ਬਨਾਉਟੀ ਕੰਧਾਂ

ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਤੋਂ ਪੱਕੇ ਯਾਰ ਸਨ..

ਜਦੋਂ ਵੀ ਮਿਲਦੇ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ਪੈ ਜਾਂਦੀ..ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਪਜਾਮੇ ਕੁੜਤੇ ਵਿਚ ਹੁੰਦਾ..ਦੂਜੇ ਦੇ ਹੱਥ ਪੈਰ ਘੱਟੇ ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ ਲਿੱਬੜੇ ਹੁੰਦੇ..ਇੱਕ ਦਾ ਜਦੋਂ ਵੀ ਜੀ ਕਰਦਾ ਸਾਈਕਲ ਪੈਦਲ ਟਾਂਗੇ ਤੇ ਜੋ ਵੀ ਸਵਾਰੀ ਮਿਲਦੀ ਫੜ ਕੇ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਅੱਪੜ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ..!

ਫੇਰ ਬੱਚੇ ਵੱਡੇ ਹੋ ਗਏ..ਪਰ ਮਜਬੂਤ ਨੀਹਾਂ ਵਾਲੀ ਪੱਕੀ ਦੋਸਤੀ ਦਾ ਨਿੱਘ ਅਜੇ ਵੀ ਉਂਝ ਦਾ ਉਂਝ ਹੀ ਬਰਕਰਾਰ ਸੀ..!

ਅਖੀਰ ਇਕ ਦਿਨ ਦੋਹਾ ਨੇ ਮਤਾ ਪਕਾਇਆ..

ਕਿਓਂ ਨਾ ਇਸ ਦੋਸਤੀ ਨੂੰ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਵਿਚ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ..!

ਫੇਰ ਮੰਗਣੀ ਵਾਲਾ ਦਿਨ ਮੁਕੱਰਰ ਹੋ ਗਿਆ..ਦੋਵੇਂ ਪਾਸਿਓਂ ਤੋਂ ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਬੰਦੋਬਸਤ ਕਰ ਲਏ ਗਏ..!

ਕੁੜੀ ਦੀ ਮਾਂ ਫ਼ਿਕਰਮੰਦੀ ਦੇ ਆਲਮ ਵਿਚ ਨਾਲਦੇ ਨੂੰ ਆਖਣ ਲੱਗੀ..

“ਖਾਣ ਪੀਣ ਤੇ ਹੋਰ ਬੰਦੋਬਸਤਾਂ ਵਿਚ ਕੋਈ ਕਮੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣੀ ਚਾਹੀਦੀ..ਗਹਿਣੇ ਗੱਟੇ..ਸ਼ਗਨ ਸਵਾਰਥ ਲਾਗ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜਾਂ ਵਿਚ ਕੰਜੂਸੀ ਦੀ ਕੋਈ ਗੁੰਜਾਇਸ਼ ਨਹੀਂ..ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਐਨ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਨੇਪਰੇ ਚੜਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਏ..ਅਖੀਰ ਕੁੜੀ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਹਾਂ..ਰਾਈ ਦਾ ਪਹਾੜ ਬਣਦਿਆਂ ਘੜੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀ!

ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਨਾਲਦੇ ਦੇ ਗੱਲ ਪਾਇਆ ਸਧਾਰਨ ਜਿਹਾ...

...