ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਉਸ ਦੌਰ ਤੇ ਆ ਗਈ ਆ ਜਿੱਥੇ ਹੁਣ ਇੰਞ ਲੱਗਦਾ ਏ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਵੇਲਿਆਂ ‘ਚ ਜੇਕਰ ਇਹ ਭਾਣਾ ਨਾ ਵਰਤਦਾ ਤਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੁਝ ਹੋਰ ਹੋਣੀ ਸੀ, ਇਹ ਤਰਾਸੀ ਵਰ੍ਹੇ ਦੀ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਉ ਲੰਘੀ ਕਿ ਸੋਚ ਕੇ ਦਿਲ ਨਿੱਘਰ ਜਾਦਾ ਤੇ ਰੂਹ ਕੰਬ ਉੱਠਦੀ ਏ, ਅੱਜ ਵੀ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਹੱਸਦੇ-ਵੱਸਦੇ ਖੇੜਿਆ ਨੂੰ ਉਸ ਵੇਲੇ ਖੌਰੇ ਕਿਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ ???
ਹੁਣ ਵੀ ਜਦ ਤੱਤੀਆ ਹਵਾਵਾਂ ਰੁਮਕਦੀਆ ਤਾ ਦੁਖਦੀ ਰਗ ਛਿੜ ਜਾਦੀ ਆ…..
ਅੱਠ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੀ ਬਾਲੜੀ ਸੀ ਮੈ ਸੰਤਾਲੀ ਵੇਲੇ ਜਦ ਸੂਰਜ ਨਿਕਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਹੀ ਬਾਡਰ ਨੇੜੇ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਹਫ਼ੜਾ-ਦਫ਼ੜੀ ਮੱਚ ਗਈ, ਮੁਸਲਮਾਨ ਭਾਈਚਾਰਾ ਉਧਰ ਤੇ ਸਿੱਖਾ ਨੇ ਇੱਧਰ ਰਹਿਣਾ ਸੀ।ਪਿੰਡ ਦੀ ਜੂਹ ਨੂੰ ਟੱਪਦਿਆ ਪੈਰ ਬੋਝਲ ਹੋ ਗਏ, ਮੈਂ ਡਰੀ-ਡਰੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਚਿੰਬੜੀ ਰਹੀ, ਤਲਵਾਰਾ ਸਿਰ ਨੂੰ ਧੜ ਤੋਂ ਅਲੱਗ ਕਰ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਸੂਹਾ ਲਾਲ ਕਰ ਰਹੀਆ ਸਨ।
ਹਰੇਕ ਔਰਤ ਬਚਣ ਲਈ ਜੱਦੋ-ਜਹਿਦ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਜਿਦਾ ਕਬੂਤਰਾਂ ਦੇ ਬੋਟ ਬਿੱਲੀ ਝਪਟਣ ਤੇ ਕਰਦੇ ਨੇ। ਅਸੀ ਬੱਚਦੇ-ਬਚਾਉਦੇ ਜਗਰਾਉ ਦੇ ਪਿੰਡ ਕੋਕਰੀ ਆ ਗਏ, ਨਵੇ ਸਿਰਿਓ ਪੈਰ ਜਮਾਉਣੇ ਸੋਖੇ ਨਹੀ ਹੁੰਦੇ ਤੇ ਕੁਝ ਹਾਦਸੇ ਡੂੰਘੇਂ ਨਾਸੂਰਾ ਤੋਂ ਵੀ ਜਿਆਦਾ ਪੀੜ ਦਿੰਦੇ ਨੇ।
ਸਮਾਂ ਆਪਣੀ ਚਾਲੇ ਚੱਲਦਾ ਗਿਆ, ਨਵੇਂ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਣੇ, ਢਿੱਡੋਂ ਜਣਿਆਂ ਨਾਲ ਮੈਂ ਵੀ ਮਸ਼ਰੂਫ ਰਹਿਣ ਲੱਗੀ ਪਰ ਹੋਣੀ ਕਦ ਟਲਦੀ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ