ਜਾਲ!!! ਕਿੱਥੇ ਦਿੱਖਦੇ ਨੇ ????
ਵਿਛਾਏ ਵੀ ਤਾਂ ਫਿਰ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਤਾਹੀਉਂ ਤਾਂ ਭੋਲੇ ਭਾਲੇ ਪੰਛੀ ਫਸ ਜਾਂਦੇ ਹਨ । ਪੰਛੀ ਤਾਂ ਫਿਰ ਪੰਛੀ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ । ਬੰਦੇ ਵੀ ਤਾਂ ਫੱਸਦੇ ਨੇ । ਪੰਜਾਬੀ ਤਾਂ ਬਾਹਲਾ ਫੱਸਦੇ ਨੇ । ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰੇ ਡੈਡੀ ਫਸੇ । ਫਿਰ 25-30 ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਵੀ ਉਸੇ ਜਾਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਫਸੀ । ਸਾਨੂੰ ਅੰਨ੍ਹਿਆਂ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਦਿੱਖਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ । ਸੁਨਾਮ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾ ਅੰਗਰੇਜੀ ਮੀਡੀਅਮ ਸਕੂਲ ਖੁੱਲ੍ਹਿਆ ਸੀ । ਮਸ਼ਹੂਰੀ ਹੀ ਐਡੀ ਹੋਈ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਡੈਡੀ ਜੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਹਿੰਦੀ ਮੀਡੀਅਮ ਸਕੂਲ ਚੋਂ ਹਟਾ ਕੇ ਉੱਥੇ ਪਾ ਦਿੱਤਾ । ਸੁਪਨੇ ਜਾਗ ਗਏ ਸੀ ਮੇਰੇ ਡੈਡੀ ਦੇ ਕਿ ਪੁੱਤ ਵੱਡਾ ਹੋ ਕੇ ਪੱਟਰ ਪੱਟਰ ਅੰਗਰੇਜੀ ਬੋਲਿਆ ਕਰੂ । ਉਹ ਛੋਟਾ ਸੀ ਇਸਲਈ ਉਸਦਾ ਬੇਸ ਵਧੀਆ ਬਣ ਜੂ । ਇਹ ਸੋਚ ਸੀ ਡੈਡੀ ਜੀ ਦੀ । ਮੈਨੂੰ ਹਿੰਦੀ ਮੀਡੀਅਮ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰੱਖਿਆ । ਸੋਚਿਆ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਵੀ ਸੀ ਪਰ ਮੈਂ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਪੁਜੀਸ਼ਨ ਤੇ ਆਉਂਦੀ ਸੀ ਤੇ ਇਸਲਈ ਡੈਡੀ ਦੀ ਰਿਸਕ ਚੁੱਕਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਪਈ । ਪਰ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਲਈ ਕੀਤੇ ਗਏ ਫੈਸਲੇ ਲਈ ਉਹ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ । ਪਰ ਹੋਇਆ ਡੈਡੀ ਦੀਆਂ ਉਮੀਦਾਂ ਤੋਂ ਬਿਲਕੁੱਲ ਉਲਟ। ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਕੱਖ ਨਾ ਸਮਝ ਆਇਆ ਕਰੇ ਮੇਰੇ ਭਰਾ ਨੂੰ । ਨਾ ਘਰ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਅੰਗਰੇਜੀ ਸਮਝਣ ਵਾਲਾ ਨਾ ਆਂਡ ਗੁਆਂਢ ਚ । ਟਿਊਸ਼ਨ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ ਗਈ । ਪਰ ਟਿਊਸ਼ਨ ਆਲੀ ਮੈਡਮ ਕੋਲ ਵੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਮੀਡੀਅਮ ਆਲੇ ਬੱਚੇ ਇੱਕ ਦੋ ਹੀ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਵਿਚਾਰੀ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ । ਕਿਤਾਬਾਂ ਔਖੀਆਂ ਲੱਗਦੀਆਂ। ਮੈਂ ਵੀ ਕਦੇ ਕਦੇ ਮੱਥਾ ਮਾਰਦੀ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਤੇ ਪਰ ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਹੀ ਬਹੁਤ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਨੀਂਹ ਕਮਜ਼ੋਰ ਰਹਿ ਗਈ ਤੇ ਮੇਰੇ ਭਰਾ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਾ ਬਣ ਸਕੀ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਹੜੀ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚੋਂ ਹਟਾਇਆ ਉਸਨੂੰ ਪਰ ਉਸਦੀ ਗੱਡੀ ਦੁਬਾਰਾ ਕਦੇ ਲੀਹ ਤੇ ਨਾ ਚੜ੍ਹ ਸਕੀ। ਭਾਵੇਂ ਅੱਜ ਉਹ ਆਪਣੀ ਅਣਥੱਕ ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਪੁਰਾ ਕਾਮਯਾਬ ਹੈ ਪਰ ਜਿਹੜੀਆਂ ਠੋਕਰਾਂ ਉਸਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਘੱਟ ਪੜ੍ਹੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਖਾਣੀਆਂ ਪਈਆਂ ਉਸਦਾ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਬੇਹੱਦ ਅਫ਼ਸੋਸ ਹੈ । ਸੋਚ ਤਾਂ ਡੈਡੀ ਜੀ ਦੀ ਚੰਗੀ ਹੀ ਸੀ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਗੁੰਮਰਾਹ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਸਦਾ ਨਤੀਜਾ ਮੇਰੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਭੁਗਤਣਾ ਪਿਆ ।
ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੀ ਹੋਇਆ ਉਹ ਵੀ ਸੁਣੋ। ਮੈਂ 2002ਵਿੱਚ B.Ed ਪਾਸ ਕੀਤੀ ਤੇ ਆਰਮੀ ਸਕੂਲ ਬਠਿੰਡਾ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਅਪਲਾਈ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਮੇਰੀ ਬਤੌਰ ਸਮਾਜਿਕ ਸਿੱਖਿਆ ਅਧਿਆਪਕਾ ਨਿਯੁਕਤੀ ਹੋ ਗਈ । ਚੰਗਾ ਸਟੈਂਡਰਡ ਦਾ ਸਕੂਲ ਹੈ ਬਠਿੰਡੇ ਦਾ ਇਹ। ਮੈਂ ਚਾਈਂ ਚਾਈਂ ਸਕੂਲ ਜੋਆਏਨ ਕੀਤਾ । ਇੰਟਰਵਿਊ ਅੰਗਰੇਜੀ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਸੀ ਮੇਰੀ । ਐਮੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਸੀ ਮੇਰੀ ਤੇ ਆਤਮਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸੀ । ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੜਾਉਣ ਲਈ ਬੇਹੱਦ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ ਮੈਂ ਉੱਥੇ। ਮੈਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਠੀਕ ਠਾਕ ਬੋਲ ਲੈਂਦੀ ਸੀ ਪਰ ਫਲੋ ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਵਧੀਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੇਰਾ। ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਤੋਂ ਕੋਈ ਜਿਆਦਾ ਪ੍ਰੋਬਲਮ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਪਰ ਸਟਾਫ਼ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬਹਿ ਕੇ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਉੱਥੇ ਅਨਪੜ੍ਹ ਹੋਣ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਗੱਲ 20 ਸਾਲ ਪੁਰਾਣੀ ਹੈ ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਉੱਥੇ ਕੀ ਮਾਹੌਲ ਹੈ ਉਸਦਾ ਇਸ ਗੱਲ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸੰਬੰਧ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਅਫ਼ਸਰਾਂ ਦੀਆਂ ਘਰ ਵਾਲੀਆਂ ਮੈਡਮਾਂ ਸੀ ਉੱਥੇ । ਸਿੱਖ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧ ਰੱਖਣ ਵਾਲੀਆਂ ਮੈਡਮਾਂ ਵੀ ਸਿਰਫ਼ ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਹੀ ਬੋਲਦੀਆਂ ਸੀ ਜਾਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਹਿੰਦੀ ਵੀ ਚੱਲ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਤਾਂ ਕੋਈ ਇੱਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਬੋਲਣਾ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸਟੇਟਸ ਸਿੰਬਲ ਸੀ ਉੱਥੇ। ਸਾਂਹ ਘੁੱਟਦਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਮਾਹੌਲ ਵਿੱਚ । ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਹੀ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬੀ ਦਾ ਕੋਈ ਸਤਿਕਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਪੰਜਾਬੀ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਕੂਲੀਗਜ਼ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਅੱਖ ਮਟੱਕੇ ਲਗਾ ਜਾਂ ਕੋਈ ਤਾਹਣਾ ਮਾਰ ਮੈਨੂੰ ਉੱਥੇ ਹੀ ਜ਼ਲੀਲ ਕਰ ਜਾਣਾ। ਇਹ...
...
ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਰੂਰ ਇੰਸਟਾਲ ਕਰੋ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਐਪ
