ਤੁਸੀ ਵੀ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹੋਵੋਗੇ ਕਿ ਕਦੇ ਕੋਈ ਬਲਾਤਕਾਰੀ ਵੀ ਖੱਤ ਲਿੱਖਦਾ ਪਰ ਕਦੀ ਕਦੀ ਜਦੋਂ ਦਿਲ ਦਾ ਬੋਝ ਰੂਹ ਵੀ ਚੱਕਣ ਤੋ ਇਨਕਾਰੀ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਦਰਦ ਵੰਡਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ। ਬੱਸ ਆਪਣਾ ਉਹੀ ਦਰਦ ਬਿਆਨ ਕਰ ਰਿਹਾ।
ਉਹ ਦੋ ਅੱਖਾਂ ਮੈਨੂੰ ਰਾਤ-ਦਿਨ ਕਦੇ ਵੀ ਚੈਨ ਨਾਲ ਨਹੀ ਬੈਠਣ ਦਿੰਦੀਆਂ। ਹਰ ਪਲ ਮੇਰਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਸਰਬੱਤੀ, ਮਾਸੂਮ ਜਿਹੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਪਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਬੇਵੱਸ, ਪੱਥਰ ਜਿਹੀਆਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਜਿਨਾਂ ਵਿੱਚਲਾ ਪਾਣੀ ਮੈਨੂੰ ਕਿਤੇ ਡੂੰਘਾ ਸੁੱਟ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਹੱਥ ਪੈਰ ਮਾਰਦਾ ਹਾਂ ਪਰ ਉਸ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚੋ ਬਾਹਰ ਨਹੀ ਨਿਕਲ ਪਾਉਦਾਂ। ਸਾਹ ਘੁੱਟਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾਂ, ਛਾਤੀ ਫੁੱਲਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਆ, ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬੱਸ ਮਰਣ ਵਾਲਾ ਹੀ ਹਾਂ ਪਰ ਇਹ ਕੀ? ਮੌਤ ਵੀ ਦੂਰ ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਖਿੜ੍ਹ ਖਿੜ੍ਹ ਮੇਰੇ ਹਾਲ ਤੇ ਹੱਸ ਰਹੀ ਹਾਂ।
ਇਹ ਹਾਸਾ ਫੇਰ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਚੇਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲੈ ਮੁੜਦਾ। ਉਸਦਾ ਹਾਸਾ ਯਾਦ ਆ ਜਾਂਦਾ। ਕਿਸੇ ਝਰਨੇ ਵਰਗਾ ਨਿਰਛਲ ਹਾਸਾ। ਅਸੀ ਬਚਪਨ ਤੋ ਲੈ ਕੇ ਇਕੱਠੇ ਪਲੇ ਅਤੇ ਵੱਡੇ ਹੋਏ। ਇੱਕੋ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹੇ ਅਤੇ ਆਂਢ-ਗਵਾਂਢ ਹੀ ਰਹੇ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਤੇ ਬਹੁਤ ਮਾਣ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਵੀ ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਛੂਹ ਯਾਦ ਹੈ, ਜਦੋ ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਉਹ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਫੜ੍ਹ ਸਕੂਲ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਵੱਡੇ ਹੋਏ ਇਹ ਦੋਸਤੀ ਹੋਰ ਵੀ ਗਹਿਰੀ ਹੁੰਦੀ ਗਈ। ਜਦੋ ਅਸੀ ਦੱਸਵੀ ਵਿੱਚ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਘਰ ਵੇਚ ਕੇ ਸਹਿਰ ਦੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਮੈਂ ਦੋ-ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਰੋਟੀ ਨਹੀ ਖਾਧੀ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਬਹੁਤ ਯਾਦ ਆਈ। ਪਰ ਉਹ ਸਕੂਲ ਅਉਦੀ ਰਹੀ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਕਦੋ ਮੇਰੀ ਨਜਰ ਉਸਦੇ ਲਿਬਾਸ ਦੇ ਪਾਰ ਕੁੱਝ ਟੋਲਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਕਦੋ ਮੇਰੀ ਨਜਰ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੋ ਤਿਲਕਦੀ ਹੋਈ ਉਸਦੇ ਹੋਠਾਂ ਉੱਤੇ ਟਿੱਕਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਉਹ ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਤੋ ਥੋੜਾ ਦੂਰ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਈ, ਖੌਰੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਸੇਕ ਉਸਦੇ ਪਿੰਡੇ ਨੂੰ ਲੂਹਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਇਹ ਦੂਰੀ ਮੇਰੇ ਤੋ ਬਰਦਾਸਤ ਨਹੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ।
ਆਖਰ ਬਾਰਵੀਂ ਕਰ ਉਹ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕਾਲਜ ਚੱਲੀ ਗਈ। ਉਸਨੂੰ ਖੋਜਕਾਰੀ ਬਣਨ ਦਾ ਬਹੁਤ ਜਨੂੰਨ ਸੀ। ਉਹ ਦਿਨ ਰਾਤ ਪੜ੍ਹਦੀ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਕਾਲਜ ਅੱਗੇ ਗੇੜੇ ਮਾਰਦਾ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉਸਦੇ ਮਹੁੱਲੇ ਤੱਕ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਜਾਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਪਤਾ ਨਹੀ ਕੈਸਾ ਜਨੂੰਨ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੀ ਜਿੱਦ ਬਣ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਸੱਚਾ ਪਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਹਵਸ ਹੀ ਪਿਆਰ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਚੇਤੇ ਆ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਦਿਨ ਜਿਸ ਦਿਨ ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੀ ਢਾਣੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਮਿੱਤਰਾਂ ਨੇ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਤੂੰ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਬਣਾਉਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਜਿੱਤ ਲੈ। ਸਾਰੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ, ਗਾਣੇ ਯਾਦ ਆ ਗਏ ਅਤੇ ਮੈਂ ਮਰਦ ਬਣ ਉਸ ਔਰਤ ਨੂੰ ਪਉਣ ਦੇ ਦਿਨਰਾਤ ਸੁਪਨੇ ਦੇਖਣ ਲੱਗਾ।
ਉਸਦੇ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ