ਇੱਕ ਹਿੰਮਤੀ ਔਰਤ
ਕਾਜਲ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਹੋਏ ਦੱਸ ਦਿਨ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਉਹ ਜਦੋੰ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਆਈ ਘਰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਖਿਲਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਘਰ ਨੂੰ ਸੁੰਦਰ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਖਾਣਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁਆਦ ਬਣਾਉਂਦੀ ਸਾਰੇ ਉਸਦੀਆਂ ਤਰੀਫਾਂ ਕਰਦੇ ਨਾ ਥਕਦੇ।
ਸ਼ਾਮ ਦੇ ਸਮੇਂ ਠੰਡੀ ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਚਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਬਿਜਲੀ ਕੜਕੀ ਤੇ ਬੂੰਦਾਂ ਬਾਂਦੀ ਹੋਣ ਲੱਗੀ ਮੌਸਮ ਬਹੁਤ ਹੀ ਖੁਸ਼ਨੂਮਾਂ ਹੋ ਗਿਆ। ਕਾਜਲ ਗੋਭੀ, ਆਲੂ, ਪਿਆਜ਼ ਦੇ ਪਕੌੜੇ ਤੇ ਚਟਨੀ ਬਣਾ ਕੇ ਲੈ ਆਈ।ਨਾਲ ਚਾਹ ਵੀ ਲੈ ਆਈ।
ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਬੜੇ ਸੁਆਦ ਨਾਲ ਚਟਨੀ ਤੇ ਪਕੌੜੇ ਖਾਂਦੇ। ਉਸਦੀ ਨਨਾਣ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਭਾਬੀ, ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਕਮਾਲ ਹੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।’ ਪਕੌੜੇ ਤੇ ਚਟਨੀ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁਆਦ ਬਣੇ ਹਨ। ਕਲ੍ਹ ਮੈਂ ਸਹੁਰੇ ਜਾ ਰਹੀ ਹਾਂ ਮੈਨੂੰ ਨਾਲ ਲਈ ਵੀ ਚਟਨੀ ਬਣਾ ਕੇ ਦੇਣਾ। ਕਾਜਲ ਮੁਸਕਰਾਉਣ ਲੱਗੀ ਤੇ ਕਿਹਾ “ਹੁਣੇ ਹੀ ਬਣਾ ਦਿੰਦੀ ਹਾਂ।”
ਕਾਜਲ ਹਰ ਵੇਲੇ ਖੁਸ਼ ਰਹਿੰਦੀ। ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਕਮਲ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਲੱਗਦੀ।
ਰਾਤ ਨੂੰ ਖਾਣਾ ਬਣਾ ਕੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਦੇਣ ਗਈ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਹੱਥੋ ਪਲੇਟ ਡਿੱਗ ਗਈ।ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਡੀਆਂ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈਆਂ। ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋ ਅਵਾਜ਼ ਨਾ ਨਿਕਲੀ। ਪਲੇਟ ਦਾ ਖੜਾਕ ਸੁਣਕੇ ਕਮਲ ਉਸਦੀ ਨਨਾਣ ਅੰਦਰ ਆ ਗਏ।ਕਮਲ ਨੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਗਲ ਵਿਚੋਂ ਰੱਸਾ ਕੱਢਿਆ ਤੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲਿਟਾ ਦਿੱਤਾ। ਕਾਜਲ ਨੂੰ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆਣ ਲਈ ਇਕ ਮਿੰਟ ਵੀ ਦੇਰੀ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਗਵਾ ਦਿੰਦੇ। ਉਸਨੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਪਿਲਾਇਆ ਤੇ ਕਮਲ ਨੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ “ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਫਾਂਸੀ ਕਿਉਂ ਲਗਾਣ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ?” ਹੁਣ ਤਾਂ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸਮੇਂ ਦੇ ਪਲ ਬੀਤ ਗਏ ਹਨ। ਉਹ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸਮਾਂ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਖੁਸ਼ੀ – ਖੁਸ਼ੀ ਬਤਾ ਦਿੱਤਾ ਜਦੋਂ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕੈਸਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਮਾਂ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਦਮ ਤੋੜ ਗਈ ਸੀ। ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੂਜੀ ਸ਼ਾਦੀ ਕਰਨ ਤੇ ਬਹੁਤ ਜੋਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਦਾਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਲੜਕੀ ਦੀ ਫੋਟੋ ਵੀ ਦਿਖਾਈ ਸੀ। ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਨਵੀਂ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਹੋਵੇਗੀ ਮੈਂ ਆਪ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪਾਲ ਲਵਾਂਗਾ।
“ਹੁਣ ਐਸਾ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ, ਪਿਤਾ ਜੀ।” ਪਿਤਾ ਜੀ ਇਵੇਂ ਹੋ ਗਏ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਉਦਾਸੀ ਦੀ ਡੂੰਘੀ ਖਾਈ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗੇ ਹੋਣ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਚੁੱਪੀ ਸਾਧ ਲਈ। ਕਮਲ ਤੇ ਕਾਜਲ ਦੇ ਬਾਰ-ਬਾਰ ਪੁਛਣ ਤੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਾਲ ਬੋਲ ਹੀ ਪਏ, “ਤੇਰੀ ਭੈਣ ਦੇ ਵਿਆਹ ਲਈ ਕਰਜ਼ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਮੋੜ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਬੈਂਕ ਤੋਂ ਰੋਜ਼ ਫੋਨ ਆਉਂਦੇ ਜ਼ਮੀਨ ਕੁੜਕ ਹੋਏਗੀ।”
“ਪਿਤਾ ਜੀ ਕਰਜਾ ਕਿੰਨਾ ਹੈ?” ਕਾਜ਼ਲ ਨੇ ਪੁਛਿਆ।
“ਤਿੰਨ ਲੱਖ……।”
“ਤਿੰਨ ਲੱਖ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਕੀਮਤੀ ਜਾਨ ਦੇਣ ਲੱਗੇ ਸੀ।”
“ਕੀ ਆਤਮਹੱਤਿਆ ਇਸ ਮਸਲੇ ਦਾ ਹੱਲ
ਹੈ?”
“ਮਸਲੇ ਦਾ ਹੱਲ ਤਾਂ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਨਾਲ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਆਈ ਕਹਿ ਕੇ ਕਾਜਲ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ।”
“ਕੁੱਝ ਪਲਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਕੀਮਤੀ ਗਹਿਣੇ ਲੈ ਕੇ ਵਾਪਸ ਆ ਗਈ।”
“ਪਿਤਾ ਜੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਗਹਿਣਿਆਂ ਦੀ ਕੀਮਤ ਤਿੰਨ ਲੱਖ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਹੋਣੀ ਹੈ।”
“ਨਾ ਧੀਏ…… ਨਾ, ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਗਹਿਣੇ ਨਹੀਂ ਲੈ ਸਕਦਾ। ਤੂੰ ਇਹ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖ।
ਗਹਿਣੇ ਮੁਸ਼ਕਲ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਆਉਂਦੇ ਹਨ।”
ਗਹਿਣੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਪਕੜਾ ਕਿ ਕਾਜਲ ਨੇ ਮੁਸਕੁਰਾਹਟ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, “ਜਦੋਂ ਚੰਗਾ ਸਮਾਂ ਆਵੇਗਾ ਤਾਂ ਗਹਿਣੇ ਨਵੇਂ ਬਣ ਜਾਣਗੇ।”
ਗਹਿਣਿਆਂ ਦਾ ਡੱਬਾ ਵਾਪਸ ਕਰਦੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਤੇਰੇ ਪੇਕਿਆਂ ਦੀ ਅਮਾਨਤ ਹੈ, ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖ ਲੈ।”
“ਨਹੀਂ ਪਿਤਾ ਜੀ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਮੰਨਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਫੇਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਗਹਿਣਿਆਂ ‘ਤੇ ਤੁਹਾਡਾ ਹੱਕ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
