ਹੱਲਿਆਂ ਵੇਲੇ ਦੀ ਗੱਲ….!!
ਉਸ ਸਮੇਂ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਘਰ ਸੀ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ। ਉਹ ਪਿੰਡ ਦੇ ਜੱਦੀ ਪੁਸਤੀਂ ਵਸਨੀਕ ਸਨ। ਮੈਂ ਘਰ ਦੇ ਵੱਡੇ ਬਜੁਰਗਾਂ ਤੋਂ ,ਤੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਕਈ ਵਡੇਰੀ ਉਮਰ ਦਿਆਂ ਤਾਇਆਂ ਤੇ ਬਾਬਿਆਂ ਤੋਂ ਉਹਨਾਂ ਬਾਰੇ ਸੁਣਿਆ ਸੀ। ਕੁਝ ਕੁ ਨਾਂ ਮੇਰੇ ਜਿਹਨ ਚ ਨੇ.. ਤੁੱਲਾ ਤੇ ਸ਼ਾਦੀ ਲਹਾਰ ਸਨ.. ਤੇ ਫੁੰਮਣ ਬਾਬੇ ਹੁਣੀ ਤੇਲੀ ਸਨ। ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਬਾਕੀ ਭਰਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ।
ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਵਧੀਆ ਆਦਰ ਸਤਿਕਾਰ ਤੇ ਵਰਤ ਵਰਤੇਵਾਂ ਸੀ। ਇਹਨਾਂ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਚੋਂ ਇੱਕ ਬਜੁਰਗ ਮਾਤਾ ਜਿਸਦਾ ਨਾਂ ਬਾਨੋ ਸੀ। ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਉਸ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਬੜਾ ਸਤਿਕਾਰ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਦਾਈਪਣੇ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਹੱਲੇ ਪਏ ਤਾਂ ਨੇੜੇ ਤੇੜੇ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਚੋਂ ਮਾੜੀਆਂ ਖਬਰਾਂ ਆਉਣ ਲੱਗੀਆਂ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਘਬਰਾ ਗਏ।
ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਉਸ ਸਮੇਂ ਸਾਡਾ ਪਰਿਵਾਰ ਵੱਡੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਚ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਤੇ ਪਿੰਡ ਸਬੰਧੀ ਬਹੁਤੇ ਫੈਸਲੇ ਸਾਡੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਹੁਣੀ ਤੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਜੁਰਗ ਸਾਡੇ ਕਾਰਖਾਨੇ ਵਿੱਚ ਬਹਿਕੇ ਕਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਦੀਆਂ ਮਾੜੀਆਂ ਖਬਰਾਂ ਨੇ ਸਾਰੇ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਡਰਾ ਰੱਖਿਆ ਸੀ।
ਮੇਰੇ ਤਾਇਆ ਜੀ ਸ੍ਰ ਪ੍ਰੀਤਮ ਸਿੰਘ ਜਿਹੜੇ ਕੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਲੱਗਭੱਗ 9-10 ਸਾਲ ਦੇ ਸਨ ਦੇ ਦੱਸਣ ਅਨੁਸਾਰ ਜਦੋਂ ਰੌਲਾ ਵੱਧਦਾ ਗਿਆ ਤਾਂ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਦਹਿਸ਼ਤ ਵੀ ਵੱਧਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।
ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਿਆਣਿਆਂ ਦੀ ਸਲਾਹ ਨਾਲ ਉਹ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਸਾਡੇ ਕਾਰਖਾਨੇ ਵਾਲੇ ਘਰ ਆ ਗਏ ਤਾਂ ਜੋ ਮਹਿਫੂਜ਼ ਰਹਿ ਸਕਣ ਤੇ ਜਦੋਂ ਰੌਲਾ ਗੌਲਾ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਵੇ ਉਹ ਮੁੜ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਚ ਜਾ ਵੜਨ।
ਪਰ ਸਿਆਸਤ ਦੀ ਬਿਸਾਤ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਛਾਈ ਗਈ ਸੀ ਕੇ ਕਤਲੋ ਗਾਰਤ ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਤੇਜ਼ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਫੇਰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਜੁਰਗਾਂ ਨੇ ਸਿਰ ਜੋੜੇ ਤੇ ਬਾਬੇ ਤੁੱਲੇ ਤੇ ਸ਼ਾਦੀ ਹੁਣਾਂ ਦੇ ਕਹਿਣ ਅਨੁਸਾਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਲੇਰਕੋਟਲਾ ਵਾਲੇ ਕੈਂਪ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਆਉਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਲਿਆ।
ਬਜੁਰਗਾਂ ਦੇ ਦੱਸਣ ਅਨੁਸਾਰ ਇਹ ਵਕਤੀ ਫੈਸਲਾ ਸੀ। ਰੌਲਾ ਰੱਪਾ ਖਤਮ ਹੋਣ ਤੇ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਪਿੰਡ ਆ ਜਾਣਗੇ। ਸਾਡੇ ਬਾਪੂ ਹੋਰੀਂ ਗੱਡਿਆਂ ਚ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਜਰੂਰੀ ਸਮਾਨ ਲੱਦ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਕਿਸਮਤ ਮਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਮਲੇਰਕੋਟਲਾ ਦੀ ਜੂਹ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਆਏ…. ਤੇ ਕਹਿ ਆਏ ਕਿ ਮਾਹੌਲ ਠੀਕ ਹੋਣ ਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਵਾਪਿਸ ਪਿੰਡ ਲੈ ਜਾਵਾਂਗੇ।
ਪਰ ਫੇਰ ਕਿਸਨੇ ਵਾਪਿਸ ਆਉਣਾ ਸੀ….! ਜਦੋਂ ਲੁੱਟਾਂ-ਖੋਹਾਂ ਤੇ ਕਤਲੋਗਾਰਤ ਕੁਝ ਘੱਟ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਲੱਖਾਂ ਲੋਕਾਂ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ