“ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਦੀ ਅੱਗ”
ਅਕਸਰ ਰੱਖੜੀਆਂ ‘ਤੇ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਘਰਵਾਲੀ ਥੋੜ੍ਹਾ ਇਤਰਾਜ਼ ਜਿਹਾ ਕਰਦੀ ਕੇ, ਏਨੀ ਸਸਤੀ ਜਿਹੀ ਰੱਖੜੀ ਹਰ ਸਾਲ ਲੈ ਆਉਂਦੀ ਏ।ਕੀ ਘਾਟਾ ਹੈ ਇਸ ਨੂੰ ਚੰਗੇ ਸਰਦੇ ਵਰਦੇ ਨੇ ,ਮੈਂ ਹਰ ਵਾਰ ਇਹ ਗੱਲ ਅਣਗੌਲੀ ਜਿਹੀ ਕਰ ਦਿੰਦਾ।ਅੱਜ ਬਾਜ਼ਾਰ ਸਾਰਾ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਕਿੰਨੀਆਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ‘ਤੇ ਅੱਗੇ ਪਿਆ ਕਿੰਨਾ ਸਾਰਾ ਸਾਮਾਨ ਲੋਕ ਤਿਉਹਾਰ ਕਰਕੇ ਖਰੀਦੋ ਫਰੋਖਤ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ।ਸੜਕ ‘ਤੇ ਜਾਂਦਿਆਂ ਮੈਂ ਵੀ ਇਕ ਸਾਈਡ ਗੱਡੀ ਰੋਕ ਲਈ।ਵੱਡੀ ਸਾਰੀ ਦੁਕਾਨ ਦੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਜਿਹੇ ਲੱਗੀ ਰੇਹੜੀ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਨਾਲ ਦੀ ਨੇ ਗੁੱਸਾ ਜਿਹਾ ਜ਼ਾਹਿਰ ਕੀਤਾ।ਨਾ ਜੀ ਇਸ ਰੇਹੜੀ ਤੋਂ ਸਾਮਾਨ ਨ੍ਹੀਂ ਲੈਣਾ ਔਹ ਦੇਖੋ ਕਿੰਨੀ ਵੱਡੀ ਦੁਕਾਨ ਉੱਥੇ ਚਲਦੇ ਆਂ।ਰੇਹੜੀ ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਉਹ ਸੱਠ ਕੁ ਸਾਲ ਦਾ ਬਜ਼ੁਰਗ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਜਿਵੇਂ ਸ਼ੀਸ਼ਿਆਂ ਅੰਦਰ ਸਾਡੀ ਮਨੋਦਸ਼ਾ ਨੂੰ ਸਮਝ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।ਮੈਂ ਬਜ਼ੁਰਗ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ ਤਾਂ ਅਨੇਕਾਂ ਸਵਾਲ ਮੇਰੇ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮ ਗਏ।
ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਅੱਜ ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਹੀ ਕਹਿ ਹੋਈਆਂ।
ਜਦ ਮਾਂ ਮਰੀ ਤਾਂ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ‘ਤੇ ਆ ਪਈ।ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਸਰੀਰ ਨੇ ਸਾਥ ਦਿੱਤਾ ਬਾਪੂ ਕਦੇ ਕੋਈ ਦਿਹਾੜੀ ਨਾ ਛੱਡਦਾ।ਮੈਂ ‘ਤੇ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਹਾਲੇ ਸਕੂਲ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸੀ।ਉਮਰ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਬਾਪੂ ਦਾ ਸਰੀਰ ਜਿਹਾ ਵੀ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਲੱਗਿਆ ‘ਤੇ ਅਖੀਰ ਦਿਹਾੜੀ ਲਾਉਣੀ ਵੀ ਔਖੀ ਹੋ ਗਈ।
ਫਿਰ ਚਾਰ ਪਹੀਆ ਰੇਹੜੀ ਬਣਾ ਲਈ ‘ਤੇ ਅਕਸਰ ਹੀ ਪਿੰਡਾਂ ਚ ਲੱਗਦੇ ਮੇਲਿਆਂ ਤੇ ਸਾਮਾਨ ਵੇਚਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਘਰ ਦਾ ਚੁੱਲ੍ਹਾ ਬਲਦਾ ‘ਤੇ ਸਕੂਲ ਦੀਆਂ ਫੀਸਾਂ ‘ਤੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਕਾਪੀਆਂ ਆ ਜਾਂਦੀਆਂ।
ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਪਿੰਡ ਮੇਲਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਬਾਪੂ ਨੇ ਘਰ ਦੇ ਖ਼ਰਚੇ ਲਈ ਰੱਖੇ ਪੈਸਿਆਂ ਦੇ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
