ਢਾਈ ਦਹਾਕੇ ਪਹਿਲੋਂ ਗੱਡੀਓਂ ਉੱਤਰਦਾ ਤਾਂ ਸਿੱਧਾ ਦਰਬਾਰ ਸਾਬ ਵੱਲ ਨੂੰ ਹੋ ਤੁਰਦਾ..ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਤਖ਼ਤ ਦੇ ਮਗਰ ਢਲਦੇ ਸੂਰਜ ਦੀ ਟਿੱਕੀ..ਰਾਤੀਂ ਪਰਿਕਰਮਾ ਦਾ ਠੰਡਾ ਫਰਸ਼..ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਲੋਅ ਹੇਠ ਸੁੱਤੇ ਪਿਆਂ ਕਈ ਵੇਰ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਬਿੜਕ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀ..!
ਮੱਸੇ ਰੰਘੜ ਨਾਲ ਹਿਸਾਬ ਕਰਨ ਆਏ ਸੁੱਖਾ ਸਿੰਘ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ..ਘੋੜੀਆਂ ਇਥੋਂ ਕੋਲ ਹੀ ਤਾਂ ਬਝੀਆਂ ਸਨ..ਬਾਬਾ ਗੁਰਬਖਸ਼ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਦੀਪ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੀ ਵਾਹੀ ਲਕੀਰ..ਫੇਰ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਝੌਲਾ ਜਿਹਾ ਪੈਂਦਾ..ਜੈਕਾਰੇ ਛੱਡਦਾ ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਜਥਾ ਛੇਤੀ ਨਾਲ ਪੌੜੀਆਂ ਉੱਤਰ ਕੋਲੋਂ ਦੀ ਲੰਘ ਜਾਂਦਾ..!
ਇੱਕ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀ ਸਮਝਾਉਂਦਾ..ਇਹ ਮਨਘੜਤ ਕਹਾਣੀਆਂ ਘੜਦਾ ਇਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਸਿਆਣੇ ਨੂੰ ਵਿਖਾਓ..ਨਹੀਂ ਤੇ ਖਰਾਬ ਕਰੂ!
ਵਿਸਕੀ ਦਾ ਮੋਟਾ ਸਾਰਾ ਪੈਗ ਅੰਦਰ ਲੰਘਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਆਖਦਾ ਉਸਨੂੰ ਹਥਿਆਰ ਲੈ ਕੇ ਅੰਦਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ..ਫੇਰ ਬਹਿਸ ਹੋ ਜਾਂਦੀ..ਤੇ ਮਗਰੋਂ ਲੜਾਈ!
ਫੇਰ ਓਸੇ ਰਾਤ ਬਾਬਾ ਜੀ ਸੁਫ਼ਨੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਦੱਸਦਾ..ਦਿੱਲੀ ਬੈਠੀ ਪਟਰਾਣੀ ਸੁਫ਼ਨੇ ਲੈਂਦੀ ਸੀ ਕੇ ਟੈਂਕਾਂ ਤੋਪਾਂ ਮਸ਼ੀਨਗੰਨਾਂ ਦੀ ਗੜਗਾਹਤ ਵੇਖ ਅੰਦਰ ਬੈਠੇ ਉਹ ਸਾਰੇ ਕਬੂਤਰ ਵਾਂਙ ਅੱਖੀਆਂ ਮੀਟ ਲੈਣਗੇ..ਮੈਂ ਧੌਣੋਂ ਫੜ ਬਾਕੀ ਮੁਲਖ ਨੂੰ ਵਿਖਾਵਾਂਗੀ..ਵੋਟਾਂ ਲਵਾਂਗੀ..ਪਰ ਦਸਮ ਪਿਤਾ ਦੀ ਅਪਾਰ ਕਿਰਪਾ ਸੀ..ਓਹਨਾ ਕਬੂਤਰ ਵਾਂਙ ਅੱਖੀਆਂ ਨਹੀਂ ਮੀਟੀਆਂ..ਸਗੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਅਖੀਰ ਤੱਕ ਚਮਕੌਰ ਦੀ ਗੜੀ ਵਾਂਙ ਹੀ ਵਿੱਚਰੇ..!
ਓਹਨੀ ਦਿਨੀਂ ਉਹ ਵੀ ਕਿੰਨੇ ਮਹੀਨੇ ਵਾਪਿਸ ਹੀ ਨਾ ਪਰਤਿਆ..
ਉਸ ਮੋਰਚੇ ਵਿਚ ਕੁਲ ਛੇ ਸਿੰਘ ਸਨ..ਪੰਜ ਸ਼ਹੀਦੀਆਂ ਪਾ ਗਏ..ਉਹ ਕੱਲਾ ਹੀ ਬਚਿਆ..ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਦਿਨ ਢਲੇ ਪਿੰਡ ਅੱਪੜਿਆਂ..ਨਿੱਕੀ ਭੈਣ ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਵੀਰਿਆ ਤੇਰੇ ਮਗਰੋਂ ਤੇਰੇ ਕਬੂਤਰਾਂ ਵਾਲਾ ਆਲਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਰਹਿ ਗਿਆ..ਇੱਕ ਰਾਤ ਤੇਰੇ ਪਾਲੇ ਪੰਜ ਕਬੂਤਰ ਬਿੱਲੀ ਖਾ ਗਈ..!
ਉਹ ਅੱਗੋਂ ਆਖੀ ਜਾਵੇ ਬਿੱਲੀ ਨਹੀਂ ਦਿੱਲੀ ਖਾ ਗਈ..!
ਨਿਆਂਣੇ ਪੁੱਛ ਲੈਂਦੇ..ਮੌਤ ਨੂੰ ਮਖੌਲਾਂ ਕਿੱਦਾਂ ਕਰੀਦੀਆਂ..ਜੁਆਬ ਸੋਚ ਹੀ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਕੇ ਕੋਲ ਚੱਲਦੇ ਘਮਸਾਨ ਵਿੱਚੋਂ ਦੋ ਸਿੰਘ ਕੋਲ ਆਣ ਪਹੁੰਚਦੇ..ਆਖਦੇ ਭਾਉ ਸਾਡੀ ਮਸ਼ੀਨਗੰਨ ਚੱਲ ਚੱਲ ਗਰਮ ਹੋ ਗਈ ਏ..ਆਪਣੇ ਵਾਲੀ ਦੇ ਦੇਵੋ..ਸਾਡੇ ਪਾਸੇ ਓਹਨਾ ਦਾ ਬਹੁਤ ਜ਼ੋਰ ਏ..ਅੱਗੋਂ ਆਖਦਾ ਸਾਡੇ ਵਾਲੀ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਲੈ ਗਏ ਤਾਂ ਫੇਰ ਅਸੀਂ ਕੀ ਕਰਾਂਗੇ..?
ਦੂਜਾ ਆਖਦਾ ਚਲ ਖਾਣ ਨੂੰ ਕੁਝ ਹੈ ਤਾਂ ਓਹੀ ਦੇ ਦਿਓ..ਪੂਰੇ ਦੋ ਦਿਨ ਹੋ ਗਏ ਨੇ..!
ਭੁੱਜੇ ਛੋਲੇ ਤੇ ਗੁੜ ਵਾਲੀ ਬੋਰੀ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ..ਦੋਵੇਂ ਟੁੱਟ ਕੇ ਪੈ ਗਏ..ਹੱਸ ਪੈਂਦਾ ਅਖ਼ੇ ਭਾਊ ਕਦੇ ਗੁੜ ਨੀ ਵੇਖਿਆ?
ਅੱਗੋਂ ਆਖਦਾ ਗੁੜ ਤੇ ਬੜੀ ਵੇਰ ਵੇਖਿਆ ਪਰ ਏਨੇ ਦਿਨ ਭੁੱਖਾ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ..ਫੇਰ ਹਾਸਾ ਪੈ ਜਾਂਦਾ..!
ਅਚਾਨਕ ਬਾਰੀ ਵਾਲੇ ਪਾਸਿਓਂ ਵਾਛੜ ਆਉਂਦੀ ਏ..ਦੋਵੇਂ ਓਥੇ ਚੜਾਈ ਕਰ ਜਾਂਦੇ..ਗੁੜ ਦੀ ਪੇਸੀ ਹੱਥ ਵਿਚ ਹੀ ਫੜੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ..ਬਿੰਦ ਕੂ ਲਈ ਸਨਾਟਾ ਛਾ ਜਾਂਦਾ..ਫੇਰ ਬਾਕੀ ਦੇ ਚੜ੍ਹਦੀ ਕਲਾ ਦਾ ਜੈਕਾਰਾ ਛੱਡ ਬੈਰਲਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਓਧਰ ਨੂੰ ਮੋੜ ਦਿੰਦੇ..ਫਿਜ਼ਾ ਵਿਚ ਬੋਲ ਤੈਰਨ ਲੱਗਦੇ..”ਮੁੱਠ ਕੂ ਛੋਲੇ ਚੱਬ ਕੇ ਉੱਡਦੇ ਫਿਰਨ ਸਰੀਰ..ਸੰਤਾਂ ਕੋਲੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਪੂਰੇ ਹੋ ਗਏ ਤੀਰ..”
ਪ੍ਰਕਰਮਾ ਵਿਚ ਸੁੱਤੇ ਪਿਆਂ ਇਹ ਵਰਤਾਰਾ ਬੱਸ ਘੜੀ ਦੀ ਘੜੀ ਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ..ਫੇਰ ਸੇਵਾਦਾਰ ਸਵਖਤੇ ਹੀ ਉਠਾ ਦਿੰਦਾ..!
2010 ਵਿੱਚ ਵਾਪਿਸ ਗਿਆ..ਤਾਂਘ ਜਾਗੀ..ਉਂਝ ਦੇ ਹੀ ਮਾਹੌਲ ਵਿਚ ਵਿਚਰਿਆ ਜਾਵੇ..ਫੇਰ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਪਰਿਕਰਮਾ ਵਿਚ ਏਧਰ ਓਧਰ ਘੁੰਮਦਾ ਰਿਹਾ..ਮੁੜ ਰਾਤੀ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਤਖ਼ਤ ਦੇ ਸਾਮਣੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਸਾਹਿਬਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਲੰਮਾ ਪੈ ਗਿਆ..ਕਿਧਰੋਂ ਇਹ ਬੋਲ ਕੰਨੀ ਪਏ..ਉੱਚੀ ਮੌਤ ਲਿਖਾ ਲਈ ਜਿੰਨਾ ਕਰਮਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ..ਛੇ ਛੇ ਫੁੱਟ ਦੇ ਗੱਭਰੂ ਪਰਿਕਰਮਾ ਦੇ ਵਿੱਚ..ਇਹ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦੀ ਫਿਲੋਸਫੀ ਕਿਸੇ ਵਿਰਲੇ ਦੇ ਹੀ ਪੱਲੇ ਪੈਂਦੀ..ਵਰਨਾ ਬਹੁਤੇ ਇਸੇ ਭੁਲੇਖੇ ਰਹਿੰਦੇ..ਅਸੀ ਕਾਲ ਪਾਵੇ ਨਾਲ ਬੰਨਿਆ!
ਓਥੇ ਖੁੱਲੇ ਆਸਮਾਨ ਹੇਠ ਪਏ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
