ਹੀਰੋ
ਉਸਨੂੰ ਟੀਵੀ ਸੀਰੀਅਲ ਦੇਖਣੇ ਪਸੰਦ ਸਨ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਆਹ ਸਾਸ ਬਹੂ ਵਾਲੇ ਤਾਂ ਜਵਾਂ ਨੀ ਸੀ ਚੰਗੇ ਲੱਗਦੇ, ਉਹੀ ਘਸੀ ਪਿਟੀ ਸਟੋਰੀ…. ਉਹੀ ਰੰਡੀ ਰੋਣਾ, ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਬੱਸ ਫਿਲਮੀ ਗਾਣੇ ਦੇਖਣੇ ਤੇ ਸੁਣਨੇ ਪਸੰਦ ਸਨ। ਉਦੇਂ ਸੀਰੀਅਲ ਤੋਂ ਵਿਹਲੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ,” ਖਾਣਾ ਖਾਈਏ”?……”ਠਹਿਰ ਜਾਓ ਥੋੜੀ ਦੇਰ, ਹਜੇ ਭੁੱਖ ਨੀ”। ” ਤੂੰ ਐਨੇ ਸੀਰੀਅਲ ਦੇਖਦੀ ਹੈਂ, ਕੌਣ ਹੈ ਤੇਰਾ ਫੇਵਰੱਟ ਹੀਰੋ?”….” ਕੋਈ ਵੀ ਨੀ….,ਕਦੀ ਸੋਚਿਆ ਹੀ ਨੀ ਇਹਦੇ ਬਾਰੇ”…..ਉਸਨੇ ਬੜੇ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੇ ਸਹਿਜੇ ਜੇ ਈ ਕਹਿਤਾ ਸੀ…”ਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਡੋਕਟ ਸਾਬ ਕੌਣ ਪਸੰਦ ਆ?”……”ਮੈਨੂੰ?….,ਮੈਨੂੰ ਰਾਣੀ, ਮਾਧੁਰੀ, ਤੱਬੂ, ਕਾਜੋਲ ਤੇ ਨਮਰਤਾ”….. ਮੈਂ ਇੱਕੋ ਸਾਹੇ ਬੋਲ ਗਿਆ। ਉਹਨੇ ਮੇਰੀ ਠੋਡੀ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਮੂੰਹ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਭੁਆ ਲਿਆ…”ਚ…ਚ… ਚ…ਓਏ ਮੈਂ ਬੱਸ ਇੱਕੋ ਈ ਪੁੱਛੀ ਸੀ, ਪੂਰੀ ਫੌਜ਼ ਨੀ…. ਤੁਸੀਂ ਸਾਰੇ ਬੰਦੇ ਇੱਕੋ ਜੇ ਹੁੰਦੇ ਓ…. ਇੱਕ ਨਾਲ ਤਾਂ ਸਬਰ ਨੀ ਹੁੰਦਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ”…..” ਚੱਲ ਫੇਰ ਇੱਕੋ ਸਹੀ, …. ਰਾਣੀ ਮੁਕਰਜੀ”… ਮੈਂ ਫਾਇਨਲੀ ਡਿਕਲੇਅਰ ਕਰਤਾ ਸੀ। ” ਕੀ ਚੰਗ਼ਾ ਲੱਗਿਆ ਉਹਦੇ ਚ?”…. “ਬੱਸ ਉਹ ਕਿਊਟ ਐ, ਸੋਹਣੀ ਐ,ਐਕਟਿੰਗ ਵਧੀਆ ਕਰਦੀ ਐ, ਤੇ ਹੋਰ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੜੀਆਂ ਸੋਹਣੀਆਂ”….. “ਤੇ ਹੋਰ?”…. ” ਹੋਰ ਕੀ ਬੱਸ, ਆਮ ਜਿਹੀ ਕੁੜੀ ਹੈ ਪਰ ਇੰਟੈਲੀਜੈਂਟ ਐ… ਤਾਂ ਹੀ ਚੰਗੀ ਲੱਗਦੀ ਐ”। ….” ਤੇ ਆਹ ਨਮਰਤਾ ਕਿਹੜੀ ਹੋਈ ਭਲਾ?”….. ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਮੇਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਚੰਗੀਆਂ ਲੱਗ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਉਹ ਖਾਣਾ ਭੁੱਲ ਕੇ ਗੱਲ ਹੋਰ ਅੱਗੇ ਤੋਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਜਗਿਆਸਾ ਦੇਖ ਮੈਂ ਝੱਟ ਯੂ ਟਿਊਬ ਤੇ ਵਾਸਤਵ ਫਿਲਮ ਦੇ ਗਾਣੇ… ‘ਮੇਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ ਤੁਝ ਮੈਂ ਕਹੀਂ’ ਵਾਲੀ ਨਮਰਤਾ ਸ਼ਿਰੋਧਕਰ ਦਿਖਾਤੀ। ” ਤੇ ਨਮਰਤਾ ਦਾ ਕੀ ਚੰਗਾ ਲੱਗਿਆ ਤੁਹਾਨੂੰ?”….” ਬੱਸ ਇਹ ਵੀ ਕੀਊਟ ਆ, ਸਵੀਟ ਐ,….ਤੇ ਇਹਦੀ ਠੋਡੀ ਵਾਲਾ ਤਿਲ ਕਿੰਨਾਂ ਸੋਹਣਾ ਲੱਗਦੈ …., ਲੱਗਦੈ ਜਿਵੇਂ ਰੱਬ ਕੋਲੋਂ ਐਵੇਂ ਈ ਲੱਗ ਗਿਆ ਹੋਣਾ ਤੇ ਮੁੜ੍ਹਕੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਵੀ ਸੋਹਣਾ ਲੱਗਾ ਹੋਊ ਤੇ ਓਹਨੇ ਵੀ ਉਵੇਂ ਈ ਲੱਗਾ ਰਹਿਣ ਦਿੱਤਾ ਹੋਣਾ…., ਜਦੋਂ ਨਿੱਕੀ ਜੀ ਜੰਮੀ ਹੋਊ ਓਹਦੇ ਮੰਮੀ ਡੈਡੀ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਵੀ ਓਹਦੇ ਤਿਲ ਤੇ ਹੀ ਪਈ ਹੋਊ…., ਹੈਣਾ?”….., ਮੈਂ ਉਹਦਾ ਹੁੰਗਾਰਾ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਬੋਲੀ ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਵੀ। ” ਤੁਸੀਂ ਕਦੀ ਮੇਰੀ ਐੱਨੀ ਤਰੀਫ਼ ਕੀਤੀ ਐ?”…. ” ਲੈ ਕਹਿਣਾਂ ਤਾਂ ਹੁੰਨ੍ਹਾ ਮੈਂ ਬਈ ਤੂੰ ਕਿੰਨੀਂ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗਦੀ ਪਈ ਹੈਂ ਏਸ ਸੂਟ ਚ, ਤੇ ਨਾਲੇ ਤੂੰ ਜੋ ਵੀ ਪਾਉਂਦੀ ਐ ਤੈਨੂੰ ਜੱਚ ਜਾਂਦਾ ਆ… ਤੇ ਹੋਰ ਤੂੰ ਕਿੰਨਾਂ ਸੋਹਣਾ ਸਾਂਭ ਰੱਖਿਆ ਹੈ ਘਰ ਨੂੰ,…. ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ…. ਤੇ ਹਾਂ ਸੱਚ, ਤੇਰੀ ਸਿਆਣਪ ਤੇ ਹਿੰਮਤ ਦੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਵੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਹੀ ਕਰਦੈਂ?”…. ਪਰ ਉਹ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਹੀ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ,….ਪਰ ਮੈਂ ਓਦੇਂ ਸਮਝ ਈ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ। “ਆਹੋ, ਤਰੀਫ਼ ਓਦੋਂ ਈ ਕਰਦੇ ਹੋ ਜਦੋਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਐ ਮੇਰੀ”…., ਉਸਨੇ ਤੰਜ਼ ਕੱਸ ਕੇ ਰਹਿੰਦੀ ਖੂੰਹਦੀ ਕਸਰ ਪੂਰੀ ਕਰਤੀ ਸੀ। ” ਚੱਲ ਤੂੰ ਬੈਡ ਸਰਵਰ ਵਿਛਾ ਉਨੀ ਦੇਰ, ਮੈਂ ਖਾਣਾ ਪਾ ਕੇ ਲਿਆਉਣਾ”, ਆਖ ਮੈ ਰਸੋਈ ਚ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਉਹਨੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਕਹਿਤਾ ਸੀ ਕਿ ਵਧੀਆ ਤੇ ਸੁਆਦੀ ਖਾਣਾ ਬਣਾ ਦਿਉਂਗੀ ਪਰ ਆਪੇ ਸਬਜੀ ਭਾਜੀ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਆਪੇ ਰੋਟੀ ਪਾ ਕੇ ਖਾਣੀ ਮੈਨੂੰ ਵਿਹੁ ਲੱਗਦੀ ਐ ਤੇ ਉਸਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਲਦੀ ਕਿੱਧਰੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਰੋਟੀ ਪਾਉਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਇਹ ਮੇਰਾ ਹੀ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਵੀ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਖਾਣਾ ਪਰੋਸਣਾ, ਸਿਵਾਏ ਕਿਸੇ ਦੇ ਆਏ ਗਏ ਤੇ…., ਤੇ ਜੇਕਰ ਕਦੇ ਓਦੋਂ ਮੈਂ ਰਸੋਈ ਚ ਵੜ ਜਾਣਾ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਇੱਕ ਘੂਰੀ ਹੀ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਰਸੋਈ ਚੋ ਬਾਹਰ ਕੱਢਣ ਲਈ…., ਇਹ ਸਾਡਾ ਆਪਸੀ ਰਾਜ਼ ਸੀ।
ਅੱਜ ਐਵੇਂ ਬੈਠੇ ਬੈਠੇ ਪਤਾ ਨੀ ਆਹ ਪੁਰਾਣਾ ਕਿੱਸਾ ਕਿਵੇਂ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ?,…. ਯਾਦ ਨੀ ਅਉਂਦਾ ਕਿ ਕਦੇ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਫੜ੍ਹ ਉਚੇਚਾ ਬੈਠਾਂ ਹੋਊ ਉਹਦੇ ਕੋਲ…. ,ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਨੇ ਨੂੰ ਤੇ ਪੁੱਛਣੇ ਨੂੰ ਕਿ ਤੂੰ ਠੀਕ ਐ?… ਖ਼ੁਸ਼...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
