ਇੱਕ ਵਾਰ ਇੱਕ ਬਾਬੇ ਨੇ ਕਿਤੇ ਦੀਵਾਨ ਲਾਏ ਹੋਏ ਸੀ.. ਬਾਬੇ ਨੇ ਪਹਿਲਾ ਸ਼ਬਦ ਲਾਇਆ ਤਾਂ ਸੰਗਤ ਮੰਤਰ ਮੁਗਧ ਹੋ ਗਈ ..
ਦੂਜਾ ਸ਼ਬਦ ਲਾਇਆ ਤਾਂ ਸੰਗਤ ਲੀਨ ਹੋ ਗਈ..
ਸੰਗਤ ਦੀ ਸ਼ਰਧਾ ਦੇਖ ਕੇ ਬਾਬਾ ਗੱਦ ਗੱਦ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਤੀਜਾ,ਚੌਥਾ,ਪੰਜਵਾਂ, ਛੇਵਾਂ,ਸੱਤਵਾਂ,ਅੱਠਵਾਂ,ਨੌਵਾਂ,ਦਸਵਾਂ ਸ਼ਬਦ ਇਕੋ ਸਾਹ ਲਾ ਗਿਆ.. ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਨਾਂ ਕਰਦਾ ਦੇਖ ਕੇ ਸੰਗਤ ਦੀ ਸ਼ਰਧਾ ਭੰਗ ਹੋਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ.. ਲੋਕ ਇੱਕ-ਇੱਕ ਦੋ-ਦੋ ਕਰਕੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ .. ਬਾਬੇ ਨੇ ਜਦੋਂ ਪੰਦਰਾਂ ਕੁ ਸ਼ਬਦ ਲਾ ਕੇ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹੀਆਂ ਤਾਂ ਪੰਡਾਲ ਖਾਲੀ ਸੀ ..ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਔਰਤ ਬੈਠੀ ਸੀ..ਬਜ਼ੁਰਗ ਔਰਤ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਬਾਬੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਨੀਰ ਵਹਿ ਤੁਰਿਆ ..ਬਾਬਾ ਬਜ਼ੁਰਗ ਬੇਬੇ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਤ ਹੋਇਆ “ਹੇ ਮਾਤਾ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਉੱਠ ਕੇ ਜਾ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ ਪਰ ਤੂੰ ਕੱਲੀ ਪੰਡਾਲ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਹੈ, ਹੇ ਮਾਤਾ ਤੇਰਾ ਗੁਰੂ ਪ੍ਰਤੀ ਪ੍ਰੇਮ ਦੇਖ ਕੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਨੀਰ ਨਹੀਂ ਰੁਕ ਰਿਹਾ.. ਗੁਰੂ ਪ੍ਰਤੀ ਇੰਨੀ ਸ਼ਰਧਾ,ਮਨ ਵਿਚ ਏਨੀ ਲਗਨ ਤੈਨੂੰ ਕਿੱਥੋਂ ਲੱਗੀ ?? “ਇਹ ਮੰਤਰ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ