ਇਹ ਜਾਤ ਆਸ਼ਕਾਂ ਦੀ ਬੜੀ ਅਜੀਬ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਸਭ ਕੁਝ ਲੁੱਟਾ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਹੱਸਦੇ-ਹੱਸਦੇ
ਲੇਖਕ – ਪਰਵੀਨ ਰੱਖੜਾ

ਜੇਹਨ ਚੋਂ ਤਾਂ ਨਿਕਲ ਗਈ
ਇਹ ਦਿਲ ਚੋਂ ਕਿਵੇਂ ਕੱਡਾਂ ਮੈਂ
ਪੱਲੇ ਜਾਕੇ ਰੱਬ ਮੂਹਰੇ
ਮੌਤ ਲਈ ਕਿਉਂ ਅੱਡਾਂ ਮੈਂ
ਮੇਰੇ ਮਾਪੇ ਰਹਿੰਦੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ
ਪੁੱਤ ਕਿਉਂ ਸਾਡਾ ਹੱਸਦਾ ਨੀ
ਗੱਲ ਕੀ ਹੈ ਦਿਲ ਅੰਦਰ
ਕਿਉਂ ਸਾਨੂੰ ਕਦੀ ਦੱਸਦਾ ਨੀ
ਕਿ ਦੱਸਾਂ ਦੱਸੋ ਮੈਂ ਹੁਣ
ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਹੋਇਆ ਸਭ ਚੂਰਾ ਹੈ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਪੂਰਾ ਹੋ ਗਿਆ
ਬਸ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ ਅਧੂਰਾ ਹੈ

“ਜੀ…ਤੁਸੀ ਕੱਲੇ ਬੈਠ ਕੇ ਛੱਤ ਦੇ ਉੱਤੇ ਕਿ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ, ਕਿੱਥੇ ਗੁੰਮ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹੋ। ਮੈਂ ਥੋਨੂੰ ਕਦੋਂ ਦੀ ਥੱਲੇ ਲੱਭ ਰਹੀ ਆਂ”
(ਛੱਤ ਦੀ ਆਖਰੀ ਪੌੜੀ ਤੇ ਖੜੀ ਜ਼ਰੀਨਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪਿੱਛੋਂ ਹਾਕ ਮਾਰ ਕੇ ਕਿਹਾ)
ਮੈਂ :- ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਨੀ…ਤੂੰ ਚੱਲ ਥੱਲੇ…ਮੈਂ ਆਇਆ
(ਮੈਂ ਦੱਬੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਕਿਹਾ)
ਜ਼ਰੀਨਾ :- ਕਿ ਹੋਇਆ ਜੀ… ਤੁਸੀ ਠੀਕ ਤਾਂ ਹੋ ਨਾ…!
ਮੈਂ :- ਹਾਂ…ਹਾਂ… ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਹੋਣਾ…ਕਿਹਾ ਨਾ ਤੂੰ ਚੱਲ ਮੈਂ ਆਇਆ…
ਮੇਰੇ ਏਨਾ ਕਹਿੰਦੇ ਜ਼ਰੀਨਾ ਥੱਲੇ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿਚ ਰੁੱਝ ਗਈ।
ਜ਼ਰੀਨਾ ਤੇ ਮੇਰੇ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਲੱਗਭਗ 1 ਸਾਲ ਵਾਂਗੂੰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਹਣੀ ਵੀ ਸੀ, ਸਾਊ ਵੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਅਪਣਾ ਨਾ ਪਾਇਆ, ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੇਰੇ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦੀ ਸੀ, ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੇਰੀ ਪਰਵਾਹ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ, ਮੈਂ ਵੀ ਉਸਦੀ ਪਰਵਾਹ ਕਰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਮੈਂ ਇਸ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਂ ਹਾਲੇ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਮੇਰੇ ਘਰ ਦੀਆਂ ਨੇ ਸੌਹਾਂ ਸੁਹਾਂ ਖਵਾ ਕੇ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਕਰ ਦਿਤਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਚਪੀਤੇ ਬਹੁਤ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਘਰ ਦੀਆਂ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਬੜੀ ਚਿੰਤਾ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਜ਼ਰੀਨਾ ਨਾਲ ਇਸ ਕਰਕੇ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਵੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਧੀ-ਭੈਣ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਕੁਝ ਵੀ ਮਾੜਾ ਜਾਂ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਦੀ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਗਲਤ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿੱਤਾ।

ਅੱਜ ਤੋਂ 3 ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਹੋਈ। ਮੈਂ ਤੇ ਮੇਰਾ ਦੋਸਤ ਗੁਰਦੀਪ ਪਟਿਆਲੇ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਕਾਲਜ ਜਾਣ ਲਈ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਸੀ। ਬੱਸ ਹਾਲੇ ਰੁਕੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਭ ਬੱਸਾਂ ਸਮੇਂ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਚੱਲਦੀਆਂ ਸਨ। ਬੱਸ ਵਿਚ ਸਾਰੀਆਂ ਸਵਾਰੀਆਂ ਸੀਟਾਂ ਉੱਤੇ ਬੈਠੀਆਂ ਸਨ। ਲੱਗਭਗ ਕੋਈ ਸੀਟ ਖ਼ਾਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਂ ਤੇ ਗੁਰਦੀਪ 2 ਸਵਾਰੀਆਂ ਵਾਲੀ ਸੀਟ ਤੇ ਬੈਠੇ ਸੀ। ਬੱਸ ਹਾਲੇ ਤੱਕ ਚੱਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਗੁਰਦੀਪ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ…
“ਪਰਵੀਨ, ਸੀਟ ਰੋਕ ਕੇ ਰੱਖੀਂ, ਮੈਂ ਬਾਥਰੂਮ ਜਾਕੇ ਆਇਆ…
ਮੈਂ ਕਿਹਾ, “ਠੀਕ ਆ…ਜਾਇਆ…ਮੈਂ ਰੋਕ ਕੇ ਰੱਖੀ ਆ ਸੀਟ”
ਇਹ ਕਹਿਕੇ ਮੈਂ ਗੁਰਦੀਪ ਦੀ ਸੀਟ ਉੱਤੇ ਆਪਣਾ ਬੈਗ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ, ਤਾਂਕਿ ਕੋਈ ਹੋਰ ਉਸ ਸੀਟ ਉੱਤੇ ਨਾ ਬੈਠੇ ਤੇ ਗੁਰਦੀਪ ਬਾਥਰੂਮ ਚੱਲਿਆ ਗਿਆ। ਅਚਾਨਕ ਬੱਸ ਦੀ ਅਗਲੀ ਟਾਕੀ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਚੜੀ। ਰੰਗ ਗੋਰਾ, ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਹਲਕਾ ਭੂਰਾ ਰੰਗ, ਸਿਰ ਤੇ ਚੁੰਨੀ ਤੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਵਿੱਚ ਅੰਤਾਂ ਦੀ ਸਾਦਗੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿਚ ਅਜਿਹੀ ਖਿੱਚ ਸੀ, ਜੋ ਮੁਰਦਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਜਾਨ ਪਾ ਦੇਵੇ । ਮੈਂ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਨਿਗ੍ਹਾ ਮਾਰੀ, ਮੈਂ ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਹਟਾ ਕੇ ਏਧਰ ਉਧਰ ਦੇਖਣ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਾਲੀ ਖਾਲੀ ਸੀਟ ਉੱਤੇ ਪਈ ਤੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਕੇ ਕਹਿੰਦੀ…
“ਕਿ ਇਹ ਸੀਟ ਖਾਲੀ ਹੈ ਜੀ…?”
ਮੈਂ ਸੀਟ ਤੋਂ ਬੈਗ ਚੁੱਕਦੇ ਕਿਹਾ
“ਹਾਂਜੀ… ਹਾਂਜੀ…ਖਾਲੀ ਆ…ਮੈਂ ਤਾਂ ਵੈਸੇ ਹੀ ਬੈਗ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ”
ਉਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਕਿਹਾ ਤੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਏਨੇ ਨੂੰ ਗੁਰਦੀਪ ਆ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਉਸ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਬੈਠਾ ਦੇਖ ਕੇ ਬੜੀ ਅਜ਼ੀਬ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ, ਤੇ ਮੈਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ… ਗੁਰਦੀਪ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਖੜਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਫੋਨ ਵਿਚ ਰੁੱਝ ਗਿਆ।
ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ ਕੀ ਮੈਂ ਉਸ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਿਵੇਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਾਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਕਦੀ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਐਵੇਂ ਗੱਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਰੀ ਸੀ। ਏਨੇ ਨੂੰ ਬੱਸ ਚੱਲ ਪਈ। ਮੈਂ ਥੋੜੀ ਹਿੰਮਤ ਇਕੱਠੀ ਕਰੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ…
ਮੈਂ:- ਜੀ ਤੁਸੀ ਸਟੱਡੀ ਕਰਦੇ ਹੋਂ…?
ਉਹ:- ਜੀ…
ਮੈਂ:- ਕਿੱਥੇ…?
ਉਹ:- ਜੀ ਉਹ ਹਰਿਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕਾਲਜ ਚ…ਹੁਣੀ ਦਾਖਲਾ ਲਿਆ ਮੈਂ B. A. ਵਿਚ…
ਮੈਂ:- ਅੱਛਾ ਜੀ…ਮੈਂ ਵੀ ਘਨੌਰ ਪੜ੍ਹ ਦਾ ਵੈਸੇ…b.com ਕਰਦਾ, ਦੂਜਾ ਸਾਲ ਆ ਜੀ ਮੇਰਾ।
ਵੈਸੇ ਨਾਮ ਕੀ ਥੋਡਾ…?
ਉਹ :- ਗੁਰਲੀਨ…ਤੇ ਥੋਡਾ…?
ਮੈਂ :- ਜੀ ਪਰਵੀਨ ਨਾਮ ਮੇਰਾ…
ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਅਸੀਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਖੁੱਲ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਏ।
ਏਨੇ ਨੂੰ ਬੱਸ ਬਹਾਦੁਰਗੜ੍ਹ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਤੇ ਓਥੋਂ ਰੋਹਿਤ ਵੀ ਬੱਸ ਚੜ ਗਿਆ। ਉਹ ਗੁਰਦੀਪ ਨੂੰ ਬੱਸ ਚ ਖੜਾ ਦੇਖ ਕੇ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਬੈਠਾ ਦੇਖ ਕੇ ਬਹੁਤ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ। ਉਸਨੇ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਗੁਰਦੀਪ ਨਾਲ ਜਾਕੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਦੋਵੇਂ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਮਿਨਾ-ਮਿਨਾ ਹੱਸ ਰਹੇ ਸਨ।
ਗੁਰਲੀਨ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ ਕਦੋਂ ਉਸ ਦਾ ਕਾਲਜ ਆ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ…
“ਚੰਗਾ ਜੀ… ਫੇਰ ਮਿਲਦੇ ਆਂ”
ਮੈਂ ਦੁਖੀ ਜੇ ਮਨ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਬਾਏ ਕਹਿ ਦਿਤਾ।
ਹਰਿਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕਾਲਜ ਆਉਣ ਕਰਕੇ ਕਾਫੀ ਸਵਾਰੀਆਂ ਉੱਤਰ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਲੱਗਭਗ ਅੱਧੀ ਬੱਸ ਖਾਲੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਂ, ਰੋਹਿਤ ਤੇ ਗੁਰਦੀਪ 3 ਸਵਾਰੀਆਂ ਵਾਲੀ ਸੀਟ ਤੇ ਬੈਠ ਗਏ…
ਗੁਰਦੀਪ :- ਦੇਖੀਂ…ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਯਾਰ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਿਆ…
ਰੋਹਿਤ:- ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ ਬਾਈ ਇਸ ਨੂੰ ਉਸ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਦੇਖ ਕੇ…
ਮੈਂ:- ਉਹ ਨਹੀਂ…ਐਵੇਂ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਯਾਰ…ਕੁੜੀ ਸੀ ਮੈਂ ਤਾਂ ਬਿਠਾ ਲਿਆ…ਕੁੜੀ ਖੜ ਕੇ ਜਾਂਦੀ ਚੰਗੀ ਥੋੜੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ…
ਰੋਹਿਤ :- ਆਹੋ…ਅੱਗੇ ਤਾਂ ਦਿਤੀ ਨੀਂ ਕਦੇ ਸੀਟ ਕਿਸੇ ਨੂੰ, ਨਾਲੇ ਏਨਾ ਸ਼ੌਂਕ ਸੀ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਸੀਟ ਦੇ ਦਿੰਦਾ…
ਗੁਰਦੀਪ :- ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਮੈਂ ਰੋਕ ਕੇ ਰੱਖੀ ਆ ਸੀਟ…ਅੱਧੇ ਰਾਸਤੇ ਖੜ ਕੇ ਆਉਣਾ ਪਿਆ ਮੈਨੂੰ…
ਮੈਂ:- ਚੱਲ ਛੱਡ ਹੁਣ ਗੁੱਸੇ ਨੂੰ…ਜੋ ਹੋਣਾ ਸੀ ਹੋ ਗਿਆ… ਏਮੀ ਪਿੱਛੇ ਪੈ ਗਏ ਮੇਰੇ…
ਏਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਰੁੱਝ ਗਏ। ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਸਿਰਫ਼ ਗੁਰਲੀਨ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੀ ਘੁੰਮ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਸਦਾ ਹੱਸ ਕੇ ਗੱਲ ਕਰਨਾਂ ਮੇਰੇ ਜੇਹਨ ਵਿਚ ਵੱਸ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਘਰ ਆਕੇ ਵੀ ਉਸ ਬਾਰੇ ਹੀ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ। ਵੈਸੇ ਮੈਨੂੰ ਲਿਖਣ ਦਾ ਵੀ ਸ਼ੋਂਕ ਸੀ ਪਰ ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਜੇ ਕਲਮ ਨੂੰ ਚੱਕਾਂਗਾ ਤਾਂ ਤਾਰੀਫ ਉਸਨੇ ਗੁਰਲੀਨ ਦੀ ਹੀ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਐਵੇਂ ਸੋਚਦੇ ਮੈਂ ਕੁਝ ਲਿਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ…

ਹਵਾਵਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਲਾਚੀਆਂ ਦੀ
ਕਿਸਨੇ ਮਹਿਕ ਜਿਹੀ ਹੈ ਘੋਲੀ
ਸ਼ਹਿਦ ਨਾਲੋਂ ਹੈ ਮਿੱਠੀ ਲੱਗਦੀ
ਜੋ ਤੂੰ ਮੂੰਹੋਂ ਬੋਲਦੀ ਬੋਲੀ
ਚੰਨ ਤਾਰੇ ਵੀ ਤੇਰੇ ਅੱਗੇ
ਸੱਚੀ ਫਿੱਕੇ ਲੱਗਦੇ ਨੇ
ਬੁੱਲਿਆਂ ਉੱਤੇ ਸੱਜਰੇ ਹਾਸੇ
ਜਾਨ ਜੀ ਕੱਢ ਦੇ ਨੇ
ਕਿਸਮਤ ਵਾਲੇ ਨੇ ਉਹ
ਜੋ ਸਦਾ ਨਜ਼ਦੀਕ ਤੇਰੇ ਨੇ ਹੁੰਦੇ
ਅਮਲਤਾਸ ਤੇ ਕੇਸੂ, ਕਸੁੰਭ
ਲੱਗਦਾ ਗੁੱਤ ਵਿਚ ਤੂੰ ਗੁੰਦੇ
ਹਰ ਚੀਜ਼ ਹੀ ਭਾਵਨ ਲੱਗ ਗਈ
ਐਸਾ ਚੜਿਆ ਰੰਗ ਪਿਆਰਾਂ ਦਾ
ਤੈਨੂੰ ਤੱਕ ਕੇ ਸੱਚੀ ਏਦਾਂ ਲੱਗੇ
ਜਿਉਂ ਮੱਥਾ ਟੇਕੇ ਸ਼ਬਾਬ ਮਿਲੇ ਮਜ਼ਾਰਾਂ ਦਾ
ਮਿਲਣਾ ਵਿਛੜਨਾ ਸੱਚ ਦੱਸਾਂ
ਤਕਦੀਰਾਂ ਦਾ ਏ ਖੇਲ ਕੁੜੇ
ਰੱਬ ਨੇ ਜੇ ਕਦੀ ਚਾਹਿਆ ਤਾਂ
ਆਪਣਾ ਫੇਰ ਹੋਊਗਾ ਮੇਲ ਕੁੜੇ

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਵੱਲੋਂ ਪੂਰਾ ਤਿਆਰ ਹੋ ਕੇ ਗਿਆ। ਏਨਾ ਰਗੜ ਕੇ ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕਦੀ ਨਹਾਇਆ ਹੋਵਾਗਾਂ। ਵਾਲ ਵਾਹੁਣ ਨੂੰ ਵੀ ਤਕਰੀਬਨ ਅੱਧਾ ਪੌਣਾ ਘੰਟਾ ਲਾਇਆ ਸੀ। ਜਲਦੀ-ਜਲਦੀ ਅਸੀਂ ਪਿੰਡੋਂ ਬੱਸ ਚੜ ਕੇ ਪਟਿਆਲੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਪਟਿਆਲੇ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਮੈਂ ਤੇ ਗੁਰਦੀਪ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਗਏ। ਅਸੀਂ ਅੱਜ 3 ਸਵਾਰੀਆਂ ਵਾਲੀ ਸੀਟ ਤੇ ਬੈਠੇ ਸੀ ਤੇ ਇਕ ਸੀਟ ਮੈਂ ਗੁਰਲੀਨ ਲਈ ਰੋਕ ਕੇ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਉਸਦਾ ਬੇਸਬਰੀ ਨਾਲ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਲਈ ਇੱਕ-ਇੱਕ ਸੈਕਿੰਡ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਗੁਰਲੀਨ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਅੱਜ ਕਿਉਂ ਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਸੀ। ਏਨੇ ਨੂੰ ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਸੀਟੀ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਡਰਾਈਵਰ ਨੇ ਬੱਸ ਸਟਾਰਟ ਕਰ ਲਈ। ਪਰ ਗੁਰਲੀਨ ਦਾ ਕੋਈ ਅਤਾ-ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦਿਲ ਵਿਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਬੇਚੈਨੀ ਸੀ। ਏਨੇ ਨੂੰ ਬੱਸ ਥੋੜੀ ਚੱਲਣ ਲੱਗੀ ਮੈਂ ਗੁਰਦੀਪ ਨੂੰ ਕਿਹਾ…
ਮੈਂ :- ਗੁਰਦੀਪ ਉਤਰ… ਆਪਾਂ ਅਗਲੀ ਬੱਸ ਜਾਵਾਂਗੇ”
ਗੁਰਦੀਪ :- ਕਿਉਂ… ਕਿ ਹੋਇਆ…?
ਮੈਂ :- ਤੂੰ ਉਤਰ ਬੱਸ…!
ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਅਸੀਂ ਬੱਸ ਤੋਂ ਉਤਰ ਗਏ। ਏਨੇ ਨੂੰ ਗੁਰਦੀਪ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਬੋਲਿਆ…
ਗੁਰਦੀਪ :- ਕਿ ਹੋ ਗਿਆ ਤੈਨੂੰ…ਆਪਾਂ ਲੇਟ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੇ ਹੁਣ…
ਮੈਂ :- ਕੋਈ ਨੀ… ਆਪਾਂ ਅਗਲੀ ਬੱਸ ਚੱਲਦੇ ਆਂ…
ਗੁਰਦੀਪ :- ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ…ਕਿ ਚੱਕਰ ਆ ਤੇਰਾ…ਕਿ ਪਤਾ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਪਿਛਲੀ ਬੱਸ ਲੰਘ ਗਈ ਹੋਵੇ ਉਹ…!
ਮੈਂ :- ਕਿ ਪਤਾ ਉਹ ਅਗਲੀ ਬੱਸ ਆਵੇ…ਲੇਟ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ…!
ਗੁਰਦੀਪ :- ਚੱਲ ਦੇਖਲਾ ਭਰਾਵਾ… ਲੇਟ ਤਾਂ ਹੋ ਹੀ ਗਏ ਹੁਣ…
ਅਸੀਂ 2 ਬੱਸਾਂ ਲੰਘਾਈਆਂ ਪਰ ਗੁਰਲੀਨ ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਆਈ। ਏਨੇ ਨੂੰ ਰੋਹਿਤ ਦਾ ਫੋਨ ਆ ਗਿਆ
“ਤੁਸੀ ਆਏ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਥੋਡੀ ਵੇਟ ਕਰ ਰਿਹਾ ਘਨੌਰ ਅੱਡੇ ਤੇ ਖੜਾ”
ਮੈਂ ਮਨ ਜਿਹਾ ਮਾਰ ਕੇ ਅਗਲੀ ਬੱਸ ਚੜ ਕੇ ਕਾਲਜ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਬੜਾ ਅਫਸੋਸ ਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਕਿਉਂਕਿ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਮੈਂ ਇਹ ਹੀ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੀ ਗੁਰਲੀਨ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ-ਕਿਵੇਂ ਤੇ ਕੀ-ਕੀ ਗੱਲ ਕਰੂੰਗਾ। ਪਰ ਓਹ ਅੱਜ ਆਈ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਮੇਰਾ ਅੱਜ ਘਰ ਵੀ ਦਿਲ ਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਬੇਚੈਨੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਹ ਹੀ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ ਉਹ ਕਾਲਜ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ।

ਸੁੰਨੀ-ਸੁੰਨੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਲੱਗੇ
ਇਹ ਸੁੰਨਾ ਲੱਗੇ ਜਹਾਨ
ਯਾਦ ਤੇਰੀ ਦੇ ਜਲਜਲੇ
ਮੈਨੂੰ ਵੱਡ-ਵੱਡ ਨੇ ਪਏ ਖਾਣ
ਕਿਉਂ ਦਿਲ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਿਆ
ਕਰਕੇ ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਾਰੇ ਰਹਾਂ ਸੋਚਦਾ
ਮੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਈ ਰਾਤ
ਇਹ ਕੈਸਾ ਜਾਦੂ ਕਰਤਾ ਹੈ
ਅੱਖ ਬੰਦ ਕਰੇ ਤੇ ਦਿਖਦੀ ਤੂੰ ਕੁੜੇ
ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਲਿਖਦੇ ਹੀ ਵਰਕਿਆਂ ਚ
ਆ ਜਾਂਦੀ ਏ ਰੂਹ ਕੁੜੇ
ਸ਼ਾਮ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਯਾਦ ਤੇਰੀ
ਕਿਉਂ ਪਾਉਂਦੀ ਫੇਰਾ ਨੀ
ਤੈਨੂੰ ਵਰਕਿਆਂ ਉੱਤੇ ਉਲੇਖਣ ਦਾ
ਫੇਰ ਅਸੀਂ ਕਰਦੇ ਆਂ ਜੇਰਾ ਨੀ

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਅਸੀਂ ਫੇਰ ਤੋਂ 2 ਸਵਾਰੀਆਂ ਵਾਲੀ ਸੀਟ ਤੇ ਬੈਠੇ ਸੀ। ਬੱਸ ਪੂਰੀ ਭਰੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਬੱਸ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਚੱਲਣ ਹੀ ਵਾਲੀ ਸੀ ਪਰ ਮੇਰੀਆਂ ਨਿਗ੍ਹਾਹਾਂ ਗੁਰਲੀਨ ਨੂੰ ਹੀ ਲੱਭ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਅਚਾਨਕ ਬੱਸ ਦੀ ਅਗਲੀ ਟਾਕੀ ਚੋਂ ਗੁਰਲੀਨ ਚੜਦੀ ਦਿਖੀ। ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜ਼ੀਬ ਜਿਹਾ ਸਕੂਨ ਤੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਠੰਡਕ ਮਿਲੀ । ਉਸ ਦੇ ਮੁੱਖ ਤੇ ਇੱਕ ਅਜ਼ੀਬ ਜਿਹਾ ਭੋਲਾਪਨ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਕੋਈ ਖਾਲੀ ਸੀਟ ਲੱਭ ਰਹੀ ਸੀ, ਤੇ ਅਚਾਨਕ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਪਈ। ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਹਲਕਾ ਜਿਹਾ ਮੁਸਕਰਾਈਆ। ਏਨੇ ਨੂੰ ਗੁਰਦੀਪ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਆਇਆ, ਉਸਨੇ ਗੁਰਲੀਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ…
“ਜੀ ਏਥੇ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ