ਛੋਟੀ ਸੋਚ
ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਬੱਸ ਅੱਡਾ
ਤਾਂ ਮੇਨ ਰੋਡ ਤੇ ਸਥਿਤ ਹੈ ਪਰ ਪਿੰਡ ਮੇਨ ਰੋਡ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਹਟ ਕੇ ਹੈ।ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਾਣ ਲਈ ਲਈ ਲੱਗਪਗ ਇਕ ਡੇਢ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਪੈਦਲ ਚੱਲ ਕੇ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਮਈ ਦੀ ਤਿੱਖੀ ਧੁੱਪ ਚ’ ਕਾਲਜ ਤੋ ਘਰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਪਿੰਡ ਦੀਆ ਦੋ ਅੱਧਖੜ੍ਹ ਉਮਰ ਦੀਆ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ਼ ਬੱਸ ਵਿੱਚੋ ਉਤਰਦਿਆਂ ਦੇਖ ਮਨ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਹੋਈ ਕਿ ਚਲੋ ਇਹਨਾ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤੀ ਵਾਟ ਛੇਤੀ ਨਿਬੜੇਗੀ।ਮੇਰੇ ‘ਸਤਿ ਸ਼੍ਰੀ ਅਕਾਲ ‘ਦਾ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਉਪਰੰਤ ਓਹ ਔਰਤਾਂ ਆਪਣੀਆ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਮਾਰਦੀਆ ਮੇਰੇ ਅੱਗੇ ਤੁਰ ਰਹੀਆ ਸਨ। ਮੈ ਵੀ ਓਹਨਾ ਦੀਆ ਕੁਝ ਗੱਲਾ ਨੂੰ ਸੁਣਦੀ ਤੇ ਕੁਝ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਅਣਸੁਣਿਆ ਕਰਦੀ ਓਹਨਾ ਦੇ ਮਗਰ ਹੀ ਤੁਰੀ ਆ ਰਹੀ ਸੀ।
ਹਲੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਵਾਟ ਹੀ ਤੁਰੀਆ ਸਾਂ ਅਚਾਨਕ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਟਰੈਕਟਰ ਆਉਂਦਾ ਦੇਖ ਓਹਨਾ ਵਿੱਚੋ ਇਕ ਔਰਤ ਨੇ ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ।
” ਇਹ ਸੱਚ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ..ਓਹ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਕਰਤਾਰੀ ਦੀ ਪੋਤੀ ਟਰੈਕਟਰ ਚਲਾਦੀ ਆ”
“ਆਹੋ ਭੈਣੇ ਸਾਡੇ ਦੀਸ਼ੇ ਨੇ ਵੀ ਦੇਖੀ ਸੀ ਕੱਲ..ਦੂਜੀ ਔਰਤ ਨੇ ਗੱਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ”
“ਔਹਦੀ ਮਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਡਮਾਕ ਹੀ ਖਰਾਬ ਆ….ਜਬਾਨ ਧੀ ਨੂੰ ਚੁੱਲ੍ਹਾ ਚੌਂਕਾ ਸਿਖਾਉਣ ਦੇ ਵਜਾਏ ਕਿਹੜੇ ਚਾਟੇ ਲਾਂਦੀ ਆ ਭਲਾ ਇਹ ਟਰੈਕਟਰ ਟਰੁਕਟਰ ਵੀ ਕੁੜੀਆ ਚਿੜੀਆਂ ਦੇ ਬਸ ਦੀ ਗੱਲ ਆ..ਰਾਮ ਨਾਲ ਚੰਗਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਦੇਖ ਹੱਥ ਪੀਲੇ ਕਰੇ ਔਹਦੇ”
“ਆਦਮੀ ਤਾਂ ਔਹਦਾ ਬਾਹਰਲੇ ਮੁਲਖ ਆ ਦਾਦੇਮਾਗਾਉਣਾ ਵੀਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ.. ਤੀਮੀ ਲੋਕਾ ਤੋ ਕੇਹੰਦੀੰ ਫਿਰਦੀ ਆ ਮੇਰੀਆ ਧੀਆਂ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਹੀ ਆ”
“ਲੈ ਦੱਸ… ਭਲਾ ਅੰਬਾ ਦੀ ਭੁੱਖ ਵੀ ਕਦੇ ਅੰਬਾਖੜੀਆ ਨਾਲ ਪੂਰੀ ਹੋਈ ਆ”
“ਹੈਥੇ ਟਰੈਕਟਰ ਚਲਾਂਦੀ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
