ਪਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ ਵੇਲੇ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਤੀਜੀ ਜਮਾਤ ‘ਚ ਬੈਠੇ ਸੀ, ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਆਪੋ ਆਪਣੀਆਂ ਸਲੇਟਾਂ ਤੇ ਗਾਚੀ ਖਾ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਉਹ ਕੀ? ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਚਿੱਟੇ ਜਿਹੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਈ ਮਰਦ ਔਰਤਾਂ ਸਾਵਧਾਨ ਵੀਸ਼ਰਾਮ ਕਰਦੇ ਸਿੱਧਾ ਦਫਤਰ ਜਾ ਵੜੇ. ਕਦੇ ਕਦੇ ਹੀ ਅਜਿਹਾ ਵਰਤਾਰਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦਾ ਕਿ ਕੀ ਕਹਿਰ ਵਰਤਣਾ ਹੈ. ਪਰ ਪੰਜਵੀਂ ਆਲੇ ਸੀਨੀਅਰਾਂ ਨੂੰ ਸਭ ਪਤਾ ਸੀ.
ਕਹਿੰਦੇ ਬਈ ਲੈਣਾ ਲਾ ਕੇ ਬਹਿ ਜੋ, ਸਾਰਾ ਸਕੂਲ ਕੰਧ ਜਿਹੀ ਨਾਲ, ਝੋਲੇ ਘੁੱਟ ਕੇ ਬਹਿ ਗਿਆ। ਇੱਕ ਨਿਆਣਾ ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਮੂਹਰੇ ਬੈਠਾ ਸੀ, ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਆਲੀ ਭੈਣਜੀ ਅੰਦਰ ਲੈ ਗਈ, ਦੋ ਕੁ ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ ਦਫਤਰ ਚੋਂ ਚਘਿਆੜਾਂ ਪੈਣ ਲੱਗੀਆਂ, ਨਿਆਣੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਉਪਰੋਂ ਹੋ ਹੋ ਝਾਕਣ, ਕਦੇ ਦਫਤਰ ਵੱਲ ਤੇ ਕਦੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵੱਲ, ਪੰਜਵੀਂ ਆਲੇ ਕਹਿੰਦੇ ਬੱਚੂ ਥੋਡੀ ਵੀ ਵਾਰੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਹੀ ਹੈ. ਨਿਆਣੇ ਹੋਰ ਡਰ ਗਏ. ਸਿਲਸਿਲਾ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ, ਬਹੁਤੇ ਨਿਆਣੇ ਚੰਘਿਆੜਾਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਨਿੱਕਲਦੇ ਸੀ, ਪਰ ਕੁਝ ਘੈਂਟ ਜਿਹੇ ਚੌਥੀ ਆਲੇ ਥਾਪੀਆਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਨਿੱਕਲਣ. ਸਾਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾਂ ਆਵੇ ਬਈ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ. ਸਾਰੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਵਿਚਾਰੇ ਜਿਹੇ ਮੂੰਹ ਦਿਖਾਉਣ, ਲਾਈਨ ਛੋਟੀ ਹੁੰਦੀ ਜਾਵੇ, ਚੀਕਾਂ, ਕਿਲਕਾਰੀਆਂ, ਅੱਤਿਆਚਾਰ, ਖੂਨੋ ਖੂਨ, ਆਂਏ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਬਈ ਪਰਲੋ ਆ ਗੀ. ਤੀਜੀ ਬੀ ਆਲੇ ਵੀ ਗਏ, ਹੁਣ ਸਾਡੀ ਏ ਆਲਿਆਂ ਦੀ ਵਾਰੀ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਮੂਹਰੇ ਸਿਰਫ ਦੋ ਜਾਣੇ ਰਹਿ ਗਏ, ਹਾਏ ਉਏ ਰੱਬਾ ਕੀ ਕਰੀਏ, ਹੁਣ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਹੋਰ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ ਮੇਰੇ ਮੂਹਰੇ, ਮੇਰੇ ਸਬਰ ਦਾ ਬੰਨ ਟੁੱਟ ਗਿਆ, ਤੇ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰਲੇ ਕਾਇਰ ਨੇ ਹੰਭਲਾ ਮਾਰਿਆ, ਇੱਕ ਹੱਥ ਝੋਲਾ, ਇੱਕ ਹੱਥ ਫੱਟੀ, ਝੌਲਾ ਝੌਲਾ ਦਿਸੇ, ਪਰ ਭੈਣਜੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਈ ਨੀ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਕਦੋਂ ਉਹ ਗਿਆ ਉਹ ਗਿਆ. ਪਰ ਆਂਏ ਕਿਵੇਂ ਛੱਡਦੇ ਆ, ਕਹਿੰਦੀ ਭੋਲਿਆ ਫੜੀਂ ਉਹ ਭੱਜ ਚੱਲਿਆ, ਭੋਲਾ ਮੇਰੀ ਜਮਾਤ ਚ ਸਭ ਤੋਂ ਲੰਬਾ ਲੰਝਾ ਸਾਢੇ ਸੱਤ ਕੁ ਸਾਲ ਦਾ ਜਵਾਨ ਸਰੀਰ, ਭੱਜ ਲਿਆ ਮੇਰੇ ਮਗਰ, ਮੈ ਖੋ ਖੋ ਆਲਾ ਮੈਦਾਨ ਟੱਪ ਗਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਭੋਲੇ ਦੀ ਪੈੜਚਾਲ ਨੇੜੇ, ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਸੁਣਨ ਲੱਗੀ, ਜਦੋਂ ਚੋਰ ਸ਼ਪਾਹੀ ਖੇਡਦੇ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
