ਗੁਰਮੁਖ ਸਿੰਘ..
ਭਰਵੇਂ ਦਾਹੜੇ ਵਾਲਾ ਮੈਥੋਂ ਤਕਰੀਬਨ ਪੰਦਰਾਂ ਕੂ ਸਾਲ ਛੋਟਾ ਲੱਗਦਾ ਸਿੱਖ ਨੌਜੁਆਨ..
ਤਕਰੀਬਨ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾ ਹੀ ਸੀ ਬਲਾਕ ਮਾਰਕੀਟ ਮੇਰੀ ਬੁਟੀਕ ਦੇ ਬਾਹਰ ਮਿਲਿਆ..ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਭੈਣ ਜੀ ਲੁਧਿਆਣੇ ਕੱਪੜੇ ਪ੍ਰੈਸ ਕਰਨ ਦਾ ਕੰਮ ਸੀ
ਪਰਵਾਰਿਕ ਮਜਬੂਰੀਆਂ ਅਮ੍ਰਿਤਸਰ ਖਿੱਚ ਲਿਆਈਆਂ..ਜੇ ਮੇਹਰਬਾਨੀ ਕਰੋ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਬਾਹਰ ਪ੍ਰੈਸ ਦਾ ਟੇਬਲ ਲਾ ਲਿਆ ਕਰਾਂਗਾ..ਰੋਟੀ ਪਾਣੀ ਦਾ ਜੁਗਾੜ ਬਣ ਜਾਵੇਗਾ..!

ਅੱਖੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਡੁੱਲ ਡੁੱਲ ਪੈਂਦੇ ਸੱਚ ਦੇ ਝਰਨਿਆਂ ਅਤੇ ਪੂਰਨ ਗੁਰਸਿਖੀ ਵਾਲੀ ਪਰਪੱਕ ਜਿਹੀ ਦਿੱਖ ਵੇਖ ਮੈਥੋਂ ਨਾਂਹ ਨਾ ਹੋਈ..!

ਕਈਆਂ ਬਿਨ ਮੰਗੀਆਂ ਸਲਾਹਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ..
ਆਖਿਆ..ਝੱਲੀਏ ਏਡੀ ਛੇਤੀ ਇਤਬਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਲਈਦਾ..ਤੇਰੀਆਂ ਖੁਦ ਦੀਆਂ ਦੋ ਜਵਾਨ ਧੀਆਂ ਨੇ..ਤੇ ਉੱਪਰੋਂ ਬੁਟੀਕ ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਕਿੰਨਾ ਸਾਰਾ ਜਨਾਨਾ ਸਟਾਫ..ਘਟੋ-ਘੱਟ ਅੱਗਾ-ਪਿੱਛਾ ਪਤਾ ਕਰਵਾ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ..!

ਇੱਕ ਵਾਰ ਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਸੋਚੀ ਪੈ ਗਈ..

ਫੇਰ ਰੱਬ ਤੇ ਡੋਰੀ ਸੁੱਟ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਵਿਚ ਆਖਿਆ ਹੁਣ ਹਾਂ ਆਖ ਹੀ ਦਿੱਤੀ..ਜੋ ਹੋਊ ਵੇਖੀ ਜਾਊ!
ਬਾਹਰ ਬੈਠੇ ਮੇਰੇ ਸਹੁਰਾ ਸਾਬ ਦੀ ਨਜਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੇ ਧਿਆਨ ਕੱਪੜੇ ਪ੍ਰੈਸ ਕਰਦੇ ਗੁਰਮੁਖ ਤੇ ਹੁੰਦੀ..

ਜਦੋਂ ਵੱਡੀ ਧੀ ਕਾਲਜੋਂ ਮੁੜਦੀ ਹੋਈ ਕੁਝ ਚਿਰ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਵਟਾਉਣ ਬੁਟੀਕ ਤੇ ਆ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਗੁਰਮੁਖ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਵੀ ਅੰਦਰ ਨਾ ਬੁਲਾਉਂਦੀ!

ਅਕਸਰ ਹੀ ਕਈਆਂ ਦੇ ਕੰਨ ਖੜੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਅੱਖੀਆਂ ਦੀਆਂ ਪੁਤਲੀਆਂ ਹੱਦੋ ਵੱਧ ਫ਼ੈਲ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀਆਂ!

ਇੱਕ ਦਿਨ ਸੁਵੇਰੇ ਬੁਟੀਕ ਤੇ ਅੱਪੜੀ ਹੀ ਸਾਂ ਕੇ ਬਾਹਰ ਰੌਲਾ ਪੈ ਗਿਆ..

ਬਾਹਰ ਗਈ ਤਾਂ ਅੱਖੀਆਂ ਤੇ ਯਕੀਨ ਜਿਹਾ ਨਾ ਹੋਇਆ..ਵੀਹ ਬਾਈ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਨੌਜੁਆਨ ਕੁੜੀ..ਗਲ਼ ਥਾਂ ਥਾਂ ਤੋਂ ਪਾਟਿਆ ਅਤੇ ਲੀਰਾਂ ਲੱਥਾਂ ਸੂਟ..ਉਸਨੂੰ ਕਾਬੂ ਵਿਚ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਅੱਧਨੰਗੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਢੱਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਉਸਦੀ ਮਰੀਅਲ ਜਿਹੀ ਮਾਂ..ਅਤੇ ਆਸ-ਪਾਸ ਆਪਮੁਹਾਰੇ ਹੀ ਇੱਕਠੀ ਹੋ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ