਮ ਗਈਆਂ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਵੱਡੇ ਮੈਡੀਕਲ ਚ ਹਾਊਸ ਜੌਬ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਬੱਲੀ ਨਵੀਂ ਨਵੀਂ ਨਰਸ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਪੂਰਾ ਨਾਂ ਤਾਂ ਵੈਸੇ ਉਸਦਾ ਬਲਬੀਰ ਕੌਰ ਸੀ, ਪਰ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਹੀ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਓਸਨੂੰ ਬੱਲੀ ਹੀ ਆਖਦੇ,….ਉਹ ਸੀ ਵੀ ਤਾਂ ਕਣਕ ਦੀ ਬੱਲੀ ਵਰਗੀ ਤੇ ਰੰਗ ਵੀ ਜਵਾਂ ਅਪ੍ਰੈਲ ਮਹੀਨੇ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਦੀਆਂ ਧੁੱਪਾਂ ਨਾਲ ਪੱਕਦੀ ਕਣਕ ਦੀ ਬੱਲੀ ਵਰਗਾ, ਭਾਰ ਫੁੱਲਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਹੌਲਾ, ਇਕਹਿਰਾ ਸ਼ਰੀਰ…,ਪੇਂਡੂ ਪਿਛੋਕੜ ਤੇ ਬੋਲਣ ਦਾ ਲਹਿਜ਼ਾ ਵੀ ਪੇਂਡੂ, ਪਰ ਬੋਲਦੀ ਬੜਾ ਮਿੱਠਾ, ਲਫਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਘੋਟ ਘੋਟ ਕੇ ਈ ਮੂੰਹੋਂ ਕੱਢਦੀ। ਮਾਸੂਮੀਅਤ ਤੇ ਅੱਲ੍ਹੜਪਣ ਓਹਦੇ ਚੇਹਰੇ ਤੋਂ ਬਾਖੂਬੀ ਝਲਕਦਾ। ਭੋਲੀ ਤੇ ਸਧਾਰਣ ਜਿਹੀ ਦਿੱਖ ਵਾਲੀ ਭਾਵੇਂ ਬਾਹਲੀ ਜਿਆਦਾ ਸੋਹਣੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਦਿਲ ਓਹਦਾ ਬਿਨਾਂ ਸ਼ੱਕ ਸਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਹੀ ਸੋਹਣਾ ਸੀ…, ਮਨ ਦੀ ਬੜੀ ਸਾਫ- ਪਾਕ, ਛਲ ਕਪਟ ਤੋਂ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ ਜਿਵੇਂ ਰੱਬ ਦੀ ਰੂਹ ਬੱਸ ਓਹਦੇ ਹੀ ਅੰਦਰ ਵੱਸਦੀ ਹੋਏ। ਹਮੇਸ਼ਾ ਹਸੂੰ-ਹਸੂੰ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ….,ਹਾਸਾ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਓਹਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਧਰਿਆ ਹੋਵੇ। ਬੁੱਲਾਂ ਤੋਂ ਉੱਠਿਆ ਹਾਸਾ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉਤੋਂ ਹੁੰਦਾ ਅੱਖਾਂ ਥਾਂਣੀ ਚੁਫੇਰੇ ਖਿੱਲਰ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ। ਸਧਾਰਣ ਜਿਹੀ ਆਖੀ ਗੱਲ ਵੀ ਉਸਦੀ ਮੁਸਕੁਰਾਹਟ ਨਾਲ ਹੋਰ ਪਿਆਰੀ ਲੱਗਦੀ। ਗੱਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਈ ਉਹ ਹੱਸ ਪੈਂਦੀ ਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਣਾ ਬੀ ਹੁਣ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰੂਗੀ। ਅਕਸਰ ਮੈਂ ਮਜ਼ਾਕ ਚ ਕਹਿ ਦੇਣਾ…. ਬਈ ਯਾਂ ਤਾਂ ਗੱਲ ਕਰ ਲਿਆ ਕਰ ਯਾਂ ਹੱਸ ਲਿਆ ਕਰ,… ਅੱਗੋਂ ਉਸ ਨੇ ਘੜੀ ਕ ਲਈ ਮੂੰਹ ਬਣਾ ਲੈਣਾ ਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੈਨੂੰ ਡਾਕਟਰ ਭੱਲਾ ਕਹਿਣ ਵਾਲੀ ਨੇ ਕਚੀਚੀ ਵੱਟ ਕੇ ਭੱਲੂ ਤੇ ਆ ਜਾਣਾ ਤੇ ਫੇਰ ਓਹੋ ਜਿਹੀ ਹੋ ਜਾਣਾ। ਕੰਮ ਨੂੰ ਐਨੀ ਛੋਹਲੀ ਕਿ ਜਿਹੜੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾਉਣਾ, ਮਿੰਟਾਂ ਚ ਨਬੇੜ ਛੱਡਣਾ, ਤੇ ਜਦੋਂ ਅਸਮਾਨੀ ਰੰਗ ਦੀ ਯੂਨੀਫ਼ਾਰਮ ਨਾਲ ਐਪਰਨ ਤੇ ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਦੇ ਫਲੀਟ ਪਾ ਕੇ ਡਿਊਟੀ ਤੇ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਨਾਲ ਦੀਆਂ ਨੂੰ ਭੱਜ ਕੇ ਨਾਲ ਰਲਣਾ ਪੈਂਦਾ। ਸਹੇਲੀਆਂ ਨੇ ਆ ਕੇ ਪੁੱਛਣਾ ਬੱਲੀ ਕਿੱਥੇ ਐ?….ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਕਹਿਣਾ….ਐਥੇ ਹੀ ਹੋਊ, ਹੁਣੇ ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਫਿਰਦੀ ਸੀ, ਤੇ ਐਨੇ ਚ ਓਹਨੇ ਇੱਕ ਦੋ ਕੰਮ ਨਿਪਟਾ ਕੇ ਮੁੜਦੇ ਹੋਣਾ। ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਬੈਡਿੰਗ ਕਰਦੀ ਮਜ਼ਾਲ ਆ ਚਾਦਰ ਚ ਇੱਕ ਵੀ ਵੱਟ ਰਹਿ ਜਾਵੇ। ਅੱਧੇ ਕ ਮਰੀਜ਼ ਤਾਂ ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ ਈ ਠੀਕ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਸੀ। ਪਤਾ ਨੀ ਕੋਈ ਜਾਦੂ ਸੀ ਓਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਚ ਕਿ ਕੋਈ ਸ਼ਫ਼ਾ, ਜਿਹੜੇ ਮਰੀਜ਼ ਨੂੰ ਹੱਥੀਂ ਦਵਾ ਦੇਣੀ, ਵਹਿੰਦੇ ਹੀ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਂਦੇ। ਝੁਰਨਾ ਤੇ ਥੱਕਣਾ ਸ਼ਬਦ ਤਾਂ ਓਹਦੀ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਚ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਮੈਂ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਪੁਛਿਆ ਸੀ…,”ਇਨ੍ਹਾਂ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਤੂੰ ਅੱਕਦੀ ਥੱਕਦੀ ਨੀ? …..ਮੈਂ ਤਾਂ ਥੱਕਣ ਨਾਲੋਂ ਅੱਕ ਵਧੇਰੇ ਜਾਣੈ”।… ਬਿਨਾਂ ਬੋਲਿਆਂ ਈ ਜੀਭ ਦਾ ਪਚਾਕਾ ਮਾਰ ਨਾਂਹ ਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਫੇਰ ਆਖਦੀ….,”ਤੁਸੀ ਤਾਂ 18-18 ਘੰਟੇ ਡਿਊਟੀ ਕਰਦੇ ਓ ਤੇ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
