ਓਪਰਿਆਂ ਨਾਲ ਗੱਲੀਂ ਲੱਗ ਜਾਣਾ..ਤੇ ਮੁੜ ਆਪਣੀ ਅਸਲ ਮੰਜਿਲ ਤੋਂ ਭਟਕ ਜਾਣਾ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਪੂਰਾਣੀ ਆਦਤ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ! />
ਮਗਰੋਂ ਮਾਂ ਦੀ ਆਖੀ ਚੇਤੇ ਆ ਗਈ..ਅਖ਼ੇ ਬੰਦੇ ਦਾ ਧਿਆਨ ਏਧਰ ਓਧਰ ਭਟਕਣ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਅਛੋਪਲੇ ਜਿਹੇ ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਗੱਲੀਂ ਲਾ ਲਵੋ..!
ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਪਹਿਲੀ ਵੇਰ ਜਦੋਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰੋਂ ਕਰਨਾਲ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਤਾਂ ਜਲੰਧਰ ਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਹੇਠਾਂ ਉੱਤਰ ਗਏ..ਅਖ਼ੇ ਹੁਣੇ ਆਇਆ..!
ਦਸਾਂ ਮਿੰਟਾਂ ਬਾਅਦ ਗੱਡੀ ਨੇ ਵਿਸਲ ਦੇ ਦਿੱਤੀ..ਤੁਰ ਵੀ ਪਈ ਪਰ ਇਹ ਕਿਧਰੇ ਵੀ ਨਾ ਦਿਸੇ..ਫਿਕਰ ਵਿਚ ਅੱਧੀ ਹੋਈ ਜਾਵਾਂ..ਹੁਣ ਕਿਥੇ ਲੱਭਾਂ..ਕੱਲੀ ਕਿੱਦਾਂ ਜਾਵਾਂਗੀ..ਇੱਕ ਦੋ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਵੀ ਪਰ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਮਿਲਿਆ!
ਫਗਵਾੜੇ ਹੱਸਦੇ ਹੋਏ ਅੰਦਰ ਆਣ ਵੜੇ ਅਖ਼ੇ ਕੋਈ ਪਿੰਡੋਂ ਮਿਲ ਪਿਆ ਸੀ..ਫੇਰ ਮਗਰਲੇ ਡੱਬੇ ਤੋਂ ਏਧਰ ਆਉਣ ਦਾ ਰਾਹ ਬੰਦ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਓਥੇ ਹੀ ਬੈਠ ਗਿਆ..ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਆਖਦੀ..ਹੱਥ ਵਿਚ ਫੜਿਆ ਪੱਤਲ ਫੜਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਆਖਣ ਲੱਗੇ ਕੇ ਖਾ ਕੇ ਵੇਖ ਇਥੋਂ ਦੀਆਂ ਪੂੜੀਆਂ ਬੜੀਆਂ ਸਵਾਦ ਹੁੰਦੀਆਂ..!
ਫੇਰ ਇੰਝ ਹੀ ਲੁਧਿਆਣੇ ਦੇ ਸਮੋਸੇ ਅਤੇ ਅੰਬਾਲੇ ਦੀ ਟਿੱਕੀ..ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਫਿਕਰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਕੇ ਕਿਧਰੇ ਗੱਡੀ ਹੀ ਨਾ ਛੁੱਟ ਜਾਵੇ!
ਫੇਰ ਇੰਝ ਹੀ ਕੀਤਾ..ਕਰਨਾਲ ਤੱਕ ਬੱਸ ਹੱਥ ਹੀ ਫੜੀ ਰੱਖਿਆ ਤੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀਆਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਪੁੱਛਦੀ ਰਹੀ..!
ਲਾਗੇ ਬੈਠੇ ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਚੋਰ ਨਜਰਾਂ ਨਾਲ ਤੱਕਦੇ ਮੁਸ਼ਕੜੀਆਂ ਵਿਚ ਹੱਸਦੇ ਜਰੂਰ ਰਹੇ ਪਰ ਮੈਂ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਾ ਕੀਤੀ..!
ਉਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਭਾਵੇਂ ਕਿੰਨੇ ਦਹਾਕੇ ਲੰਘ ਗਏ ਪਰ ਅੱਜ ਵੀ ਜਦੋਂ ਕਦੀ ਇੰਝ ਲੱਗੇ ਧਿਆਨ ਭਟਕਣ ਲੱਗਾ..ਨਿਸ਼ੰਗ ਹੋ ਕੇ ਹੱਥ ਫੜ ਕੋਲ ਬਿਠਾ ਗੱਲੀਂ ਲਾ ਲੈਂਦੀ ਹਾਂ..ਕਿਓੰਕੇ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ ਕੇ ਜੇ ਇਸ ਉਮਰੇ ਗੱਡੀ ਤੁਰ ਪਈ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਚੜਿਆ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ..ਗੋਡੇ ਜੂ ਦੁਖਦੇ ਰਹਿੰਦੇ!
ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ
