ਉਹ ਆਪਣੀ ਛੰਨ ਵਿੱਚ ਬਲਦੇ ਥਮਲੇ ਉੱਤੇ ਰੱਖੇ ਦੀਵੇ ਦੀ ਲਾਟ ਵੱਲ ਇੱਕ ਟੱਕ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ , ਸੁਸਤਾ ਰਿਹਾ ਸੀ , ਅੱਧਾ ਨੀਂਦ ਵਿੱਚ ਸੀ , ਦੀਵੇ ਦੀ ਬੱਤੀ ਡੀਕੋ – ਡੀਕ ਤੇਲ ਸੜਾਕੇ ਮਾਰ – ਮਾਰ ਪੀਂਦੀ ਹੋਈ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਵੱਲ ਵੱਧ ਰਹੀ ਸੀ ।ਦਰਿਆ ਦਾ ਕੰਢਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹਦੀ ਛੰਨ ਦੇ ਛਤਾਅ ਵਾਲੀ ਫਰਸ਼ ਹਮੇਸ਼ਾ ਵਾਂਗੂੰ ਸਿੱਲ੍ਹੀ ਸੀ ।
ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਬੇਅੰਤ ਅਥਾਹ ਪਾਣੀ ਦਾ ਏਨਾ ਫੈਲਾਅ ਸੀ ਕਿ ਵੇਖਦਿਆਂ – ਵੇਖਦਿਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸੁੱਕ ਜਾਣ । ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਪੁੱਲ ਟੱਪ ਕੇ ਪਿੰਡ ਸੀ । ਇਹ ਪੁੱਲ ਉਹਨੂੰ ਪਿੰਡ ਨਾਲ ਜੋੜਦਾ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਕਦੇ ਪਿੰਡ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਨਾ ।
ਪਹਿਲਾਂ ਪਿੰਡ ਨਾਲ ਉਹਦੀ ਸਾਂਝ ਸਿਰਫ ਹੱਟੀ ਤੋਂ ਆਟਾ ਲੈ ਕੇ ਆਉਣ ਤੱਕ ਦੀ ਸੀ ਪਰ ਇੱਕ – ਦੋ ਵਾਰੀ ਕਿਸੇ ਦੇ ਮੰਜਾ ਦਾ ਪਾਵਾ ਸੂਤ ਕਰ ਆਇਆ ਤੇ ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਉਹਨੂੰ ਲੋੜ ਪੈਣ ਤੇ ਲੱਕੜ ਦਾ ਕੋਈ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਬੁਲਾ ਲੈਂਦੇ । ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਉਹਨੂੰ ਤਾਰੂ ਕਹਿੰਦੇ ਉਹ ਰੁੱਖਾ – ਸੁੱਖਾ ਖਾਂਦਾ ਤੇ ਵਿਹਲੇ ਟਾਇਮ ਦਰਿਆ ਵਿੱਚ ਤੈਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਪਰ ਆਪ ਅੱਜ ਤੱਕ ਤਾਰੂ ਕਦੇ ਆਪਣੀ ਮੰਦਹਾਲੀ ਦੀ ਨਹਿਰ ‘ਤਰ’ ਨਾ ਸਕਿਆ ਉਂਝ ਉਹਨੇ ਬਥੇਰਿਆਂ ਨੂੰ ਤਰਨਾ ਸਿਖਾਇਆ ਤੇ ਕਈ ਡੁੱਬਦਿਆਂ ਦੇ ਪ੍ਰਾਣ ਬਚਾਏ ਸੀ ।
ਉਹ ਨੀਂਵੀਂ ਪਾਈ ਕਾਹਲੀ ਕਦਮੀ ਪਿੰਡ ‘ਚ ਵੜਦਾ ਤੇ ਆਟਾ ਲੈ ਕੇ ਘਰ ਪਰਤ ਆਉਂਦਾ । ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਇਹ ਘਰ ਸੀ ਪਰ ਇਸ ਘਰ ਦਾ ‘ਘੱਗਾ’ ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਦੇ ਜਾਣ ਨਾਲ ਤੁਰ ਗਿਆ ਤੇ ‘ਰਾਰਾ’ ਜਾਣੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ – ਪੁਰਖੀ ਧੰਦੇ ਨੂੰ ਧੂਹ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਇਹ ਬੇੜੀ ਜਿਹੜੀ ਉਹਦੀ ਇੱਕੋ – ਇੱਕ ਜਾਇਦਾਦ ਸੀ ,ਉਹਦਾ ਗਰੂਰ ਸੀ , ਮਾਣ ਸੀ ਤੇ ਪਹਿਚਾਣ ਸੀ । ਉਹ ਦਰਿਆ ਵੇਖਣ ਆਏ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬੇੜੀ ਤੇ ਘੁਮਾਉਂਦਾ । ਵੀਹ ਰੁਪਏ ਇੱਕ ਜਣੇ ਤੋਂ ਲੈਂਦਾ । ਦਰਿਆ ਨੇ ਆਪਣੀ ਛਤਰ ਹੇਠ ਉਹਦਾ ਸਰੀਰ ਸੋਹਣਾ ਗਠੀਲਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਜਦੋ ਉਹ ਬੇੜੀ ਦੇ ਇੱਕ ਸਿਰੇ ਤੇ ਬੈਠ ਚੱਪੂ ਚਲਾਉਂਦਾ ਤਾਂ ਡੌਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਛੱਲੀਆਂ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਖਹਿ – ਖਹਿ ਮੁੜਦੀਆਂ । ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਜਦੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦਿਆਂ ਤਪ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਸੂਹੇ ਰੰਗਾ ਹੋ ਕੇ ਅੱਗ ਵਾਂਗੂੰ ਸੇਕ ਛੱਡਦਾ ।
ਕਮਲੀ ਜਿਹੀ ਬਰਸਾਤ ਨੇ ਵੱਡੇ ਤੜਕੇ ਉਹਦੀ ਅੱਖ ਛੱਤ ਦੇ ਚੋਅ ਨੇ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤੀ । ਉਹਨੇ ਫੁਰਤੀ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਬਿਸਤਰਾ ਚੋਅ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਤੋਂ ‘ਕੱਠੀ ਕਰ ਦੂਜੀ ਨੁੱਕਰੀ ਟਿਕਾਇਆ ਤੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਬੇਲੋੜੀ ਚੌਧਰ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਇੱਕ ਚੱਪੂ ਹੇਠਾਂ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ । ਕਿੰਨੇ ਟੈਮ ਬਾਅਦ ਵੀ ਕੋਈ – ਕੋਈ ਕਣੀ ਦਗਾਬਾਜ਼ੀ ਕਰ ਉਹਦੇ ਉੱਤੇ ਆਣ ਡਿੱਗਦੀ ਤੇ ਉਹ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ‘ਇਸ ਵਾਰ’ ਛੱਤੇ ਤੇ ਨਵੇਂ ਕਾਨੇ ਪਾਉਣ ਦੀ ਵਿਉਂਤ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਭਾਂਵੇ ਕਿ ਉਹਦਾ ਇਹ ‘ਇਸ ਵਾਰ’ ਕਿੰਨਿਆਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਆਇਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ।
ਬਾਅਦ ਦੁਪਹਿਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਬੇੜੀ ਨੂੰ ਮੂਧੀ ਮਾਰ ਵਿੱਚੋਂ ਫਸਿਆ ਕੱਖ – ਕਾਨਾ ਕੱਢ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਇੱਕ ਗੱਡੀ ਪੁੱਲ ਟੱਪ ਕੇ ਸਿੱਧੀ ਉਹਦੀਆਂ ਬਰੂਹਾਂ ਤੇ ਆਣ ਢੁੱਕੀ ।
ਦੋ ਪੋਚਵੀਆਂ ਪੱਗਾਂ ਵਾਲੇ ਸਰਦਾਰ ਨੇ ਗੱਡੀ ਦੇ ਅੰਦਰ ਬੈਠੇ ਹੀ ਕੋਈ ਇੱਕ – ਦੂਜੇ ਵੱਲ ਵੇਖ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕੀਤੀ । ਏਨੇ ਨੂੰ ਗੱਡੀ ‘ਚੋ ਤਿੰਨ – ਚਾਰ ਕੁੜੀਆਂ ਉੱਤਰ ਕੇ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਵਧੀਆਂ । ਗੱਡੀ ਚਲੀ ਗਈ , ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਆ ਪਹੁੰਚੀਆਂ । ਇਤਰ ਦੀ ਮਹਿਕ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕੀੜੀ ਦੇ ਘਰ ਹਾਥੀ ਆਣ ਲੱਥਾ ਸੀ ।
ਉਹ ਬੇੜੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀਆਂ । ਉਹਨੇ ਦੋਏ ਹੱਥ ਜੋੜ ਦਰਿਆ – ਦੇਵਤੇ ਨੂੰ ਨਮਸਕਾਰ ਕੀਤਾ , ਚੱਪੂ ਚੱਲੇ , ਪਾਣੀ ਦੀ ਹਿੱਕ ਤੇ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਗੋਲ – ਘਤੇਰੇ ‘ਚੋਂ ਕਈ ਛੋਟੇ ਗੋਲ – ਘਤੇਰੇ ਨਿਕਲੇ ਤੇ ਬੇੜੀ ਟੁਰ ਪਈ । ਇੱਕ ਜਣੀ ਨੂੰ ਛੁੱਟ ਬਾਕੀ ਕੁੜੀਆਂ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਵਿੱਚ ਮਗਨ ਸਨ । ਉਹ ਬੁੱਕਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਭਰ ਇੱਕ – ਦੂਜੀ ਉੱਤੇ ਲੱਪ ਦੀ ਵਾਛੜ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ । ਕੁਝ ਇੱਕ ਛਿੱਟੇ ਉਹਦੇ ਉੱਤੇ ਵੀ ਪਏ ਪਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਧਿਆਨ ਚਾਲਕ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਇਹੋ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਜੀਹਦੇ ਗੁਲਾਬੀ ਸੂਟ ਤੇ ਨਿੱਕੇ – ਨਿੱਕੇ ਜਾਮਣੀ ਰੰਗ ਦੇ ਮੋਰਾਂ ਦੀ ਕਢਾਈ ਸੀ , ਇੱਕ – ਟੱਕ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਵੇਖ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਹਦਾ ਅੱਲੜ੍ਹ ਦਿਲ ਬੇੜੀ ਵਾਂਗ ਹਿਚਕੋਲੇ ਖਾਂਦਾ ਹੋਇਆ ਠਹਿਰ – ਠਹਿਰ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਸਲੇਰਾ ਰੰਗ ਪੀਲਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਮੱਥੇ ਵਿੱਚ ਲੋਹੜੇ ਦਾ ਸੇਕ ਤੇ ਤ੍ਰੇਲੀਆਂ ਨੇ ਘੇਰਾਬੰਦੀ ਕਰ ਲਈ । ਖੈਰ , ਗੇੜਾ ਪੂਰਾ ਹੋਇਆ ।
” ਕਿੰਨੇ ਪੈਸੇ” ? , ਕੁੜੀਆਂ ਪੁੱਛਿਆ ।
” ਵੀਹ ” , “ਇੱਕ ਜਣੇ ਦੇ , ਇੱਕ ਜਣੀ ਦੇ ਵੀਹ” ।
ਉਹਨਾਂ ਪੈਸੇ ਦਿੱਤੇ । ਉਹੋ ਗੱਡੀ ਦੁਬਾਰਾ ਵਾਪਿਸ ਆਈ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਗਈ । ਕੁੜੀਆਂ ਨੇ ਬੜੇ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਬੇੜੀ ਵਿੱਚੋਂ ਚੁੱਕਿਆ ਪਰ ਉਸ ਕੁੜੀ ਦਾ ਦਿਲ ਤਾਰੂ ਦੇ ਚੱਪੂ ਨਾਲ ਖਹਿ ਬੇੜੀ ਵਿੱਚ ਕਿੱਧਰੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ ।
ਉਸ ਕੁੜੀ ਦਾ ਨਾਂ ਨੈਣੋ ਸੀ । ਛੋਟੀ ਹੁੰਦੀ ਦੀ ਮਾਂ ਤੁਰ ਗਈ । ਭਰਾ ਤੇ ਬਾਪ ਨੇ ਰਲ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਪਾਲਿਆ । ਉਹ ਵੱਡੇ ਸਰਦਾਰ ਸਨ , ਜੀਹਨਾਂ ਦੇ ਕੁੱਤਿਆਂ ਦੇ ਸੌਣ ਲਈ ਵੀ ਵੱਖ ਕਮਰੇ ਸਨ ।ਉਹ ਕਬੂਤਰ ਉੜਾਉਂਦੇ , ਸ਼ਿਕਾਰ ਖੇਡਦੇ , ਕੁੱਕੜ ਲੜਾਉੰਦੇ , ਕੁੱਤਿਆਂ ਦੀ ਦੌੜਾਂ ਕਰਾਉੰਦੇ । ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਘਰ ਸੀ , ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਸਭ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ‘ਉੱਚੇ’ ਸੱਦਦੇ । ਦੌਲਤ ਮੁੱਖ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੱਕ ਖਿਲਰੀ ਰਹਿੰਦੀ । ਪਰ ਨੈਣੋ ਗੁੰਮਸੁੰਮ ਰਹਿੰਦੀ । ਉਹ ਕਿੰਨਾ – ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਅੰਬਰ ਵਿੱਚ ਉੱਡਦੇ ਪਰਿੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ।ਬਾਰ ਤੇ ਨਿਗ੍ਹਾ ਗੱਡ ਕੇ ਉੱਤੇ ਲੱਗੀ ਗਰਿੱਲ ਦੇ ਵਿੱਚ ਦੀ ਹਿਸਾਬ – ਕਿਤਾਬ ਲਾਉਂਦੀ ਕਿ ਬਾਹਰ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਕਿਹੋ – ਜਿਹੀ ਹੋਵੇਗੀ । ਵਣਜਾਰੇ ਦਾ ਹੋਕਾ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਚੀਰ ਕੇ ਲੰਘਦਾ , ਉਹਦੀ ਸੁੰਨੀ ਬਾਂਹ ਤੇ ਲੂੰ – ਕੰਡੇ ਖੜੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ । ਤੀਆਂ ਲੱਦੇ ਪਿੱਪਲਾਂ ਦੇ ਪੱਤੇ ਉਹਨੂੰ ਹਵਾ ਸੰਗ ਸੁਨੇਹੇ ਘੱਲਦੇ ਪਰ ਉਹ ਉਹਨੂੰ ਬੇਰੰਗ ਮੋੜ ਦਿੰਦੀ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਟਾਹਣੀਆਂ ਦੀ ਹਿੱਕੜੀ ਨਾਲ ਲੱਗੇ ਸਲਾਹਾਂ ਕਰਦੇ – ‘ਕਾਸ਼ ਇਹਦੀ ਮਾਂ ਜਿਊਂਦੀ ਹੁੰਦੀ’ । ਕੁੜੀ ਸੀਤ ਸੀ , ਸ਼ਾਂਤ , ਬਰਫ ਵਰਗੀ ਠੰਡੀ ।
ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਚੱਲਦੇ ਕੇਸ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਅੱਜ ‘ਉੱਚਿਆਂ’ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ । ‘ਲੀ – ਇਨਫੀਲਡ’ ਰਫਲਾਂ ‘ਚੋਂ ਖਾਲੀ ਹੋ – ਹੋ ਡਿੱਗਦੇ ‘ਪਾਇੰਟ ਤਿੰਨ ਸੌ ਤਿੰਨ’ ਦਿਆਂ ਕਾਰਤੂਸਾਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਨੂੰ ਤਾਂਬੇ ਰੰਗ ਵਿੱਚ ਰੰਗ ਦਿੱਤਾ ।
ਪਿਉ ਨੇ ਨੈਣੋ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ – ‘ਮੰਗ ਕੀ ਮੰਗਦੀ ਏਂ’ ?
ਉਹਨੇ ਗੇਟ ਵੱਲ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲਈ ਅਜੇ ਅੱਖ ਚੁੱਕੀ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਭਰਾ ਨੇ ਸੱਜੀ ਮੁੱਛ ਨੂੰ ਦੇ ਕੁੰਡਲ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਵੱਟ ਦਿੱਤਾ । ਪਰ ਉਹਦੇ ਪਿਉ ਨੇ ਘੁੱਟ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ਕਿਹਾ – ‘ਚੰਗਾ , ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਪੱਕਾ , ਬੇੜੀ ਤੇ ਝੂਟਾ ਲੈ ਲਈਂ।’
ਅੱਜ ਉਹ ਉਚੇਚਾ ਤਿਆਰ ਹੋਈ । ਆਪਣਾ ਮਨਪਸੰਦ ਮੋਰਾਂ ਦੀ ਕਢਾਈ ਵਾਲਾ ਸੂਟ ਪਾਇਆ । ਮੋਰ ਵੀ ਜਿਵੇਂ ਅੱਜ ਉਡਜੂੰ – ਉਡਜੂੰ ਕਰਦੇ ਸੀ । ਉਹਦੀ ਚਿਰਾਂ ਦੀ ਸੁੱਖਣਾ ਅੱਜ ਪੂਰੀ ਹੋਣੀ ਸੀ । ਉਹ ਤਿੰਨ ਹੋਰ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ।ਉਹਦੇ ਜਾਚੇ ਜਿਵੇਂ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਅੱਜ ਹੀ ਉੱਗਿਆ ਸੀ , ਰੁੱਖ , ਖੰਭੇ , ਇਮਾਰਤਾਂ ਉਹ ਵੇਖਦੀ ਗਈ , ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦੀ ਗਈ । ‘ਦੁਨੀਆਂ ਕਿੰਨੀ ਸੋਹਣੀ ਤੇ ਵਡੇਰੀ ਹੈ’ , ‘ਬੱਦਲਾਂ ਦਾ ਫੈਲਾਅ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਘਰ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਡਾ ਹੈ’ , ‘ਲੋਕ ਕਿੰਨੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਨਾਲ ਤੁਰ – ਫਿਰ ਰਹੇ ਨੇ’ , ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਗਈ , ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਦੇ ਭਾਵ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਘੜਦੇ ਗਏ । ਅੱਗੇ ਬੈਠੇ ਭਰਾ ਤੇ ਪਿਉ ਆਪਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝ ਗਏ । ਨੈਣੋ ਨੇ ਦਰਿਆ ਵੀ ਵੇਖਿਆ , ਝੂਟਾ ਵੀ ਲਿਆ , ਸਭ ਖਾਸ ਲੱਗਾ ਪਰ ਕੁਝ ਚੀਜ਼ਾਂ ਖਾਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ , ਤਾਰੂ ਉਹਨੂੰ ਇੰਝ ਹੀ ਲੱਗਾ ।ਆਪਣੇ ਰਿਜ਼ਕ ਵਿੱਚ ਮਸਤ । ਆਲੇ – ਦੁਆਲੇ ਤੋਂ ਬੇਖਬਰ , ਖੁਸ਼ੀ – ਗਮ ਤੋਂ ਮੁਕਤ , ਕਿਸੇ ਹਰੇ – ਮੈਦਾਨ ਦੇ ਕੇਂਦਰ ਵਿੱਚ ਲੱਗਿਆ ਹੋਇਆ ਪਾਣੀ ਦਾ ਫੁਹਾਰਾ ।
ਉਸ ਰਾਤ ਉਹ ਘਰ ਆ ਕੇ ਸੁੱਤੀ ਨਹੀਂ । ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਤਾਰੂ ਦੀ ਸਿੱਲ੍ਹੀ ਬੇੜੀ ਦੀ ਲੱਕੜ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ ਉਹਨੂੰ ਯਾਦ ਆਉੰਦੀ , ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਤੇ ਲੋਹੇ ਦੀ ਤਾਰ ਤੇ ਟਾਕੀ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਰਫਲ ਸਾਫ ਕਰਦਾ ਵੀਰਾ । ਜਿੱਦਾਂ – ਕਿੱਦਾਂ ਹਿੰਮਤ ਜੁਟਾ ਕੇ ਉਹਨੇ ਕੋਲ ਪਏ ਕਾਲੇ ਸ਼ੌਲ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਮਾਰੀ , ਸਿਰਫ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੀ ਨੰਗੀਆਂ ਸਨ । ਭੁਲੇਖਾ ਪਾਉਣ ਲਈ ਮਰਦਾਨਾ ਜੁੱਤੀ ਪਾ ਲਈ । ਕਾਹਲੀ – ਕਾਹਲੀ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵੱਲ ਵਧੀ । ਹਜੇ ਕੁੰਡੇ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾਇਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਸੱਜੇ ਮੋਢੇ ਨੂੰ ਚੀਰਦਾ ਹੋਇਆ ਫੈਰ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ