ਪਿਆਰੇ ਚਕਿੱਤਸਕ ਸਾਥੀਓ!
ਜੋ ਗੱਲਾਂ ਮੈਂ ਆਪ ਜੀ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰਨ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਕੌੜੀਆਂ, ਕਸੈਲੀਆਂ ਤਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਹਨ ਪਰ ਸੱਚਾਈ ਸੋਲਾਂ ਆਨੇ ਸੱਚ ਹਨ।
ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਉਨੀ ਸੌ ਛਿਆਸੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਚਕਿੱਤਸਕ (ਐਲੋਪੈਥਿਕ, ਆਯੁਰਵੈਦਿਕ ਜਾਂ ਹੋਮਿਓਪੈਥਿਕ) ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਟੈੱਸਟ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਆਖਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਜੇ ਮਰੀਜ਼ ਗਰੀਬੀ ਜਾਂ ਲਾਚਾਰੀ ਕਾਰਨ ਲਿਖੇ ਟੈੱਸਟ ਨਹੀਂ ਵੀ ਕਰਵਾਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਵੀ ਉਸ ਦਾ ਇਲਾਜ ਚਕਿੱਤਸਕ ਆਪਣੀ ਬੁੱਧੀ ਤੇ ਅਕਲ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਸਹੀ ਕਰ ਗੁਜ਼ਰਦਾ ਸੀ।
ਫਿਰ ਉਹ ਭਿਆਨਕ ਦੌਰ ਆਇਆ ਉਨੀ ਸੌ ਛਿਆਸੀ ਦਾ ਜਦੋਂ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਉਪਭੋਗਤਾ ਸੁਰੱਖਿਆ ਕਾਨੂੰਨ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ, ਕਾਨੂੰਨ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਵਿਰੋਧ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਇਹ ਲਾਗੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਬੱਸ ਫੇਰ ਕੀ ਸੀ ਇਸ ਕਾਨੂੰਨ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ ਇਲਾਜ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਹਰ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਟੈੱਸਟ ਲਿਖਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਸੋਚਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਕਾਨੂੰਨ ਘਾੜਿਆਂ ਨੁਕਸਾਨ ਕਿਸ ਦਾ ਕੀਤਾ – ਆਮ ਜਨਤਾ ਦਾ, ਮਰੀਜ਼ ਦਾ, ਭਾਵੇਂ ਗਰੀਬ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਅਮੀਰ।
ਚਕਿੱਤਸਕ ਕਲਾਸ ਨੂੰ ਇਹ ਤਰੀਕਾ ਮਿਲ ਗਿਆ ਕਿ ਹਰ ਮਰੀਜ਼ ਦੇ ਟੈੱਸਟ, ਐਕਸ-ਰੇ, ਸਕੈਨਿੰਗ, ਐਮ ਆਰ ਆਈ, ਈ ਈ ਜੀ ਆਦਿ ਕੁੱਝ ਨਾ ਕੁੱਝ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿਣਾ ਹੀ ਕਹਿਣਾ।
ਖ਼ੂਨ, ਪਿਸ਼ਾਬ ਦੇ ਟੈੱਸਟ ਤਾਂ ਹੁਣ ਆਮ ਜਹੇ ਚਕਿੱਤਸਕ ਹੀ ਲਿਖਿਆ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਸਵਾਲ ਖੜਾ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਚਕਿੱਤਸਕਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ? ਪੜ੍ਹਾਈ ਅੱਗੇ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅਤੇ ਸਮਝ ਕਿਉਂ ਘਟ ਗਈ? ਪਹਿਲਾਂ ਡਾਕਟਰ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਤਫਤੀਸ਼ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਬਿਮਾਰੀ ਕੀ ਹੈ, ਵੈਦ ਨਬਜ਼ ਤੇ ਹੱਥ ਧਰ ਕੇ ਕਹਿ ਦਿੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ‘ਵਾਈ ਹੋ ਗਈ “, ਹੋਮਿਓਪੈਥੀ ਵਾਲੇ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਦਵਾਈ ਦੇ ਦਿੰਦੇ ਸੀ ਤੇ ਮਰੀਜ਼ ਸਾਰਿਆਂ ਚਕਿੱਤਸਕਾਂ ਦੇ ਹੱਸਦੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਹੁਣ ਚਕਿੱਤਸਕਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਹਾਸਾ ਆਉਂਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਕੁੱਝ ਚਕਿੱਤਸਕਾਂ ਨੂੰ ਇਸ “ਚੋਰ-ਮੋਰੀ” ਨੇ ਵਾਧੂ ਆਮਦਨੀ ਦਾ ਸਾਧਨ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰ...

...

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ