ਇਹ ਦਾ ਤਾਂ ਨਿੱਤ ਦਾ ਡਰਾਮਾ,,,,, ਅਗਲੇ ਵੀ ਤੀਏ ਦਿਨ ਸੁਨੇਹਾ ਦੇ ਦਿੰਦੇ ਨੇ,,,,,,,,, ਬੲੀ ਤੇਰਾ ਬਾਪੂ ਤੰਗ ਐ,,,,,,,,ਸਾਲੇ ਬੁੜੇ ਨੂੰ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਹੋਗੇ ਲਟਕਦੇ,ਰੱਬ ਪਤਾ ਨੀਂ ਕਾਗਜ਼ ਕਿੱਥੇ ਲਕੋਈ ਬੈਠਾ,,,,,,ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਨੀ ਜਾਇਆ ਜੁਇਆ ਜਾਂਦਾ,,,,,,ਫੁੱਕੀ ਜਾਓ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਤੇਲ ਸਾਲੇ ਨੰਗਾ ਪਿੱਛੇ,,,,,, ਨਿੱਕਾ ਫੋਨ ਪਟਕਦਿਆਂ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬੈਠੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਕੈਲੋ ਵੱਲ ਵੇਖਦਿਆਂ ਬੋਲਿਆ।ਵੇ ਕੀ ਹੋਇਆ? ,,,, ਕਿਉਂ ਅੱਗ ਬਬੂਲਾ ਹੋਈ ਜਾਂਦੈਂ?,,,,,, ਕੈਲੋ ਨੇ ਨਿੱਕੇ ਵੱਲ ਵੇਖਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ।ਓ ਓਹਦੇ ਪੇਕਿਆਂ ਤੋਂ ਫੋਨ ਆਇਆ,ਇਹਦਾ ਭਾਈ ਆਖਦਾਂ ਸੀ ਕਿ ਬਾਪੂ ਤੰਗ ਐ,,,,ਕੋਮਲ ਨੂੰ ਭੇਜ ਦਿੰਦੇ,,,,,,ਨਿੱਕਾ ਉੱਚੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਚਾਹ ਬਣਾ ਰਹੀ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਕੋਮਲ ਵੱਲ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਘੂਰਦਾ ਆਖਣ ਲੱਗਾ।
“ਬਾਪੂ ਤੰਗ ਐ”ਸ਼ਬਦ ਸੁਣ ਕੇ ਜਿਵੇਂ ਕੋਮਲ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਦੀ ਜਾਨ ਹੀ ਨਿੱਕਲ ਗਈ।ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਅੱਥਰੂ ਆਪ ਮੂਹਾਰੇ ਹੀ ਵਹਿ ਤੁਰੇ।ਕੋਮਲ ਦਾ ਬਾਪੂ ਕੈਂਸਰ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਨਾਲ ਜੂਝ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਕੲੀਂ ਮਹਿਨਿਆਂ ਤੋਂ ਉਸ ਦੀ ਹਾਲਤ ਗੰਭੀਰ ਹੀ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਕੲੀਂ ਵਾਰ ਉਹ ਮਰਨ ਕੰਢਾਹੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਧੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਸਦਾ ਭਾਈ ਕੋਮਲ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ ਲਾ ਦਿੰਦਾ,ਪਰ ਨਿੱਕਾ ਤੇ ਕੋਮਲ ਦੀ ਸੱਸ ਕੈਲੋ ਦਾ ਵਤੀਰਾ ਕੋਮਲ ਨਾਲ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹ ਅਕਸਰ ਉਸ ਨੂੰ ਦਾਜ ਪਿੱਛੇ ਤੁੱਨਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ,ਨਿੱਕੇ ਨੇ ਕੲੀ ਵਾਰ ਉਸ ਤੇ ਹੱਥ ਵੀ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੇਕੇ ਘਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੱਸਦੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਘਰ ਵਿੱਚ ਗ਼ਰੀਬੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਬਾਪੂ ਨੇ ਜ਼ਮੀਨ ਗਹਿਣੇ ਰੱਖ ਕੇ ਉਸ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਬੱਸ ਕੰਧੀਂ ਕੌਲੀ ਲੱਗ ਰੋ ਕੇ ਮਨ ਹਲਕਾ ਕਰ ਲੈਂਦੀ।
ਨੀ ਲਿਆ ਚਾਹ ਹੁਣ ਕਿੱਧਰ ਮਰ ਗੀ,,,,,ਇੱਕੋ ਕੰਮ ਤੇ ਘੰਟਾ ਲਾ ਦਿੰਦੀ ਐ,,,,,ਕੋਮਲ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚੋਂ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝ ਚਾਹ ਦੇ ਦੋ ਗਿਲਾਸ ਲੈਕੇ ਕੰਬਦੇ ਪੈਰਾਂ ਨਾਲ ਬਾਹਰ ਆੲੀ।” ਆ ਤੇਰੇ ਭਾੲੀ ਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ ਸੀ ,ਤੇਰਾ ਬਾਪੂ ਤੰਗ ਐ,,,,,,ਸਾਲਾਂ ਤੀਏ ਦਿਨ ਦਾ ਕੰਮ ਐ,,,,,,,ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਨੀ ਜਾਇਆ ਜਾਂਦਾ,,,,,, ਮੈਂ ਤਾਂ ਸ਼ਹਿਰ ਚੱਲਿਆਂ ਕੱਪੜੇ ਲੈਣ ,,,,,, ਸਰਪੰਚਾਂ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਵਿਆਹ ਐ,,,,,,, ਨਿੱਕਾ ਕੋਮਲ ਵੱਲ ਘੂਰਦਾ ਬੋਲਿਆ “ਵੇ ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪ ਦਵਾਈ ਨੂੰ ਜਾਣਾ ਸੀ ,,,,,,ਕਿੱਦੇਂ ਦੀ ਖੰਘ ਹੋ ਰਹੀ ਐ,,,,,, ਰਪੋਟ ਕਰਵਾਉਣੀ ਸੀ,,,,,,,ਕੈਲੋ ਕੋਮਲ ਵੱਲ ਚੋਰ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਵੇਖਦੀ ਬੋਲੀ । ਕੋਮਲ ਚੁੱਪ ਕਰੀਂ ਧਰਤੀ ਤੇ ਨਿਗ੍ਹਾ ਟਿਕਾਈਂ ਰੋਈ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।ਨੀ ਸੁੱਖੇ ਸਾਂਦੇ ਰੋਣ ਨੂੰ ਕੀ ਹੋਇਆ ਤੈਨੂੰ?,,,,,,ਲੱਗੀ ਆ ਫਫੜੇ ਲਾਓਣ,,,,,,ਲੈ ਦੱਸ ਹੁਣ,,,,ਥੋਡਾ ਤਾਂ ਰੋਜ਼ ਦਾ ਡਰਾਮਾ,,,,,, ਚੱਕ ਕੇ ਫੋਨ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ,,,,,ਆਖੇ ਬਾਪੂ ਤੰਗ ਐ,,,,,ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਸੜਕਾਂ ਤੇ ਫਿਰਨ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਵਿਹਲੇ ਆਂ?,,,,,,ਨਾਲੇ ਆਹ ਮੋਟਰ ਸਾਇਕਲ ਕਿਹੜਾ ਪਾਣੀ ਤੇ ਚੱਲਦਾ,,,,,,ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਪਿਆ ,,,,,ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਨੀ ਹੁੰਦਾ,,,,,ਮੇਰੇ ਤਾਂ ਆਪ ਗੋਡੇ ਦੁਖਦੇ ਨੇ,,,,,ਖਿੱਝਦੀ ਹੋਈ ਕੈਲੋਂ ਬੋਲੀ। ਉਹ ਛੱਡ ਬੇਬੇ ,,,,, ਕਾਹਨੂੰ ਭਕਾਈ ਮਾਰੀ ਜਾਂਦੀ ਐ ਇਹਦੇ ਨਾਲ,,,,,,ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਇਹੀ ਕੁਝ ਰਹੂ,,,,,, ਤੂੰ ਚੱਲ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਮੈਂ ਦਵਾਈ ਦਵਾ ਲਿਆਉਂ,,,,,ਨਿੱਕਾ ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ ਬੋਲਿਆ।
ਬੀਜੀ ਹਜੇ ਤਾਂ ਅੱਠ ਹੀ ਵਜੇ ਨੇ ,,,,,,,ਮੈਂ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਬੱਸ ਚਲੀ ਜਾਵਾਂ,,,,,, ?ਆਥਣੇ ਕੰਮ ਦੇ ਟੈਮ ਤੱਕ ਮੁੜ ਆਉਂਗੀ,,,,, ਕੋਮਲ ਨੇ ਭਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਤਰਲਾ ਜਿਹਾ ਕਰਦੀ ਨੇ ਕੈਲੋ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ।ਵੇ ਨਿੱਕਿਆ ਦੇਂਦੇ ਇਹਨੂੰ ਸੌ ਰੁਪਏ,,,,,,ਕੀ ਰੋਣਾ ਪਿੱਟਣਾ ਲਾਇਆ ਸਵੇਰੇ – ਸਵੇਰੇ,,,,,, ਕੈਲੋ ਨੇ ਖਿੱਝ ਕੇ ਕਿਹਾ।
ਆਹ ਚੱਕ ਜਾ ਕੇ ਰੋਟੀ ਬਣਾ,,,,, ਮੈਂ ਜਾਣਾ ਸ਼ਹਿਰ,,,,,ਵਿਹਲਾ ਨੀ ਤੇਰੇ ਡਰਾਮੇ ਦੇਖਣ ਨੂੰ,,,,,, ਨਿੱਕੇ ਨੇ ਜੇਬ ਵਿੱਚੋਂ ਸੌ ਰੁਪਏ ਦਾ ਨੋਟ ਕੱਢ ਕੇ ਕੋਮਲ ਵੱਲ ਸੁੱਟਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।ਕੋਮਲ ਨੇ ਧਰਤੀ ਤੇ ਪਏ ਪੈਸੇ ਚੁੱਕੇ ਤੇ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ।ਰੋ- ਰੋ ਕੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ ਹੋ ਗੲੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਹੰਝੂ ਰੁਕਣ ਦਾ ਨਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੈ ਰਹੇ,ਧਿਆਨ ਮੁੜ- ਮੁੜ ਘੜੀ ਦੀਆਂ ਸੁਈਆਂ ਵੱਲ ਜਾਂਦਾਂ ।
ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਸਮੇਟ ਕੇ ਕੋਮਲ ਨੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਏ ਤੇ ਦੋ ਡਿੰਗਾ ਕਰਦੀ ਨੇ ਮਸਾਂ ਬੱਸ ਫੜੀ।ਸਾਰੇ ਰਸਤੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਭੈੜੇ ਖਿਆਲਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਤੜਫਾਈ ਰੱਖਿਆ,ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਜ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕੲੀਂ ਮੀਲਾਂ ਦਾ ਲੰਮਾ ਪੈਂਡਾ ਤੈਅ ਕਰਕੇ ਅੱਜ ਉਸ ਦਾ ਪੇਕਾ ਘਰ ਆਇਆ ਏ।
ਕੋਮਲ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝਦੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
